του Μπάμπη Δαμουλιάνου - Ευαγγελάτου

Είναι διαφορετικός ο τρόπος που κάθε συνδημότης βλέπει την πόλη μας τα Βριλήσσια, ακόμη και σε ομάδες συντασσόμενος. Αλλιώς τη βλέπουμε κάποιοι που τη ζήσαμε παλιά σαν κοινότητα, ζηλευτό της πρωτεύουσας προάστιο όταν ρίξαμε άγκυρα εδώ, αλλιώς αυτοί που διαδοχικά ακολούθησαν και αλλιώς οι με αθρόα εγκατάσταση νεοφερμένοι. Δεκατρία χιλιόμετρα από την πλατεία Συντάγματος, το κέντρο της χώρας, χαμηλά τα σπίτια κάποτε με πρασιές μπροστά τους και κήπους ζωσμένα, ευθείς δρόμοι, προτιμητέα πίστα στους δασκάλους οδήγησης της Αθήνας όλης. Πολλά και τετραγωνισμένα τα οικόπεδα σε λογικές τιμές για το κομπόδεμα μιας ζωής των γονιών μας, που ήξεραν να διαλέξουν. Διακόσια σαράντα μέτρα υψόμετρο από την επιφάνεια της θάλασσας, ιδανικό ξηρό το κλίμα, το προτιμούσαν πολλοί Αθηναίοι για παραθέρισμα. Στις παρυφές της κοινότητας και σήμερα δήμου μας το σανατόριο, που ειδικοί υπέδειξαν στον εθνικό ευεργέτη Κων/νο Σισμάνογλου να κτίσει, στη μνήμη του μοναχογιού που του πήρε η φυματίωση. Και μετά ήρθε η ανάπτυξη! Η πολεοδομία έδωσε ύψος στην οικοδομές. Τα χαμηλά σπίτια εξαφανίζονται, στη θέση τους πολυκατοικίες υψώνονται, οι τιμές των οικοπέδων παίρνουν την ανηφόρα. Η αντιπαροχή κυριαρχεί, η τοπική υδροδότηση ενώνεται με εκείνη της πρωτεύουσας, το κλίμα αλλάζει και γίνεται υγρό. Η ζωή φτωχαίνει και πλουτίζει μαζί! Καυσαέριο, θόρυβος, κουνούπια αλλά και εκπαίδευση πέρα της στοιχειώδους. Γυμνάσια, λύκεια, φοιτητές. Γείτονες επιστήμονες, έμποροι, τεχνίτες, μικροί, μεσαίοι και ανώτεροι υπάλληλοι κρατικών και ιδιωτικών υπηρεσιών. Μεγάλες οι ανάγκες για γήπεδα άθλησης και τόπους ανάγνωσης, πνευματικών και καλλιτεχνικών εκδηλώσεων. Παράλληλα τρέχουν γεωπολιτικά γεγονότα που πιέζουν το κόστος. Η ενέργεια σήμερα γίνεται ακριβότερη, οι απαιτήσεις γρήγορης μετακίνησης για εργασία και υπηρεσίες από και προς την πόλη μας αυξάνονται ραγδαία. Παράλληλα μαζί με λεωφορεία και μέσα σταθερής τροχιάς, μοιραία πληθαίνουν και τα αυτοκίνητα μέσα στους ίδιους δρόμους της αρχικής κοινότητας, με στους περισσότερους τα στενά πεζοδρόμια απαράδεκτα καταλυμένα από δέντρα και θάμνους. Η βάδιση σ’ αυτούς έχει γίνει προβληματική και σε ένα ποσοστό γύρω τουλάχιστον στο 10% του πληθυσμού απαγορευτική, με τον απόλυτο αριθμό στη κάθε νέα εγκατάσταση ν’ αυξάνει. Το πρόβλημα γίνεται πλέον ολοφάνερο. Αποκαλύπτει την ματαιοπονία της απόκρυψης του κάτω από το χαλί και το πέρασμά της σκυτάλης από δήμαρχο σε δήμαρχο, ενοχοποιώντας ο κάθε επόμενος τούς προηγούμενους. Δεν αμφισβητώ ότι όλα άρχισαν με καλή πρόθεση από μια γενική, ασαφή και αόριστη αγάπη στολισμού των δρόμων της αρχικής κοινότητας, πράγμα που συνεχίστηκε και δυστυχώς συνεχίζεται χωρίς περίσκεψη, σοβαρή μελέτη και προοπτική. Τα επίχειρα της προχειρότητας τα πληρώνουμε σήμερα με χιλιάδες συμπολίτες μας ΑΜΕΑ φυλακισμένους μέσα στα ντουβάρια που βλέπουμε γύρω μας... Κάποτε πρέπει, είμαστε υποχρεωμένοι να τους απελευθερώσουμε! Οφείλουμε να κάνουμε τους δρόμους μας ασφαλέστερους και τα στενά πεζοδρόμια τους ελεύθερα. Το πρόβλημα χωρίς να ισχυρίζομαι πως είναι το μοναδικό, είναι οπωσδήποτε ένα από τα κορυφαία της πόλης και η κάθε νέα δημοτική αρχή οφείλει να το συμπεριλαμβάνει μέσα στα πρώτα της μελήματα, πολύ περισσότερο τώρα τελευταία με τον ταχύ ρυθμό στο κτίσιμο νέων κατοικιών και την συνοδό αύξηση της κυκλοφορίας επιπρόσθετων οχημάτων. Δεν περπατώ στα σύννεφα, καταλαβαίνω πολύ καλά ότι με καλή πρόθεση, κατανόηση και συναίνεση της πλειοψηφίας των συνδημοτών μας, θα χρειασθεί χρόνος τουλάχιστον μιας γενιάς για να αποδοθούν τα πεζοδρόμια σ’ αυτούς που χρωστούν το όνομα τους. Υπάρχουν πολλοί τρόποι και περισσότεροι θα υπάρξουν με μια μεγάλη συζήτηση όταν ανοίξουν περισσότερα στόματα, μόνο που επείγει μια αρχή με πράξεις πάνω στο θέμα. Και θέλω να κλείσω το σημερινό μου σημείωμα με μια δήλωση που αφορά τους τρόπους θέασης του όλου προβλήματος. Θέλω να πω, να γράψω δηλαδή, πως αλλιώς βλέπει κανείς το πράσινο των Βριλησσίων από μακριά (κορυφή ενός λόφου, από ένα ελικόπτερο, στην αρχή ενός δρόμου ατενίζοντας με το κεφάλι υπερήφανα, ψηλά) και αλλιώς περπατώντας τους δρόμους της πόλης μας με τις κεραίες όλων των αισθήσεων του τεντωμένες, σκεπτόμενος και της σχετικής ευαισθησίας μη στερούμενος. Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος, Βριλήσσια