Του Γιάννη Τσίχλα

Ο άνθρωπος «ριζοσπάστης», ...απ’ όταν ανέλαβε δράση με τα ήθη, τους θεσμούς, τις εφευρέσεις και ανακαλύψεις του, συγκρινόμενες και παραβαλλόμενες, απόδειξε πως το κάθε παλαιό προηγούμενο στέκει προοδευτικά για κάθε νέο «επόμενο», παρά το ότι, όταν το νέο παλαιώνει ανατρέπεται από ένα νέο «νέο». Στη σκέψη του πρωτόγονου ανθρώπου βρίσκουμε την ανατρεπτική πρώτη ύλη. Πλέον εντός του «προσφάτου» Πολιτισμικού σταδίου, είναι αναγκασμένος - εκ φύσεως – ν’ αποδείξει ότι η μέθοδος των «Ανατροπών» περασμένη στο DNA του, παραμένει ως διαδικασία η μόνη γνωστή και προσφιλής στο ανθρώπινο γένος προκειμένου να συνεχίζει κατά φύση και όχι παρά φύση. Ο άνθρωπος εξανθρωπίζεται όταν και όσο, στα σταδιακά περάσματα από την Αγριότητα στη Βαρβαρότητα και στον Πολιτισμό, κατάφερνε εντός του παρηκμασμένου Παλαιού σταδίου να δημιουργεί το Νέο. Δηλαδή διαμόρφωνε τους όρους των «περασμάτων» όχι μόνο γιατί παρήκμαζε το παλαιότερο αλλά και γιατί εμφάνιζε το Νέο. Το Νέο, που μόνο εάν ήταν υψηλότερου βαθμού υποσκέλιζε το Παλαιό. Και βασικά η εμφάνιση του ανώτερου «Νέου» είναι ο καταλύτης των ανατροπών, που δημιουργεί την υπαρξιακή αυτογνωσία, δηλαδή, ποιος ήταν, πως έγινε αυτός που είναι, και γιατί. Είναι ο ήλιος της χειροπιαστής αυτοσυνείδησης που βγαίνοντας διαλύει με μιας τις ομίχλες. Όση και αν είναι η φυσική ψυχολογική και πνευματική κατάπτωση, όσα κι αν είναι τα δεινά που επισωρεύονται (υπήρξαμε πριν και κατά τη περίοδο των παγετώνων), τελικώς η ακατάβλητη Θέληση για πρόοδο επιβάλλεται στο κάθε επίπεδο μετάβασης. Όλα τα γεγονότα τείνουν ν’ αποδείξουν ότι η ανθρώπινη φυλή, είναι σε σταθερή τροχιά περασμάτων από ένα κατώτερο σ’ ένα ανώτερο στάδιο ταυτισμένη με τη γήινη φύση των πραγμάτων. Ο κανόνας των εξαιρέσεων Η «γραμμή» της προόδου ενώ διαπερνά με τις διαβαθμίσεις της όλη την ανθρωπότητα, θα ήταν αδύνατη χωρίς τις «αναδυόμενες νησίδες» μέσα στο γήινο πέλαγος. Εάν δηλαδή κάποια κομμάτια του «ανθρώπινου οργανισμού» δεν ξεκόβονταν από το συνολικό σώμα για να κάνουν τα «απονενοημένα» βήματα και άλματα προς τα εμπρός, χωρίς απαραίτητα να έχουν από πριν πλήρη συνείδηση της σημασίας και αξίας τους. Άραγε ο Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός και οι «μοναδικοί» άνθρωποι εκείνοι που εργάστηκαν -μανιωδώς θα έλεγα- για να μετατρέπουν τα ιδεατά σε πραγματικά πως μπορούσαν να ξέρουν τα επί αιώνες επακολουθήσαντα; Ότι, η βαθμιαία εξέλιξη των πνευματικών και ηθικών δυνάμεων, των ιδεών και συναισθημάτων, καθώς πρόσθεταν το ειδικό βάρος τους έγερναν το ισοζύγιο της ζωής προς το πολιτισμό, νικώντας τ’ αντίβαρα της βαρβαρότητας; Άραγε οι μοναδικοί εκείνοι ημιάγριοι πρόγονοί μας (ξεχωρίζοντας απ’ τις αγέλες των αγρίων), όταν καίγονταν για να μετατρέψουν τη καταστροφική φωτιά σε αγαθό, πως μπορούσαν να ξέρουν ότι συντελούσαν στην απαρχή αλυσιδωτών επαναστάσεων, με μια κατ’ εξοχήν ανθρώπινη πράξη που απετέλεσε τη βάση όλων των μελλοντικών προόδων; Ότι μαζί με τις πρώτες «εστίες» ανέτειλαν και οι αρχικοί θεσμοί που θα πέρναγαν την ανθρωπότητα από την Αγριότητα στη προοδευτική Βαρβαρότητα; Ας στοχαστούμε, ...πως η αρχαία Ιωνία και η Αθήνα, ως κατ’ εξοχήν κοιτίδες του Ελληνικού πολιτισμού ήταν μια απειροελάχιστη κουκκίδα στο χώρο, περιτριγυρισμένες από υπολείμματα βαρβαρικών λαών και παρηκμασμένων ασιατικών πολιτισμών. Το συντηρητικό περιβάλλον των παλαιών γενών βολεμένο στα «κεκτημένα» αντιστέκονταν σε κάθε κίνηση προς τα εμπρός. Ο διαχωρισμός, η εναντίωση και η χρειαζούμενη θυσία κάποιων λίγων «ανθρώπων» σ’ αυτό το «μαζικό» περιβάλλον, δημιούργησε τον εξαιρετικό Ελληνικό Πολιτισμό. (π.χ. το θαύμα του Χρυσού Αιώνα σαν γεγονός είναι μεν «στιγμιαίο» και με πρωτοστάτες ελάχιστους ανθρώπους, η αξία του όμως ακόμα αποτιμάται από το σύνολο της σκεπτόμενης ανθρωπότητας). Η χρήση της φωτιάς έγινε από ανθρώπους ημιάγριους μεν, επαναστάτες δε, που δεν βολεύονταν στα προσιτά οφέλη και που το γένος, η φατρία ή η φυλή τους, υποθέτω βάσιμα πως, θα τους στιγμάτιζε ως αιρετικούς καθώς το παράτολμο εγχείρημα τους έκθετε σε άγνωστες δυνάμεις. Θα τους «έλεγαν» συλλαβιστά και χειρονομώντας (οι μονοσυλλαβές προηγήθηκαν των συλλαβών): «μην παίζετε με τη φωτιά, τι τα θέλετε και τα γυρεύετε, δε κάθεστε στ’ αυγά σας;». Τα καταγραμμένα ιστορικά και προϊστορικά γεγονότα μαρτυρούν, ότι, όλες οι πρόοδοι ξεπηδούν από ανάγκες που η κάθε μια ξεχωριστά και όλες μαζί, προτρέπουν σε υποσυνείδητες ανατρεπτικές κινήσεις που ωθούν τη κοινωνία να ξεπερνά τα δεινά της. Που εάν δεν συνέβαιναν θα παραμέναμε για πρόσθετα χιλιάδες χρόνια στις ...σπηλιές! Και..., παρεμπιπτόντως, εάν δεν εξανθρωπιστούμε περαιτέρω, εάν δεν αλλάξουμε πλευρό, οδεύουμε προς τις ίδιες σπηλιές ίσως γκατζεταρισμένες... Επί των ημερών μας, ...η συζητούμενη ανατροπή είναι αδύνατη, όσο οι δηλούντες αποφασισμένοι γι’ αυτήν, δεν απαρνούνται τη νιρβάνα των συνηθειών της ρουτίνας που συντηρεί το παρηκμασμένο σύστημα με ελπίδες αναπαλαίωσης, κεκτημένα, προνόμια κλπ. Τα πιο δύσκολα είναι τα πρώτα βήματα πριν το άλμα, να βρεθεί ο παλμός. Το ξεφόρτωμα απ’ τη πλάτη του νεκρού βάρους τόνων ευφυών ιδεολογημάτων που μας εξηγούν τα πάντα για το τίποτα, κάνει προσιτές κάποιες απλές τακτικές ενέργειες που δεν υπολογίζουν τις ανατροπές σαν δυσνόητες ουτοπίες, αλλά σαν μέρος της καθ’ εαυτού πραγματικότητας προς την οποία οφείλουν να τείνουν διαρκώς. Οι Ριζοσπάστες άνθρωποι δεν καθορίζουν το «Σκοπό» σαν αφηρημένο σχήμα έξω από τη πραγματικότητα, ούτε τον καπελώνουν με ανούσιες αυτοαναφορές, απλά υλοποιούν Σαλαμίνες και Θερμοπύλες, Παρθενώνες Επιδαύρους και Οδύσσειες, καίγονται και ματώνουν για τον αναγκαίο και ώριμο «Σκοπό». Με τη δύναμη της Θέλησης αφυπνίζουν και κινητοποιούν συνανθρώπους τους προκειμένου να γίνεται ο «Σκοπός» Κοινή Υπόθεση. Η νεοελληνική κρισιακή πραγματικότητα έχει βάλει ήδη στο κινηματικό τραπέζι την υπόθεση «Σκοπός». Οι ενδιαφερόμενες ανατρεπτικές δυνάμεις έχουν κάτσει ολόγυρα, με τις θέσεις και τα μεταξύ τους όρια να μην έχουν αποσαφηνιστεί ακόμα. Στη διαδικασία είμαστε με όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά, παρά τις απεγνωσμένες «μονοσύλλαβες χειρονομίες» της αυτιστικής εξουσίας που φοβισμένα και ανιστόρητα πάει να πείσει, πως η γνώριμή μας οδός των ανατροπών έκλεισε οριστικά και ο «Σκοπός» τελειώθηκε. Διαδικασία που, (το ξαναείπαμε) μπορεί να εξελίσσεται ανεξάρτητα από το όποιο περιβάλλον και ενάντιά του. Διαδικασία που, (αυτό τo 'παν και τo 'καναν οι αρχαίοι μας) η έκβαση της ορίζεται από το καθορισμό των Σκοπών και την αυτοσυνείδηση κάποιων Λίγων που θα κινήσουν Εμπρός. Ε, λοιπόν... αυτοί οι Λίγοι είναι αρκετοί! Αφού (όπως το ερεύνησε ο L. H. Morgan στα 1877 και όποιος θέλει το ψάχνει), «...Η συνολική πρόοδος δεν επιτυγχάνεται χωρίς την αφετηριακή μείωση της έκτασής της». Βιβλιογραφία: L. H. Morgan – Η αρχαία κοινωνία. Εκδ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΔΗ ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΧΛΑΣ *Φωτογραφία: Ο γερμανός μηχανικός Ότο Λίλιενταλ που επινόησε έναν τύπο ανεμόπτερου με κυρτά πτερύγια, όπως των πουλιών, με το οποίο πραγματοποίησε πολλές πτήσεις.