Με αφορμή τη συζήτηση για το παραρεμάτιο αναψυκτήριο. Του Λάμπη Λαζάνη

Ο τρόπος χειρισμού του θέματος της ρεματιάς και του δημοτικού κυλικείου φανερώνει τον πολιτισμό μας, είναι μέτρο της ποιότητάς του. Πάντως καλύτερο κριτήριο του πολιτισμένου από αυτό της ταπεινότητας δεν έχω γνωρίσει. Σύμφωνα με αυτό το κριτήριο ο πολιτισμός είναι πάντα πορεία και ποτέ άφιξη, φθάσιμο· συνεπώς όποιος θεωρεί εαυτόν «φθασμένο» βρίσκεται ήδη σε κατάσταση βαρβαρότητας, το αντίθετο δηλαδή του πολιτισμού. Όμως αυτή η απλή αλήθεια δεν έχει πέραση ούτε μεταξύ των διοικούντων, ούτε μεταξύ των παραρεμάτιων κατοίκων, ούτε μεταξύ των πρώην και των μελλοντικών θαμώνων ή επιχειρηματιών του κυλικείου. Απλά δεν είμαστε πολιτισμένη κοινωνία, δεν είμαστε ούτε καν κοινωνία γιατί δεν έχουμε τίποτα να κοινωνήσουμε πέρα από την αναμετάδοση έτοιμων καλουπιών της σκέψης, της αντίληψης και της συμπεριφοράς. Υπό αυτές τις συνθήκες ο διάλογος είναι σχεδόν αδύνατος, αφού ο λόγος διατελεί φυλακισμένος στα επί μέρους καλούπια καθενός εμπλεκομένου που δεν έχει παρά να τα εκτοξεύει στους υπόλοιπους κι έτσι να αισθάνεται δικαιωμένος, όπως άλλωστε και όλοι οι άλλοι από πλευράς τους. Βέβαια το αποτέλεσμα (το κοινό έργο) διαψεύδει άπαντες τους «δικαιωμένους» αλλά σε τούτη την αντι-κοινωνία, που είναι και δική μας, αυτό δεν απασχολεί σχεδόν κανέναν, απεναντίας έχει καταντήσει ένα δεδομένο για όσους ασχολούμαστε με τα κοινά: είναι η αιτία που εμποδίζει την ένταξή μου στους προστάτες της ρεματιάς (έστω κι αν δέχομαι πως η θεσμικά προβλεπόμενη διάσωσή της συνιστά πρόοδο) ούτε στους έχοντες τη λογική της αξιοποίησης. Από αυτή την άποψη κατανοώ την αδράνεια από δισταγμούς και παλινδρομήσεις της παρούσας διοίκησης που, παρά τη διάθεσή της, αδυνατεί να επιλέξει με πειστικό τρόπο (δηλαδή με ουσιαστικό) το διαφορετικό και πραγματικά ζητούμενο. Ακριβώς ελλείψει κοινωνίας και οι δύο όροι, και αυτός της «προστασίας» και ο άλλος της «αξιοποίησης» της ρεματιάς καθίστανται εξ’ ίσου προβληματικοί. Αν υπήρχε ενεργή κοινωνία που θα προβληματιζόταν στα σοβαρά για τη σχέση της με τη φύση (σε αυτή τη σχέση παραπέμπει η παρουσία της ρεματιάς μέσα στο εκτεχνικευμένο αστικό περιβάλλον) με τις ενέργειές της θα εύρισκε λύσεις που αν μη τι άλλο θα αναδείκνυαν αυτόν τον προβληματισμό, αυτήν την έγνοια και θα τους προωθούσε παραπέρα. Αυτό βέβαια δεν αφορά μόνο τη διοίκηση, μας αφορά όλους. Λάμπης Λαζάνης * Στη φωτογραφία έργο του σύγχρονου Έλληνα δημιουργού Κορνήλιου από ατομική έκθεση με τίτλο "Rebirth" που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 25 Ιουνίου 2016. .