Τα γενόσημα τοπόσημα.... και η εταίρα Ασπασία !

Ξεκινάμε με μια θέση: Οι κάθε καλών προθέσεων παρεμβάσεις για βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών, θα σκιάζεται από την σχιζοφρενική πολεοδομική κατάσταση, η οποία -ας μην το ξεχνάμε- είναι συνιστώσα της αντίστοιχης κοινωνικοπολιτικής. Τα όποια «εξωραϊστικά» ή «υποδομικά» έργα, στην ουσία καθορίζονται από την ιδιωτική πρωτοβουλία, η οποία πάντα θα έχει τον πρώτο λόγο για το τι και πώς θα οικοπεδοποιηθεί και θα οικοδομηθεί, επιβάλλοντας και την αισθητική της πάνω στον πολιτισμό. Δεν γίνεται αλλιώς, ενόσω, η μεν «αντικείμενη» ως θεσμικό εργαλείο Τ. Α. δεν μπορεί να είναι ούτε «τοπική» ούτε «αυτοδιοίκηση», οι δε αρμόδιοι πολίτες δεν μπορούν ως «υποκείμενοι» να Αυτοδιοικηθούν, για τον απλό λόγο ότι στερούνται κοινωνικής παιδείας και βιωματικής κουλτούρας προς τούτο. H «μεν» και οι «δε» δεν φαίνεται να κατέχουν τους πολιτικούς λόγους να έχουν... λόγο, αφού δεν το διεκδικούν. Αυτό που φαίνεται είναι πως εκπαιδευόμενοι από κούνιας προσκυνούν τον ιδιωτικό επιχειρηματικό «λόγο» και μόνο ως από κοινού αντίπαλοι –υποκείμενοι και αντικείμενοι των έργων τους- κάθε Αυτοδιοίκησης μπορούν να νοηθούν, κατασταλτικοί των όποιων δημιουργικών Σκοπών και Πράξεων. Το «πολιτικό διάγραμμα» των Έργων κατά τη θητεία των εναλλασσόμενων Δημάρχων δίνει το περίπλοκο -ακαθόριστο βήμα του κάβουρα που πάει με τις μπάντες: - Βήμα τεχνοκρατικό... «ο ένας χτίζει ο άλλος γκρεμίζει»; - Βήμα γραφειοκρατικό … «ράβε ξήλωνε μελέτες και αναθέσεις να μην λείπουν»; - Βήμα φιλοσοφικό... «Ένα βήμα εμπρός δυο βήματα πίσω»; Η μόνη σταθερά στο καβουρίσιο βήμα των έργων είναι των πολύχρωμων κερδών, που το ύψος και η διανομή τους είναι σαφώς διάφορα της χρήσης τους. Τα κάθε λογής «Τοπόσημα» ή «αναψυκτήρια» ή «αναπλάσεις πλατειών», είναι αδύνατον να απηχήσουν κοινωνικές και αισθητικές ανάγκες, να επιδράσουν στους χαρακτήρες και το ήθος των πολιτών όσο δεν απαντιέται το απλό ερώτημα: «ΠΟΥ ΠΑΜΕ;». Φυσιολογική λοιπόν, η αποδοχή των κερδοσκοπικών αναγκών που ξέρουν καλά που και πως να πάνε. Η φύση απεχθάνεται τα κενά. Άπειρα χρήματα δόθηκαν στον Καλατράβα και σε άλλους διάσημους δημιουργούς για να στηθούν μεγαλειώδη Ολυμπιακά έργα, άρτια από τεχνολογική και εικαστική άποψη. Τα έργα στέκουν άψυχα, ά – σκοπα, καθώς η «ψυχή» βρίσκεται στο Σκοπό για τον οποίο γίνεται ένα Έργο, που το κάνει λειτουργικό σε βάθος χρόνου, που το κάνει σύμβολο, το κάνει «Τοπόσημο». Αγαπητοί φίλοι, ..."από χέρι" τα Βριλήσσια είναι τόπος «Τοπόσημος»! Είναι αμφιλεγόμενο το ενδιαφέρον των δημοτικών αρχόντων, μαζί και των καλών προθέσεων συμπολιτών μας που αγωνιούν για την «τοποσήμανση» του, δίνοντας νόημα σε α-νόητα παρακμιακά απολιθώματα που ότι ήταν να δώσουν το έδωσαν. Θέλουμε δεν θέλουμε πατάμε στο έδαφος που πάνω του κύλησαν τα πεντελικά μάρμαρα για το «τοπόσημο» της Ακρόπολης που η κατασκευή της συμπίπτει με την μέγιστη ακμή της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, το θαύμα του Χρυσού Αιώνα. Όμως, το θαύμα είναι η απουσία θαύματος καθότι ο Αθηναϊκός εκδημοκρατισμός ξεκινά με την σύλληψη των δημοκρατικών ιδεών και την εφαρμογή της Σεισάχθειας από τον Σόλωνα το 594 π. Χ., και τερματίζει το 404 π. Χ. που οι Σπαρτιάτες νικητές του Πελοποννησιακού πολέμου διαλύουν την Αθήνα. Έχουμε δηλαδή 190 χρόνια αγώνα των «δημοκρατικών δυνάμεων» για τον εκδημοκρατισμό της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Ο αγώνας αυτός ως διαδικασία θα ήταν ίσως λιγότερο γνωστός χωρίς το Τοπόσημο της Ακρόπολης, που δεν ανήκει αποκλειστικά στον Περικλή (495 – 429), αλλά πρωτίστως στην Δημοκρατία σαν Ιδέα και στις συγκεκριμένες πράξεις όλων όσων προηγούμενων την έκαναν Σκοπό της ζωής τους. Λέει ο Βασ. Ραφαηλίδης: «...ο Περικλής και η παρέα του παίζουν αποφασιστικό ρόλο στο στίλβωμά της, γιατί ήδη η δημοκρατία είναι προετοιμασμένη» –οι αγώνες που είπαμε- να αποδεχτεί αυτή την πολιτιστική «έκρηξη». Στο Αθηναϊκό κράτος του Περικλή βρίσκουμε σε τέλειο συνδυασμό τις πολιτικές και τις πολιτιστικές επιδιώξεις, με τους πάντες να μετέχουν της πολιτικής και πολιτιστικής ζωής είτε ως δημιουργοί είτε ως θεατές. Η Αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία ως Σκοπός ζωής έδωσε το σθένος και το ήθος σε άρχοντες και αρχόμενους προκειμένου για την υπεράσπιση και πρόοδό της, να λάβουν χώρα ο Μαραθώνας η Σαλαμίνα οι Θερμοπύλες, η Ακρόπολη... να ξεπερνά αντεπαναστάσεις πισωγυρίσματα, ολοκληρώνοντας τον ιστορικό της κύκλο αφήνοντας ως παγκόσμια παρακαταθήκη σπουδαία υλικά και πνευματικά «Τοπόσημα» εις γνώσιν όσων θέλουν να γίνουν Έλληνες, των νεοελλήνων συμπεριλαμβανομένων. Αγαπητοί Δημοτικοί μας άρχοντες μηδέ της ΔΡΑΣΗΣ εξαιρουμένης, ...συμμεριζόμενος τον προβληματισμό κατασκευής Δημοτικών έργων εν δυνάμει «Τοπόσημων» στα Βριλήσσια, θα έλεγα κατ’ αρχήν να κρατήσετε μακριά το ταμείο από τις Τεχνικές Υπηρεσίες και τους εργολάβους. Να το πάτε στη... Δήλο. Τα συνήθη έργα ας τα κάνουν «χορηγοί». Βάλτε τα λεφτά στα σχολεία. Κάντε τα «Τοπόσημα»! Να τα δώσετε απλόχερα σε μαρμαρογλύπτες και πετράδες σε φιλόσοφους και ποιητές σε εικαστικούς και σκηνοθέτες σε συνθέτες και μαέστρους, για να διδάξουν την τέχνη της «Ανακαίνισης» στους μαθητές. Ανακαινίστε τις εξωτερικές όψεις, τα προαύλια και τα αμφιθέατρα, τις πόρτες τα κάγκελα τα πατώματα και τα ταβάνια, τις τουαλέτες έως τις τελευταίες αποθήκες. Όλα στα σχολειά πρέπει να ερεθίζουν και να προδιαθέτουν για ψυχικές ανατάσεις, να δίνουν νόημα στις σπουδές επιστημών καινοτόμων και αιρετικών ανακαλώντας απ’ το λήθαργο τις δυνάμεις των αλλαγών για την διαφυγή προς το μέλλον. Αν επιπλέον προσθέσουμε την ταύτιση της πολιτιστικής με την πολιτική παιδεία –για να γινόμαστε Έλληνες- τότε μιλάμε για βάσεις πραγματικής Παιδείας που προετοιμάζει νέους πολίτες ικανούς να ανατρέπουν και να αναπλάθουν σε νέα καλούπια τον κόσμο. Ξεπεράστε τις μνημονιακές απαγορεύσεις για τη διάθεση των χρημάτων. Γίνετε Περικλήδες αν είναι για Σκοπό. Αδειάστε το συμμαχικό ταμείο της «Δήλου» αν είναι για Σκοπό. Και αν χάσετε τον μελλοντικό πόλεμο από βάρβαρους Λακεδαίμονες, χαλάλι. Αρκούν σχολειά φυτώρια προς καλλιέργεια του θαύματος ενός νέου ελληνισμού, αναγεννημένου από την τέφρα της κρίσης. Θα έχετε κάνει την αρχή μιας πορείας που δύσκολα και ανηφορικά στο ξεκίνημα, με πολλούς εχθρούς και λίγους φίλους, χωρίς σαφές και καθορισμένο αντικείμενο που θα διαμορφώνεται στη φάση που ο κύκλος της θα ανεβαίνει προς την κορύφωση. Και κάπου εκεί στα σίγουρα θα ξεπεταχτούν κάποιοι νέοι Μιλτιάδηδες Θεμιστοκλήδες Λεωνίδες, Σόλωνες, Κλεισθένηδες και κάποιος νέος Περικλής με εκείνη την εκπληκτική παρέα του, τον Ζήνωνα τον Ελεάτη, τον Αναξαγόρα, τον Σοφοκλή, τους Ικτίνο, Καλλικράτη, Φειδία, τον πολεοδόμο Ιππόδαμο. Α... και μια εταίρα επιπέδου Ασπασίας, εκείνης απ’ τη Μίλητο. ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΧΛΑΣ * Ακολουθεί στο ίδιο κεφάλαιο: 3ο Μέρος: «Νησίδες ακίνητης ευημερίας ή νησίδες συλλογικής πορείας;» Στη φωτογραφία το Δημαρχείο της Μυτιλήνης