Πώς οι μέτριοι γίνονται μέγιστοι. Του αντιδρώντος Δρασίτη

... Ήταν φανερό πως η Άννα Παύλοβνα τον σέρβιρε με επισημότητα στους καλεσμένους της. Όπως ένας καλός μαίτρ –ντ –οτέλ σερβίρει σαν κάτι υπερφυσικά θεσπέσιο κάποιο κομμάτι κρέας, που ποτέ δεν θα είχε κανείς την διάθεση να το φάει αν το έβλεπε μέσα στη βρώμικη κουζίνα. Το ίδιο κι αυτή, εκείνο το βράδυ σέρβιρε στους ξένους φιλοξενούμενούς της πρώτα τον υποκόμη και ύστερα τον αββά, σαν κάτι αφάνταστα εξαιρετικό. – Αχ, ναι! Να μας το διηγηθείτε αυτό, υποκόμη, είπε η Άννα Παύλοβνα, νιώθοντας με χαρά πως η φράση της αυτή «να μας το διηγηθείτε αυτό υποκόμη» θύμιζε κάτι a la Louis XV. Ο υποκόμης υποκλίθηκε σε ένδειξη υπακοής και χαμογέλασε με ευγενικό σεβασμό. Η Άννα Παύλοβνα σχημάτισε έναν κύκλο γύρο του και κάλεσε όλους ν’ ακούσουν τη διήγησή του. Ο υποκόμης γνώριζε προσωπικά τον δούκα –ψιθύριζε στ’ αυτί του ενός -ο υποκόμης είναι άφθαστος στο να διηγείται– σφύριξε σ’ έναν άλλον –πώς φαίνεται αμέσως ο άνθρωπος της καλής κοινωνίας– είπε στον τρίτο. Και ο υποκόμης έτσι, σερβιρίστηκε στην συναναστροφή με το πιο κολακευτικό γι’ αυτόν φως, σαν ροσμπίφ, πάνω σε ζεστό πιάτο, γαρνιρισμένο με διάφορα χορταρικά... Λέοντος Τολστόϊ: Πόλεμος και Ειρήνη. (ΓΚΟΒΟΣΤΗΣ, Α’ τόμος, σελ. 18) Ο αντιδρών «Δρασίτης»