Δημοτικό Συμβούλιο
Του Régis de Castelnau. Απόδοση Σταύρος Λάβδας.
Ένα ακόμη κείμενο του Régis de Castelnau* -αδημοσίευτο στα ελληνικά- μια ψύχραιμη και ουσιαστική προσέγγιση στα γεγονότα της Καταλονίας, με μια ενδιαφέρουσα προσθήκη για το ελληνικό ζήτημα. Αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα «Vu du Droit» στις 22/9/2017. Σε απόδοση του Σταύρου Λάβδα για την ιστοσελίδα της «Δράσης». Όταν βλέπω ποιοι υποστηρίζουν τις παράτολµες πρωτοβουλίες του Carles Puigdemont, δεξιού επικεφαλής της κυβέρνησης της Καταλονίας, όλο και περισσότερο πείθομαι ότι, για άλλη µια φορά, ηλίθιοι αριστεριστές και δυναµικοί νεοφιλελεύθεροι, έχουν βάλει τα κεφάλια τους µέσα στον ίδιο σκούφο.[1] Όπως και στην περίπτωση της Βελγικής Φλάνδρας, της Σκοτίας ή της Βόρειας Ιταλίας, η ΕΕ σπρώχνει στη διάσπαση χώρες που δεν βρίσκονται ήδη υπό στενό γερµανικό έλεγχο, όπως συµβαίνει µε αυτές της κεντρικής Ευρώπης. Ο στόχος της διάλυσης των εθνών είναι πάντα στην ηµερήσια διάταξη και καθώς οι πλούσιες περιοχές σίγουρα δεν θέλουν να µοιράζονται τον πλούτο τους µε τους φτωχότερους, Μέρκελ, Σόιµπλε και Γιούνκερ παίζουν εκ του ασφαλούς. Αρκεί να θυµηθεί κανείς πώς η Γερµανία (µε τη συνδροµή του Βατικανού!) είχε αναγνωρίσει άμεσα τη µονοµερή ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Σλοβενίας, που οδήγησε στον αδελφοκτόνο πόλεµο, την εθνοκάθαρση και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Τώρα η Γερµανία ασχολείται µε το βασανισµό και τη λεηλασία της Ελλάδας, µε την υποστήριξη της ΕΕ.[2] Η Ισπανία, που γνώρισε έναν άγριο εµφύλιο πόλεµο και 40 χρόνια σκληρής δικτατορίας, έχει θεσµούς εύθραυστους. Η εγκαθίδρυση αντιπροσωπευτικής δηµοκρατίας είναι σχετικά πρόσφατη. Επί του παρόντος, η Χώρα των Βάσκων δίνει την εντύπωση ότι έχει ελέγξει τους παλιούς δαίµονες της, αλλά η Γαλικία, η Αστούρια ή η Ανδαλουσία; Κανένας δεν ξέρει τι συµβαίνει στα βάθη των κοινωνιών αυτών, που ζουν ακόµα µε πικρές αναµνήσεις, και έχουν υποστεί τις συνέπειες της κρίσης του 2008 σε όλη τους την έκταση. Ο Carles Puigdemont, που διοργανώνει το δηµοψήφισµα της 1ης Οκτωβρίου, είναι εθνικιστής, αντιδραστικός και περιφρονεί τους άλλους λαούς της Ισπανίας. Δεν προωθεί έναν αγώνα για εθνική απελευθέρωση, αλλά τονίζει τις ιδιαιτερότητες και χειραγωγεί κυνικά οδυνηρές µνήµες. Η Καταλονία, έχει σηµαντικά θεσµικά περιθώρια αυτονοµίας, είναι η πιο ευηµερούσα περιοχή της Ισπανίας και το να υποστηρίζει ότι υφίσταται µια αφόρητη κυριαρχία της Μαδρίτης είναι πρόσχηµα για να κρύψει τον εθνικό εγωισμό που είναι η βασική κινητήρια δύναµη της αποσχιστικής τάσης. Της ίδιας φύσης µε την απόσχιση των ελίτ στις µεγάλες µητροπόλεις των ανεπτυγµένων χωρών, που δεν θέλουν πια να ακούνε ούτε συζήτηση για τα λαϊκά στρώµατα. Να ξεφορτωθούµε τους φτωχούς, να µη µοιραζόµαστε τίποτα µε αυτούς. Ας µην µιλήσει κανείς για το "δικαίωµα των λαών στην αυτοδιάθεση". Όσοι έχουν χειροκροτήσει το καθοδηγούµενο από τη Γερµανία και τις Ηνωµένες Πολιτείες πραξικόπηµα του Μεϊντάν στην Ουκρανία και τις σφαγές που διαπράχτηκαν στο ρωσόφωνο πληθυσµό του Ντοµπάς που απαίτησε την ανεξαρτησία του, ας είναι προσεκτικοί. Για να µην αναφέρουµε βέβαια την παραληρηµατική ρωσοφοβία εκείνων που ανάβουν φωτιές για να ρίξουν την Καταλονία σε περιπέτεια. Που καλούσαν σε πόλεµο και συνέκριναν τον Πούτιν µε τον Χίτλερ -αν και η Κριµαία ήταν µέλος της Ρωσικής Οµοσπονδίας και βγήκε από αυτή µε ένα παράλογο διάταγµα του Νικίτα Χρουστσόφ 52 χρόνια πριν- και αυτό µετά από ένα δηµοψήφισµα, σίγουρα µονόπλευρο, αλλά του οποίου ουδέτεροι παρατηρητές έχουν αναγνωρίσει την γνησιότητα. Για το δικαίωµα των λαών στην αυτοδιάθεση, δυο µέτρα και δυο σταθµά; Τέλος, πέρα από υποκρισίες και πάθη, είτε µας αρέσει είτε όχι, το πραγµατικό διακύβευµα είναι πια φανερό. Τέτοιες παράτολµες δράσεις και τέτοιες αποσχιστικές τάσεις εκφράζουν στην πραγµατικότητα µια και µόνη επιδίωξη: ποιος θα είναι ο καλύτερος µαθητής της Γερµανίας, ποιος θα πάρει τη καλύτερη καρέκλα στον αγώνα για τις θέσεις στη σφαίρα επιρροής της. Αυτό δεν είναι το συµφέρον των λαών της Ισπανίας. To συµφέρον τους είναι να µείνουν µαζί. Régis de Castelnau [1]: Την Καταλονία κυβερνά ένα δεξιό αυτονοµιστικό κόµµα (62 έδρες) µε την στήριξη ενός αριστερού αυτονοµιστικού κινήµατος (10 έδρες). Σύνολο εδρών 135. Ο πρόεδρος Carles Puigdemont είναι κοινή επιλογή της πλειοψηφίας. [2}. Στο σηµείο αυτό ο Castelnau παραπέµπει σε άρθρο της εφηµερίδας Figaro µε τίτλο “Η Γερµανία κέρδισε πολλά από την ελληνική κρίση” (10/8/15). Ακολουθεί το άρθρο: ...Πρόσφατη µελέτη του ινστιτούτου οικονοµικών ερευνών Leibnitz (IWH) αποκαλύπτει ότι η Γερµανία έχει επωφεληθεί σε µεγάλο βαθµό από την ελληνική κρίση. Σύµφωνα µε τα αποτελέσµατα της µελέτης η χώρα εξοικονόµησε περί τα 100 δις ευρώ (περίπου 3% του ΑΕΠ) από τα ποσά που είχαν προβλεφθεί στους προϋπολογισµούς της, από την αρχή της κρίσης το 2010. "Tα κέρδη αυτά υπερβαίνουν το κόστος της κρίσης, ακόµη και αν η Ελλάδα δεν εξοφλήσει πλήρως το χρέος της", σχολίασαν οι οικονοµολόγοι. Ως εκ τούτου, η Γερµανία επωφελήθηκε σε κάθε περίπτωση από την κρίση στην Ελλάδα ". Οι εµπειρογνώµονες έκαναν προσοµοιώσεις µε βάση το γεγονός ότι οι επενδυτές κατά τη διάρκεια µιας οικονοµικής κρίσης κάνουν όσο το δυνατόν πιο σίγουρες επενδύσεις. "Κατά τη διάρκεια της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους, η Γερµανία εκµεταλλεύτηκε δυσανάλογα το γεγονός αυτό", ανέφεραν. Ταυτόχρονα, επεδίωξαν να εκτιµήσουν τη νοµισµατική πολιτική που θα ακολουθούσε η ΕυρωπαϊκήΚεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, αν δεν υπήρχε η κρίση. "Οι προσοµοιωµένες τιµές των επιτοκίων των γερµανικών κρατικών οµολόγων, είναι κατά µέσο όρο 3% υψηλότερες από αυτές που πληρώθηκαν στην πραγµατικότητα", συνεχίζουν, κάτι που οδηγεί σε συνολική εξοικονόµηση πόρων ύψους τουλάχιστον 100 δισεκατοµµυρίων ευρώ τα τελευταία τεσσερισήμισιµισι έτη». Εκτός από αυτά τα οικονοµικά οφέλη, η Γερµανία επωφελήθηκε επίσης και στον εµπορικό τοµέα. Η χώρα κέρδισε µεγάλα συµβόλαια κατά τη διάρκεια των ιδιωτικοποιήσεων που πραγµατοποίησε υπό πίεση η Αθήνα από το 2011, µε αντάλλαγµα την οικονοµική βοήθεια των Ευρωπαίων. Η Fraport, σε συνεργασία µε Έλληνα επιχειρηµατία, πήρε 14 ελληνικά περιφερειακά αεροδρόµια, µερικά από αυτά πολύ τουριστικά όπως η Κέρκυρα, για περίπου ένα δισεκατοµµύριο ευρώ. Κατά τη διάρκεια της ελληνικής κρίσης, η Γερµανία υιοθέτησε πάντοτε έναν πολύ σθεναρό λόγο, επιβάλλοντας σαν προτεραιότητα τη λιτότητα, παρά την ασφυξία της ελληνικής οικονοµίας. Κατηγορήθηκε ακόµα από ορισµένους οικονοµολόγους και πολιτικούς ότι επέβαλε τη θέληση της µε “διάταγµα” κατά τις τελευταίες διαπραγµατεύσεις µεταξύ της Ελλάδας και των ευρωπαίων πιστωτών της στα µέσα Ιουλίου γύρω από ένα τρίτο σχέδιο βοήθειας. Η Angela Merkel έχει δεσµευτεί εδώ και καιρό στους φορολογούµενους ότι τα σχέδια ενίσχυσης που χορηγούνται στην Αθήνα δεν θα τους κοστίσουν τίποτα. Το Βερολίνο είναι επίσης ριζικά αντίθετο σε µερική διαγραφή του ελληνικού χρέους, ενώ οι περισσότεροι οικονοµολόγοι και ορισµένοι διεθνείς οργανισµοί όπως το ΔΝΤ κρίνουν ότι δεν είναι βιώσιµο (περίπου 170% του ΑΕΠ). *Ο Régis de Castelnau (1950) είναι Γάλλος νοµικός και συγγραφέας. Πολύ γνωστός δικηγόρος, ασχολήθηκε µε το εργατικό και αργότερα µε το δηµόσιο δίκαιο, δίδαξε σε γαλλικά πανεπιστήµια, έγραψε σειρά βιβλίων στην ειδικότητα του και εκατοντάδες άρθρων νοµικού ή και γενικού ενδιαφέροντος. Eχει τιµηθεί από το Γαλλικό κράτος µε τον τίτλο του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιµής. Τέλος, διατηρεί την ιστοσελίδα Vu du Droit (από όπου και το κείµενο), όπου σχολιάζει θέµατα της επικαιρότητας από τη νοµική τους σκοπιά. Πηγή: http://www.vududroit.com/2017/09/apres-yougoslavie-lespagne/ Απόδοση: Σ. Λάβδας
Παπαχριστοδούλου Μαρίνα
Έχω και εγώ σοβαρές επιφυλάξεις για το άρθρο αυτό. Δεν είναι ακριβώς τα ζητήματα που βάζει ο Ορέστης που με απασχολούν, ούτε ξέρω να πω αν είναι καλύτερα αυτή την περίοδο να ζήσει η Καταλονία μακριά ή μέσα στην Ισπανία. Είναι το γεγονός ότι τόσο Régis de Castelnau όσο και ο Μπελαντής (λιγότερο) οι οποίοι και προφανώς έχουν καταλήξει ότι η Καταλονία πρέπει να μείνει στην αγκαλιά της κραταιής Ισπανίας ή καλύτερα είναι ενάντια στις αποσχιστικές τάσεις, αντιμετωπίζουν το θέμα με απίστευτη μονομέρεια. Μάλιστα στο άρθρο του Castelnau μπορώ να πω ότι διακρίνω μια υποτιμητική, σχεδόν ρατσιστική αντίληψη προς τους νότιους και τους "αριστερούς", ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει σήμερα. Μου θύμισε κάτι από την ανωτερότητα των προηγμένων βόρειων ενάντια στους καθυστερημένους νότιους για να μην θυμηθώ την αποικιοκρατία κοκ. Αλλά οι κύριες επιφυλάξεις μου είναι τρεις: Πρώτον: κανένας από τους δύο δεν αναφέρεται στο όργιο αυταρχισμού και αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς από την κεντρική κυβέρνηση της Ισπανίας (και κατ΄ επέκταση στους σχετικούς χειρισμούς της ΕΕ) απέναντι στους Καταλανούς, στάση στην οποία κανένας προοδευτικός άνθρωπος και πολύ περισσότερο σχολιαστής δεν μπορεί να αγνοεί . Η άποψή μου, που νομίζω ότι είναι κεντρική θέση της Δράσης ότι «δεν θέλουμε τίποτα, ούτε το καλύτερο ούτε το χειρότερο για μας αν δεν συμμετέχουμε στην απόφασή του» και από αυτή την άποψη δεν είναι να συμφωνήσουμε ή να διαφωνήσουμε στο δικαίωμα των Καταλανών στην αυτοδιάθεση, αλλά να συμφωνήσουμε απόλυτα στο δικαίωμα τους να αποφασίζουν για την αυτοδιάθεση ή όχι. Τέλος διάβασα κάπου ότι τόσο η στάση της κυβέρνησης Ραχόι, όσο και της ΕΕ είναι για να διδάσκονται στα πανεπιστήμια, στις σχολές πολιτικών επιστημών ως παραδείγματα του τι πρέπει να κάνεις για να πετύχεις αυτό που δεν θέλεις. Το λέω εδώ για να σημειώσω ότι ΕΕ και Ραχόι αυτό ήθελαν και όχι δεν ήθελαν και αυτή τη διάσταση την δίνει ο Castelnau, όχι όμως με πολύ πειστικό τρόπο. Δεύτερον: Το γεγονός ότι υπάρχουν πλείστα όσα παραδείγματα που παραπέμπουν στην καταστροφική εξέλιξη αποσχιστικών κινημάτων (πχ Γιουγκοσλαβία , Ουκρανία ), δεν σημαίνει ότι εμείς συλλήβδην θα είμαστε κατά των αιτημάτων και κινημάτων αυτοδιάθεσης. Και στο κάτω-κάτω είναι δύο διαφορετικά ζητήματα. Ένα να επιλέξει ένας λαός πως θέλει να ζήσει, μέσα σε ποιο πλαίσιο. Δικαίωμα του αναφαίρετο. Και ένα δεύτερο να προσπαθήσει να εμποδίσει τις έξωθεν επεμβάσεις. Ανεδαφικό σήμερα; Μάλλον δύσκολο, αλλά δεν βλέπω και άλλο τρόπο. Ούτε είναι δικαιολογία ότι ο Κάρλας Πουτσντεμόν είναι συντηρητικός άρα δεν μπορούμε ως προοδευτικοί να συντασσόμαστε με το αίτημα του. Ένα αίτημα είναι αυθύπαρκτο και ως τέτοιο πρέπει να κρίνεται. Συνυπολογίζεις πολλούς παράγοντες για να πεις αν είσαι υπέρ ή κατά. Ποια συμφέροντα εξυπηρετεί κυρίως κλπ, και μετά ας το υποστηρίζει όποιος θέλει. Τρίτο: Υπάρχει μία πλευρά της πολιτικής ζωής στην Ισπανία που αποσιωπάται αν και σε αυτήν εδράζονται πολλά από τα κακώς κείμενα που παρακολουθούμε να συμβαίνει σε αυτήν την χώρα. Πρόκειται για το γεγονός ότι μια δικτατορία που κράτησε 39 ολόκληρα χρόνια καταλύθηκε χωρίς να ανοίξει μύτη, χωρίς να υπάρξει κανενός είδους αποχουντοποίηση. Όλοι έμειναν στη θέση τους και συνέχισαν να κάνουν τη δουλειά τους όπως την ήξεραν. Οι στρατιωτικοί στο στρατό, οι αστυνομικοί στην αστυνομία, οι παπάδες στην εκκλησία (μεγάλο στήριγμα της δικτατορίας και πολύ το απόλαυσε η εκκλησία αυτό) κοκ. Οι δικοί μας χουντικοί, που παρεμπιπτόντως φαντάζουν αγγελάκια μπροστά στους Ισπανούς, με κάποιον τρόπο έστω περιορισμένο τιμωρήθηκαν. Εκεί τίποτα. Μόλις τον τελευταίο καιρό γίνονται προσπάθειες να αντιμετωπιστεί το θέμα. Ακούγονται όλο και περισσότερες φωνές, γίνονται και κάποια πράγματα, όχι τόσο εξ αιτίας του παρελθόντος, αλλά εξ αιτίας της δράσης όλων αυτών σήμερα. Ως συνέπεια αυτού είναι φυσικό να υπάρχει τόσος αυταρχισμός εκεί. Φυσικό όσο και απαράδεκτο.