Του Χρήστου Βατούσιου

Κι έτσι απλά, ένα απόγευμα του Δεκέμβρη, βγήκε η διάγνωση. Ο γιατρός είπε: Το παιδί έχει μεγάλη γλώσσα. Η μητέρα προς στιγμήν ανυσήχησε. Μα γιατρέ... Ηρεμήστε, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, την καθησύχασε. Όμως αυτός ξέρει, πόσο υπέφερε απ' αυτή την δυσαναλογία. Φορές που δεν ήξερε που να την βάλει. Άλλες που την δάγκωνε μέχρι αίματος κρατώντας τις σκέψεις του. Πρώτα θα βουτάς την γλώσσα σου στο μυαλό κι έπειτα θα μιλάς, του έλεγε η μάνα. Μα που να το βουτήξει όλο αυτό το πράγμα. Έτσι, συνέχισε στριμώχνοντάς την κάθε βράδυ ανάμεσα στα δόντια με αποτέλεσμα να παίρνει τα πρωινά τις διάφορες μορφές της ψυχής του. Γεωγραφική την έλεγε ο θείος, και αυτός σκεφτόταν θάλασσες, βουνά, χαρούμενους τόπους. Μέχρι που ένα πρωινό, η δασκάλα φώναξε την μητέρα. Ξέρετε, ο γιος σας έχει μεγάλη γλώσσα... Μα κυρία Μαίρη μου, ο γιατρός με διαβεβαίωσε οτι δεν χρήζει ανησυχίας! ΧΡΗΣΤΟΣ Ι. ΒΑΤΟΥΣΙΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ: Αλέξανδρος Χριστοφής (1882-1957), Παιδί που διαβάζει.