του Χρήστου Ι. Βατούσιου

... Και πως τελειώνει η ιστορία μπαμπά... Έλα, πες μου πως τελειώνει η ιστορία; - Η ιστορία... - Ναι, έλα πες μου, πως τελειώνει... - Καλά, ξάπλωσε και θα σου πω. Η ιστορία τελειώνει όπως αρχίζει. Ήτανε μια φορά ένα πουλί, που πέταγε και ζούσε ευτυχισμένο. Ένα πρωινό αποκοιμήθηκε σ' ένα δέντρο κι έπεσε στο ποτάμι. Μα ήθελε τόσο πολύ να ζήσει, που έγινε ψάρι και συνέχισε χαρούμενο απολαμβάνοντας την χαρά των ματιών του. Με τον καιρό στέρεψε το ποτάμι κι αναγκάστηκε να βγει στην στεριά. Ήτανε όμως τόσο μεγάλη η πίστη του στην ζωή, που σύρθηκε σύρθηκε και σιγά σιγά κατάφερε να σταθεί όρθιο και να περπατήσει. Σύντομα όμως η χαρά και η πίστη άρχισαν να το εγκαταλείπουν. Του έλειπε ο αέρας και το νερό. Τα βάθη και τα ύψη της ύπαρξης. Δεν μπορούσε πια ούτε να δεί, ούτε και να αισθανθεί άλλο πέρα απο τον εαυτό του. Έτσι φυλακίστηκε μέσα σ' αυτόν. Γρήγορα η δυστυχία του έγινε αφόρητη. Απελπισμένο, ένα πρωινό ανέβηκε σ' ένα ψηλό βουνό, έκλεισε τα μάτια και πέταξε προς την θάλασσα. Κανένας, ποτέ, δεν έμαθε τι απέγινε. Μόνο κάποιοι ναυτικοί ζαλισμένοι απ' το ποτό, μιλούν για ξάστερες νύχτες που τ' αστέρια δακρύζουν και πέφτουν στην θάλασσα. - Και γίνονται ψάρια που φωσφορίζουν μπαμπά; - Μπορεί, ποιος ξέρει, ίσως και πουλιά. Καληνύχτα. ΧΡΗΣΤΟΣ Ι. ΒΑΤΟΥΣΙΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ: Ivan Konstantinovich Aivazovski, Πρωινό. 1851.