του Χρήστου Ι. Βατούσιου

"Σμαρώ, να είσαι δυνατή! "Φώναξε φεύγοντας ο πατέρας και τα μάτια της ράγισαν. Κοίταξε πίσω, πόσα χρόνια άραγε είχαν περάσει από τότε. "Να είσαι δυνατή...!" Κυλούσαν οι λέξεις σαν ξυράφια στο μυαλό της καθώς πέρναγε την πύλη. Ένας κόσμος σκοτεινός, αλλοπρόσαλλος απλωνόταν μπροστά της. Πόσο πιά δυνατή πατέρα, αναρωτήθηκε κοιτάζοντας τον ουρανό που μούγκριζε μαζεύοντας κατάρες. Ο σκοπός την έσπρωξε βίαια, ζητώντας να παραδώσει τα προσωπικά της αντικείμενα. Έσκυψε το κεφάλι αμίλητη. Πάει καιρός που είχε αφήσει και το τελευταίο της όνειρο. Ένα άθλιο πανωφόρι κάλυπτε μετά βίας οτι της είχε απομείνει. Το άνοιξε αργά, αφήνοντάς το να πέσει στο χώμα, και παρέδωσε στην βροχή μια θάλασσα δάκρυα που λίμναζαν μέσα της. ΠΙΝΑΚΑΣ: Felice Casorati (1883-1963), Tα όνειρα της ροδιάς. ΧΡΗΣΤΟΣ Ι. ΒΑΤΟΥΣΙΟΣ