του Χρήστου Ι. Βατούσιου

Βεβαίως και την ήξερα. Την θυμάμαι πάντοτε άψογα ντυμένη, μ' ένα βιβλίο ξενικό στο χέρι - κατά προτίμηση εγγλέζικο - να κάνει πάντα το ίδιο δρομολόγιο του μετρό: Σύνταγμα - Αεροδρόμιο μετ' επιστροφής. Βαμμένη διακριτικά στα χρώματα της νιότης, καθόταν συνήθως στο μέσο του συρμού, ψάχνοντας στοχαστικά μέσα από τα μαύρα κοκάλινα γυαλιά της, βλέμματα που μιλούσαν στην γλώσσα του βιβλίου της. Ποτέ δεν κατάλαβα - ούτε και ρώτησα - τι είδους εμμονή, ποιά ξέφτια ξιπασιάς την τύλιγαν με τέτοια ξενομανία, που έφτασε στο σημείο να αρνηθεί τον εαυτό της, γυρεύοντας μια χίμαιρα που θα της άνοιγε τον κόσμο. Μα ο κόσμος που κατοικούσε μέσα της, θαμμένος ως κόσμημα ανάμεσα στα στήθη, βογγούσε αργοπεθαίνοντας ανεξερεύνητος. Πάει καιρός που έχω να την δω. Κάπου άκουσα πως παράτησε τα δρομολόγια και κλείστηκε στο σπίτι της. Ένιωσα μια λύπη, σαν επιθυμία να την συναντήσω, μα ευθύς το μετάνιωσα. Άλλωστε τι γύρευα εγώ, ο τόσο ξένος στα κοσμήματά της. ΧΡΗΣΤΟΣ Ι. ΒΑΤΟΥΣΙΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ: Éd. Manet, μπροστά στον καθρέπτη. 1876.