Σχόλια
Γεράσιμος Κακλαμάνης (1940 – 2003): Διαφωτιστικές αχτίδες φωτός στο προπαγανδιστικό σκότος
3/3/2024

Εξαιρετικό...

Εύα Χατζάκη
Αναφορά στο έργο του Γεράσιμου Κακλαμάνη (1940 – 2003)
2/1/2024

Σίγουρα έχουμε υποχρέωση να προωθούμε κείμενα ικανά να αφυπνίζουν τίς συνειδήσεις ατόμων μίας κοινωνίας, η οποία ζεί μέσα στό ψέμμα. Εάν μπορώ να βοηθήσω σε μία τέτοια προσπάθεια, θα το κάνω μετά χαρ

Ζέρβας Δημήτρης
Σε εξέλιξη η καταστροφή των πεύκων της Λ. Πεντέλης
24/12/2023

Να υπογειοποιηθούν - υπογειοποιούνται τα καλώδια. Όχι να κόβονται υπεραιωνόβια δένδρα.-

Μιχάλης Πυρουνάκης
Όλα στο φως!
9/12/2023

"Όλα στο φως" για τα προηγούμενα αλλά και για τα μελλούμενα, πριν τις αναθέσεις.

Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος
Τοπίο σε διχασμό (μέρος 2ο)
2/12/2023

Αγαπητά ξαδέλφια. Εάν, με θέλημα θεού, δεν έπεφτε εξ ουρανού ο εκ Ρωσίας ορμώμενος πόντιος Ιβάν ο τρομερός, να διαλύσει την ερυθρή «παράγκα», τώρα ο «δαφνοστεφανωμένος» έφηβος, εκ προοιμίου «διορισμέ

Δημήτρης Καλαμπούκας

Η Εποχή της Μεταπαγκοσµιοποίησης: Προς σύγκλιση των «λαϊκισµών»;

Του Jean-Claude Werrebrouck*

Η "Δράση" δημοσιεύει σήμερα (ακόμη) ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον πρωτότυπο άρθρο, που κυριολεκτικά ανοίγει δρόμους, για όσους αγωνιούν να κατανοήσουν πραγματικά τον σύγχρονο κόσμο και την κίνησή του, σε απόδοση του Σταύρου Λάβδα από τα Γαλλικά. Παγκοσµιοποίηση και Κράτος Η παγκοσµιοποίηση εµφανίστηκε σαν µια τεράστια θεσµική αλλαγή. Στα υψηλά κλιµάκια λήψης αποφάσεων παρουσιάστηκε σαν το πέρασµα από µια οικονοµία εγκλωβισµένη στο κράτος, σε κράτη εγκλωβισµένα στην οικονοµία. Αυτή η ανατροπή της κυριαρχίας είναι αποτέλεσμα της οικειοθελούς προσαρµογής των κρατών στις απαιτήσεις των µεγάλων εταιρειών: θα αποδεχτούν να τερµατίσουν ορισµένους από τους συνοριακούς περιορισµούς και συνεπώς να δηµιουργήσουν µηχανισµούς που να εξασφαλίζουν το θεσµικό µετασχηµατισµό της έννοιας των συνόρων. Τέτοιοι µηχανισµοί είναι η ελεύθερη κυκλοφορία των κεφαλαίων, η οποία θα εισαγάγει σταδιακά την απώλεια του εργαλείου των «συναλλαγµατικών ισοτιµιών» και κυρίως η ανεξαρτησία των κεντρικών τραπεζών, που µέχρι τότε αποτελούσαν ιδρύµατα υπό τον έλεγχο των κυρίαρχων κρατών. Το ίδιο θα συµβεί µε την διακίνηση των αγαθών, που θα απαλλαγούν από το βάρος των δασµών και θα υπόκεινται πλέον στους υπερκρατικούς κανόνες του Παγκόσµιου Οργανισµού Εµπορίου. Τα κράτη, ήδη αφοπλισµένα, θα συμφωνήσουν στη συνέχεια να παγιδευτούν σε ένα ιστό από Aνεξάρτητες διοικητικές Aρχές, που σταδιακά θα εξελιχθούν στα ισχυρότερα εργαλεία των οργανωµένων οµάδων πίεσης (lobbies). Στο όνοµα του ανταγωνισµού, θα αποδεχθούν το τέλος των φυσικών µονοπωλίων και την κατάργηση των αντίστοιχων υποδοµών. Ήδη αποδυναµωµένα, στη συνέχεια θα δεχτούν ότι - στο πλαίσιο των συµφωνιών ελεύθερων συναλλαγών των αποκαλούµενων δεύτερης γενιάς - ιδιωτικά δικαστήρια θα µπορούν να τα κρίνουν και αν χρειαστεί να τα καταδικάζουν, εφόσον δεν έχουν νοµοθετήσει «ορθά». Αργότερα, θα δουν την εξάλειψη κάθε νοµισµατικής εξουσίας και θα δεχτούν την εµφάνιση κρυπτονοµισµάτων που θα χρησιµοποιηθούν για να µειώσουν ακόµα περισσότερο ότι έχει αποµείνει από την κυριαρχία τους. Παγκοσµιοποίηση και επιχειρήσεις Η σταδιακή εξάλειψη όσων εξασφάλιζαν την κυριαρχία των κρατών συνέβαλε επίσης στη θεσµική αλλαγή πολλών επιχειρήσεων. Στο παρελθόν οι επιχειρήσεις είχαν έδρα έναν συγκεκριµένο τόπο και συγκέντρωναν άτοµα που δηµιουργούσαν στενές σχέσεις συνεργασίας. Οι µισθωτοί ήταν οι εργαζόµενοι της επιχείρησης και οι ιδιοκτήτες υπαρκτοί και συνήθως παρόντες. Η συνεργασία ήταν προφανώς συγκρουσιακή, αλλά αυτό δεν την εµπόδιζε να υπάρχει και έτσι η αντίστοιχη κοινωνία άφηνε λίγους ανθρώπους στο περιθώριο: ήταν αδιανόητο η κυρίαρχη κοινωνική οµάδα, αν και πολύ µειοψηφική, να µπορέσει να αποστασιοποιηθεί πλήρως από την υπόλοιπη κοινωνία. Η κυριαρχία της µπορούσε να διασφαλιστεί διαχρονικά µόνο µε την επίδειξη ενδιαφέροντος για τους κυριαρχούµενους. Η απόσχιση των κυρίαρχων ήταν αδιανόητη. Η παγκοσµιοποίηση θα αλλάξει σε µεγάλο βαθµό το τοπίο. Η επιχείρηση απορυθµίστηκε. Οι εγκαταστάσεις της (εργοστάσια, καταστήµατα, αποθήκες, γραφεία κλπ) πλέον κατανέµονται πλανητικά και αποτελούν απλούς κρίκους µιας αλυσίδας, που αποκαλείται «αλυσίδα αξίας». Η εγκατάσταση χάνει το µεγαλύτερο µέρος του θεσµικού της χαρακτήρα: είναι σε µεγάλο βαθµό νοµαδική και µπορεί εύκολα να αλλάξει θέση. Οι διευθύνοντες, ακόµα πιο νοµάδες, αγνοούν σε µεγάλο βαθµό την ανάγκη λειτουργίας της εταιρείας ως χώρο συνεργασίας. Από την δική τους οπτική γωνία, οι εργαζόµενοι αποβλέπουν µόνο στη διατήρηση ενός τόπου εργασίας που µπορεί να εξαφανιστεί ανά πάσα στιγµή, τον οποίο διαχειρίζονται στελέχη που ελάχιστα καταλαβαίνουν την γενική αρχή της ενσωµάτωσης και είναι απλοί αντιπρόσωποι που πρέπει να λογοδοτούν, τηρώντας τους κανονισµούς. Κανονισµούς όπως τα διεθνή λογιστικά πρότυπα που σχεδιάζουν, κόβουν και ανασυντάσσουν µόνιµα, στο όνοµα της «εύλογης αξίας», τα όρια της επιχείρησης και τους κρίκους της. Η θεσµική λειτουργία της απορυθµισµένης επιχείρησης είναι πλέον φτωχή: υπάρχει λιγότερη συνεργασία αφού ο θεσµός έχει γίνει επισφαλής. Βεβαίως, εξακολουθούν να υπάρχουν χώροι συνεργασίας στις εταιρείες του Παλιού κόσµου, αλλά αυτοί σταδιακά πνίγονται σε αυτόν τον Νέο κόσµο. Σε παγκόσµιο επίπεδο, σχηµατίζεται µια σηµαντική τάξη ανώτατων διευθυντικών στελεχών, που εξαιτίας του νοµαδισµού της, δεν έχει θεσµοθετήσει πραγµατικές σχέσεις συνεργασίας. Έτσι, µια ολόκληρη κοινωνική οµάδα έχει τη δυνατότητα να αποσχιστεί και να αποτελέσει ένα ξεχωριστό κοµµάτι του κόσµου. Παγκοσµιοποίηση και κοινωνία Η απορύθµιση των εταιρειών προκαλεί την αποσύνθεση της κοινωνίας. Το ίδιο το σύστηµα της µισθωτής εργασίας αµφισβητείται, από ιδέες όπως ότι για την κρίση φταίνε οι «insiders» (σηµ.µτφ:εργαζόµενοι µε συµβάσεις αορίστου χρόνου), που είναι «βολεµένοι», ότι πρέπει να ξεπεραστεί η µισθωτή εργασία, να εισαχθεί η ευελιξία στη εργατική νοµοθεσία, «να απελευθερωθούν οι εργαζόµενοι», µε τη µετατροπή τους σε «επιχειρηµατίες» και τη χρήση «συµβάσεων έργου» ανεξάρτητα ή µέσα σε «εταιρείες ειδικού σκοπού» κ.λ.π. Αφού λοιπόν έπαψαν να λειτουργούν ως θεσµός στην επικράτεια των κρατών, γιατί και πώς πρέπει να φορολογηθούν αυτές οι εταιρείες που πλέον έχουν γίνει ανέγγιχτες; Όσον αφορά τα κράτη, που στον Παλιό κόσµο διευκόλυναν την σύναψη και τήρηση ενός κοινωνικού συµβολαίου ανάµεσα στους κοινωνικούς εταίρους, µε στόχο τη χρηµατοδότηση του συνόλου ή έστω µέρους του κοινωνικού κράτους, αυτά θα έπρεπε να αλλάξουν στρατηγική. Έτσι, θα δοθεί µεγάλη προσοχή στο να διαχωριστεί από τη «γενναιόδωρη κοινωνική αλληλεγγύη» το αµιγώς ασφαλιστικό κοµµάτι και αυτό, να λειτουργεί µέσα στα πλαίσια των χρηµατοπιστωτικών αγορών. Πολλή δουλειά, µε προοπτικές για τους «εκσυγχρονιστές των κρατών» που είναι ακόµα εγκλωβισµένα στις παλιές λογικές αλληλεγγύης. Και δεδοµένου ότι τα κράτη καλούνται να διευκολύνουν την αγορά και µόνο, οι συλλογικές επιλογές που προκύπτουν από τις αποκαλούµενες δηµοκρατικές εκλογές γίνονται «εκτροπές»: πώς θα µπορούσε η πολιτική να ξέρει καλύτερα από την αγορά και έτσι να της εναντιωθεί; Για αυτό δεν θεωρούνται σηµαντικά, ούτε η µικρότερη συµµετοχή στις εκλογές ούτε κάποια «παρεκκλίνοντα» αποτελέσµατα, στο βαθµό που αφορούν «λαϊκιστικές» νίκες. Θα αποκληθούν «λαϊκιστικοί» όλοι οι πολιτικοί οργανισµοί των οποίων το πρόγραµµα έρχεται σε αντίθεση µε τα αξιώµατα της οικονοµίας και την εικόνα που µας δίνουν για αυτή οι σχολές στις οποίες διδάσκεται. Αντιµετώπιση της Παγκοσµιοποίησης. Οι Δυσκολίες. Συνολικά, τα κράτη που υποφέρουν δεν έχουν αρχίσει ακόµα να αντιδρούν. Αν και οι "λαϊκιστές" απειλούν να δηµιουργήσουν νέες θεσµικές διαµορφώσεις, εξακολουθούν να έρχονται αντιµέτωποι µε τα αξιώµατα της αγοράς: η επιστροφή του προστατευτισµού παρουσιάζεται από τους φιλελεύθερους ως µια διαδικασία παγκόσµιας φτωχοποίησης. Είναι ψέµα- λένε οι οικονοµολόγοι - ότι ο περιορισµός της εθελοντικής ανταλλαγής µεταξύ λογικών εταίρων µειώνει τα οφέλη που προκύπτουν; Ως εκ τούτου, και οι επιθέσεις των µέσων ενηµέρωσης, που επιµένουν έντονα στην αύξηση των τιµών των εισαγόµενων αγαθών που θα µειώσει την αγοραστική δύναµη των πολιτών. Και είναι αλήθεια ότι στις δυτικές πολιτικές αγορές, το φάσµα της φτώχειας είναι ένα τροµερό όπλο, αφού όλοι οι ψηφοφόροι ανησυχούν για την πιθανή µείωση της αγοραστικής τους δύναµης. Από την άλλη πλευρά, τα όπλα που αντιπαρατίθενται είναι λιγότερο ισχυρά: το κολοσσιαίο άνοιγµα της εισοδηµατικής ψαλίδας και οι αρνητικές µακροοικονοµικές του συνέπειες δύσκολα εξηγούνται σε µια κοινωνία που δεν βασίζεται στην αλληλεγγύη· οι χαµένοι της παγκοσµιοποίησης είναι πολύ συγκεκριµένες οµάδες ενώ κάποιες άλλες οµάδες ωφελούνται κ.λπ. Είναι σαφές ότι είναι ευκολότερο να εξηγηθούν τα οφέλη της παγκοσµιοποίησης από τα στρεβλά αποτελέσµατά της. Πηγαίνοντας ακόµα παρακάτω, είναι δύσκολο να αιτιολογηθεί ότι η παγκοσµιοποίηση υπονοµεύει την αντοχές του κόσµου µας. Εποµένως, δεν είναι εύκολο να γίνει κατανοητό ότι ο νοµαδισµός των αγαθών, για παράδειγµα των προϊόντων της γεωργίας και της βιοµηχανίας τροφίµων, αποτελεί πηγή µεγάλου κινδύνου για την διατροφή και εποµένως την επιβίωση των πληθυσµών σε περίπτωση κρίσης ή πόλεµου. Πιο θεµελιωδώς, η παγκοσµιοποίηση παρουσιάστηκε σαν το τελευταίο στάδιο της ανθρώπινης απελευθέρωσης και της µεγάλης συµφιλίωσης ολόκληρης της ανθρωπότητας. Για το λόγο αυτό εναρµονίστηκαν µε το σχέδιο αυτό και οι πολιτικές δυνάµεις της αριστεράς, οι οποίες και οι ίδιες είχαν εργαστεί διαχρονικά για την κατάργηση των διακρίσεων. Απώτερος στόχος είναι η έλευση του τέλους της πολιτικής, και η δηµιουργία ενός µεταπολιτικού κόσµου επιφορτισµένου απλά και µόνο µε την ορθή διαχείριση των πραγµάτων. Έτσι, ενώ στο παρελθόν οι πολιτικοί αντιµετώπιζαν ο ένας τον άλλο µε βάση κοινωνικές επιλογές και προγράµµατα, πλέον αυτοί αξιολογούνται και ανταγωνίζονται µε βάση τις διαχειριστικές τους ικανότητες. Τα κράτη δεν εγκλωβίζουν πλέον τις αγορές, είναι οι αγορές που εγκλωβίζουν τα κράτη. Οι «θεµελιώδεις ελευθερίες», τα «ανθρώπινα δικαιώµατα» και η κατάργηση των κρατών είναι το προϊόν της χωρίς όρια εµπορευµατοποίησης του δυτικού κόσµου και των δορυφόρων του. Η Κίνα Ωστόσο, αν η παγκοσµιοποίηση και η υπερτροφική της έκδοση του ευρωπαϊσµού είναι η επίσηµη ιδεολογία, µένει να αντιπαρατεθεί µε κράτη που έχουν διατηρήσει µια παραδοσιακή θεσµική διαµόρφωση. Το ταξίδι του προέδρου Νίξον στην Κίνα, πριν από σχεδόν 50 χρόνια, προσέφερε την παγκοσµιοποίηση στις ΗΠΑ, αλλά ίσα πού άγγιξε την επιφάνεια της κινεζικής τάξης πραγµάτων. Αν και η Δύση -περισσότερο στην ευρωπαϊκή της µορφή και λιγότερο στην αµερικανική- έχει δει όλες τις θεσµικές διαµορφώσεις της να στρέφονται στην παγκοσµιοποίηση, τίποτα δεν έχει αλλάξει στην Κίνα: η οικονοµία έχει παραµείνει εγκλωβισµένη στο κράτος ακόµα κι αν η χώρα έγινε µεγάλη οικονοµική δύναµη. Καµία ελευθερία στην κίνηση των κεφαλαίων, κεντρική τράπεζα υπό τον έλεγχο του κράτους, πολιτικά ελεγχόµενη συναλλαγµατική ισοτιµία, κρατικός παρεµβατισµός στον χρηµατοοικονοµικό τοµέα που προστατεύει τη χώρα από τις κρίσεις, ελεγχόµενες επιχειρήσεις επιφορτισµένες µε αποστολές ευρύτερου εµπορικού χαρακτήρα που φτάνει µέχρι την καταστροφή αδύναµων δυτικών εταίρων κ.λπ. Η µεταπαγκοσµιοποίηση. Προς σύγκλιση των «λαϊκισµών»; Η παγκοσµιοποίηση, περιορισµένη µόνο στη Δύση, έχει αποδυναµώσει σοβαρά την τελευταία, που αρχίζει σιγά σιγά να αντιδρά. Ήταν αρκετά λογικό η αντίδραση να έρθει πρώτα από το αµερικανικό κράτος. Μια αντίδραση που είναι a priori άτακτη, δεδοµένου ότι ο νέος παρεµβατισµός στη διεθνή εµπορική τάξη, συνοδεύεται από αυξηµένη απελευθέρωση στο χρηµατοοικονοµικό τοµέα. Η ευρωπαϊκή αντίδραση θα είναι πιο περίπλοκη, δεδοµένου ότι µια χώρα, η Γερµανία, έχει τεράστια οφέλη από την παγκοσµιοποίηση και ένα πολιτικό σύστηµα που είναι αποφασισµένο να µην αλλάξει τίποτα. Η περίοδος που ξεκινά είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Οι ΗΠΑ θα γίνουν πιο επιθετικές στον αγώνα κατά των εµπορικών ανισορροπιών και θα χρησιµοποιήσουν όλα τα όπλα που τους έχουν αποµείνει. Στην Ευρώπη, αν και οι ευρωπαϊκές εκλογές είναι κοντά, θα προκύψουν αυξηµένες αποκλίσεις µε πιθανό αποτέλεσµα τη διάσπαση. Οι θεσµικές αναπροσαρµογές που αντιστοιχούν στο τέλος της παγκοσµιοποίησης δεν έχουν γραφτεί ακόµα και η ανθρώπινη ιστορία συνεχίζεται. Παρ' όλα αυτά, µπορεί κανείς να φανταστεί ότι το τέλος των µαζικών ανισορροπιών -και ως εκ τούτου κάποιος έλεγχος των εξωτερικών λογαριασµών του κάθε κράτους- θα έρθει µέσω δασµολογικών και νοµισµατικών φραγµών, δηλαδή ποσοστώσεων και κανονισµών, περισσότερο ή λιγότερο διαπραγµατεύσιµων και σε πολύ λιγότερο πολυµερές πλαίσιο. Αυτό φυσικά θα έχει ως αποτέλεσµα σηµαντικές αλλαγές στις παγκόσµιες αλυσίδες αξίας. Οι επιπτώσεις που θα προκύψουν θα είναι ανάλογες του ύψους αυτών των φραγµών και ενδέχεται να αλλάξουν τον όγκο και το περιεχόµενο του διεθνών ανταλλαγών όπως και την αποτίµησή τους: πολύ λιγότερα ενδιάµεσα προϊόντα και πολύ λιγότερες τριγωνικές συναλλαγές (σηµ.µτφ: οι λεγόµενες τριγωνικές συναλλαγές είναι το βασικό εργαλείο της σύγχρονης παγκόσµιας φοροδιαφυγής). Ο επανεγκλωβισµός του εµπορίου στα κράτη θα αποτελέσει πρόκληση για τα ιδιωτικά φυσικά µονοπώλια που έχουν οικοδοµηθεί στον ψηφιακό κόσµο. Πώς να διατηρήσουν τα τεράστια πλεονεκτήµατα που έχουν, µειώνοντας παράλληλα τις γιγαντιαίες παράπλευρες απώλειες; Η υπόθεση δεν θα είναι εύκολη για τις νέες «επτά αδελφές» που έχουν κατακτήσει τον κόσµο από την αµερικανική και την κινεζική επικράτειά τους. Θα είναι ακόµα πιο δύσκολη για τα πρώην φυσικά µονοπώλια των παλαιών κρατών -σιδηρόδροµοι, ενέργεια κ.λ.π.- τα οποία, αντίθετα προσπαθούσαν να συγκεντρώσουν ιδιωτικά κεφάλαια µακροχρόνιας τοποθέτησης εκεί που η δηµόσια παρουσία ήταν περισσότερο νοµιµοποιηµένη.(σηµ.µτφ: εννοεί ότι δεν θα βρίσκουν πλέον εύκολα τέτοια κεφάλαια, πιθανά υπό το φόβο της επανακρατικοποίησης). Φυσικά, ο πιο παγκοσµιοποιηµένος τοµέας, ο χρηµατοπιστωτικός, θα κινδυνεύσει να δει να µειώνεται σηµαντικά ο όγκος των εργασιών του, εξαιτίας της επιβολής ρυθµίσεων που πιθανότατα θα περιορίσουν ή και θα καταστρέψουν τις επιθετικές δραστηριότητές του. Τώρα έχουν κάθε λόγο να φοβούνται την επιβολή βαρέων διοδίων στις λεωφόρους µεταφοράς των κεφαλαίων (ελεγχόµενες νοµισµατικές ισοτιµίες, περιορισµοί στην κυκλοφορία των κεφαλαίων, λιγότερο επιεικείς κεντρικές τράπεζες, εποπτεία, κανονιστικά όρια στην κερδοσκοπία κλπ). Η άνοδος του προστατευτισµού, επειδή περιλαµβάνει εκτεταµένες θεσµικές και οργανωτικές αναδιαρθρώσεις, θα αποτελέσει αντικείµενο σηµαντικών συγκρούσεων κατά µήκος µιας διαδροµής που είναι απίθανο να είναι ευθεία. Οι δυνάµεις που αντιτίθενται θα παραµείνουν σηµαντικές. Έτσι, το πολύ πραγµατικό όπλο της µείωσης της αγοραστικής δύναµης, µε όλες τις συνέπειές της, θα κάνει τους καταναλωτές απροσδόκητο σύµµαχο του χρηµατοοικονοµικού τοµέα. Το ίδιο θα συµβεί και µε τους ηγέτες µεγάλων οργανισµών, που θα πολεµήσουν στο όνοµα της ορθής οικονοµικής διαχείρισης. Είναι επίσης πιθανό να δηµιουργηθούν καινούργια κράτη (Καταλονία, Σκοτία, κλπ.) που, λόγω της αδυναµίας τους, θα θεωρήσουν ανταγωνιστικό πλεονέκτηµα το να παραµείνουν παγκοσµιοποιηµένα. Έτσι ο ατοµικισµός, ο ηδονισµός, η λατρεία του εαυτού, τo συναίσθηµα απέναντι στη λογική, η λατρεία του εδώ και τώρα, κλπ. θα αντισταθούν σε όλα όσα µπορεί να παρουσιαστούν σαν οπισθοδρόµηση ή αφόρητος έλεγχος των ατοµικών ελευθεριών. Αυτό σηµαίνει ότι οι πολιτικές αγορές θα είναι σε θέση να δηµιουργήσουν νέα παιχνίδια µε αποτελέσµατα που είναι δύσκολο να φανταστούµε. Σίγουρα τα αποτελέσµατα που ονοµάσαµε «παρεκκλίνοντα» θα πολλαπλασιάζονται. Αλλά ακριβώς επειδή ο «λαϊκισµός» είναι το αποτέλεσµα της επιθυµίας να αποκατασταθεί η πολιτική στο παιχνίδι των αγορών που δηµιούργησαν τον µεταπολιτικό κόσµο, δεν είναι οµοιογενής. Τι θα έπρεπε να είναι η πολιτική στην "µετά την αγορά εποχή"; Είναι για παράδειγµα οι λαϊκισµοί που χρησιµοποιούν την αγορά για να αναβιώσουν την πολιτική (Καταλανοί αυτονοµιστές, Γερµανοί του AFD); Αρα ο «λαϊκισµός» µπορεί να γίνει πλειοψηφία σε αριθµό κρατών σε αποσύνθεση (Ιταλία, Γαλλία, Ελλάδα κ.λπ.) χωρίς να µπορέσει να κατακτήσει την εξουσία, εξαιτίας των θεµελιωδών διαφορών των λαϊκιστών µεταξύ τους. Αντιµέτωποι µε το «λαϊκισµό», οι «µεγάλοι συνασπισµοί» που µερικές φορές ενσωµατώνουν και λαϊκίστικα στοιχεία, πιθανότατα θα πολλαπλασιαστούν για να διατηρήσουν την παγκοσµιοποιηµένη και την ευρωπαϊκή τάξη. Ένας κόσµος που ονοµάζεται "λογικός" θα προσπαθήσει να κλείσει το δρόµο σε "περιπέτειες" που µερικές από αυτές µπορεί πραγµατικά να είναι επικίνδυνες. Η ανάπτυξη λοιπόν του προστατευτισµού προϋποθέτει την δηµιουργία ενός µεγάλου συνασπισµού, αντίστοιχου µε εκείνους των "λογικών", για να µειωθεί η µεγάλη ετερογένεια των αποκαλούµενων «λαϊκιστικών» πολιτικών οργανισµών. Η µείωση αυτής της ετερογένειας θα είναι το σπουδαίο έργο της περιόδου που µόλις ξεκίνησε. *Ο Jean-Claude Werrebrouck (1945), είναι Γάλλος οικονοµολόγος και συγγραφέας, οµότιµος καθηγητής του Πανεπιστηµίου της Λιλ (Lille 2). Τα τελευταία χρόνια ασχολείται αποκλειστικά µε την κρίση και τις συνέπειες της. Το άρθρο που παρουσιάζουμε αναρτήθηκε στην προσωπική του ιστοσελίδα "La crise des années 2010" στις 2 Απριλίου 2018. Απόδοση από τα Γαλλικά για τη ΔΡΑΣΗ: Σταύρος Λάβδας Πηγή: http://www.lacrisedesannees2010.com/

ΣΧΕΤΙΚΑ: Άρθρα
ΣΧΟΛΙΑ
  1. Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος
    22 Απριλίου 2018, 09:43

    Γνώση σοβαρή για αγωνία, αγώνες και ελπίδες...

Πείτε μας τη γνώμη σας
Τα σχόλια δημοσιεύονται άμεσα και είναι αποκλειστική ευθύνη του συντάκτη του σχολίου. Οι διαχειριστές της παρούσας ιστοσελίδας διατηρούν το δικαίωμα διαγραφής των σχολίων εκείνων που έχουν διαφημιστικούς σκοπούς, κρίνονται ως ρατσιστικά ή προσβάλλουν πρόσωπα.
Τοιχο-διωκτικά

Έρχονται όλα κάποτε μαζεμένα. Πού να πας τότε; Πού να κρυφτείς; Τι την έκανες την ανεπανάληπτη ζωή σου;

Τάσος Λειβαδίτης - Καντάτα , Κέδρος 1960
Ημερολόγιο Δράσεων και Εκδηλώσεων

Δεν υπάρχουν προγραμματισμένες Δράσεις για τις επόμενες ημέρες...

Newsletter