Του Λάμπη Λαζάνη.

Ο Δήμος Βριλησσίων, στη 2η αναμόρφωση του προϋπολογισμού του τρέχοντος έτους*, δεν προέβλεψε για παράδειγμα, την αγορά ρυμουλκούμενου κλαδοθρυμματιστή, ο οποίος θα έθετε τις βάσεις για μια ουσιαστική διαδικασία συνοικιακής κομποστοποίησης με τη συμμετοχή των κατοίκων, ούτε την υλοποίηση κάποιου άλλου σχεδιασμού, κοινά αποδεκτού ως άμεσα αναγκαίου για το προάστιο. Απεναντίας, προέκρινε ασυζητητί σε πρώτη προτεραιότητα, τη συστηματοποίηση του φακελώματος των κατοίκων και -αναπόδραστα- τη στεγάνωση μεταξύ Δήμου και τοπικής κοινωνίας, ευθυγραμμιζόμενος με την οδηγία περί «προσωπικών δεδομένων» (GENERAL DATA PROTECTION REGULATION), επί ποινή κυρώσεων μάλιστα, σε περίπτωση μη άμεσης εφαρμογής της. Αλήθεια, είχαμε σε επίπεδο δήμου τόσο μεγάλο πρόβλημα με τη διαχείριση των «προσωπικών δεδομένων» και δεν το έχουμε καταλάβει; Το θέμα που αναδεικνύεται εδώ, δεν είναι μόνο το πώς αντιλαμβάνονται και υιοθετούν τις προτεραιότητες οι δημοτικές αρχές, αλλά και κάτι επιπλέον: Έστω ότι η συστηματική παράβλεψη από τους διοικούντες κάποιου ζητήματος, άμεσα αναγκαίου για το προάστιο, αποδειχθεί στο μέλλον καταστροφική για την κατάσταση των δημοτών. Κανένας δεν θα τους ελέγξει, ούτε θα τους επιβάλει κυρώσεις για την παράβλεψή τους. Αν όμως ένας δήμος αγνοήσει τις ευρωπαϊκές οδηγίες, τότε πραγματικά θα έχει πρόβλημα... Βλέπετε, μέχρι τις 25 Μαΐου 2018, οπότε λήγει η ισχύουσα διετής προθεσμία προσαρμογής, ο Δήμος οφείλει απαραιτήτως να έχει ολοκληρώσει τις προετοιμασίες συμμόρφωσής μας με τον Ευρωπαϊκό Κανονισμό 2016/679 για την Προστασία των Δεδομένων μας (GDPR) ο οποίος ισχύει για όλες τις χώρες μέλη της ΕΕ με προβλέψεις ελέγχου και επιβολής προστίμων για τους παραβάτες. Συνιστούσε το παραπάνω ένα αίτημα, και μάλιστα επείγον, εκ μέρους των δημοτών; Όχι βέβαια, αλλά όταν οι Ντιρεκτίβες (Οδηγίες) γίνονται Κανονισμοί με ισχύ νόμου, η λεγόμενη Αυτοδιοίκηση τις εφαρμόζει και κανένας δεν ρωτιέται. Θά ‘ταν επομένως μια καλή ευκαιρία για να το εμπεδώσουμε -αν βέβαια η πολιτική είχε παιδαγωγικό χαρακτήρα και δεν ήταν για τους αυτοδιοικούμενους ένας ανελεύθερος αυτοματισμός- πως οι αυτοδιοικούμενοι δεν αυτοδιοικούμαστε κυριολεκτικά, παρά μας αυτοδιοικούνε και, σύντομα, θα μας αυτοκτονούνε κιόλας! (επιλέγουμε το «θα» σαν συγκατάβαση στη δυσκολία του νου μας να χωρέσει πως το τελευταίο ήδη διενεργείται, αλλά τι να κάνουμε όταν το άγχος περισσεύει και η νηφάλια σκέψη λείπει;) Σε πείσμα λοιπόν της παραδεδομένης γραμματικής και του συντακτικού των φιλολόγων -που, προσκολλημένοι στους λίγο-πολύ αμετάβλητους τύπους των κειμένων τους έχουν την τάση να παραμελούν την τρέχουσα ζωή με τις φευγάτες εκδηλώσεις της- η σύγχρονη πολιτική μας εμπειρία μάς έχει ανεπαισθήτως μεταφέρει σε μια νέα υπαρκτική συνθήκη, όπου τα αμετάβατα ρήματα φθίνουν και εκλείπουν: όχι πως αλλάζει το ότι «η ενέργειά τους δεν μεταβαίνει σε ένα αντικείμενο αλλά παραμένει στο υποκείμενο» όμως αυτό το νέο πολιτικό υποκείμενο δεν διαθέτει δική του ενέργεια, τη λαβαίνει απ’ έξω και δρα αποκλειστικά σαν ενεργούμενο - αντικείμενο, εντολοδόχος ή κοινή μαριονέτα, δηλαδή χωρίς καμιά εσωτερική ζωή και δική του βούληση. Δεν παράγει πλέον ενέργεια για να την κρατήσει, δήθεν αμετάβατη: δεν τρέχει, το τρέχουνε! Κι ό,τι κι αν σκέπτεται είναι προβολή σκέψης άλλων που αυτή πράγματι τρέχει στους νευρώνες του εγκεφάλου του. Η κρίση της δημοκρατίας είναι επομένως κρίση ενεργειακή του υποκειμένου, και αυτήν εδώ αναπληρώνει η κατασπατάληση των ενεργειακών πόρων του πλανήτη: γιατί, όπως κι αν το δούμε, στοιχίζει «να τρέχεις» καθημερινά επτά δισεκατομμύρια ανθρώπους! Εννοείται πως το όλο εγχείρημα που υπομένουμε, ας το πούμε «μεταβατικότητας» του ενεργειακού στάτους του πολιτικού υποκειμένου, όπως εκπορεύεται και διευθύνεται εκ των άνω -δηλαδή από θεσμικά κέντρα εξουσίας της ΕΕ κι ένα ευρωκοινοβούλιο τόσο νόμιμα διεφθαρμένο, που αφαιρεί από τους ευρωβουλευτές μας κάθε κίνητρο για να κακοκαρδίσουν τους εξαιρετικά φιλόξενους οικοδεσπότες τους- γίνεται για την ασφάλειά μας, για τη μη καταχρηστική αξιοποίηση των προσωπικών δεδομένων μας από τρίτους πολύ πιθανά ιδιοτελείς ή κακόβουλους και, θα προσθέταμε στο μέτρο που αυτοί υπάρχουν, ακραία κακόβουλους και ιδιοτελείς, αν κρίνουμε από την ακρότητα των προληπτικών μέτρων εναντίον τους. Αν πάντως υπάρχει κάτι το αναμφισβήτητα ανθρώπινο σε αυτά τα αντικοινωνικά όντα που επιβουλεύονται την ασφάλειά μας, μάλιστα σε τέτοιο βαθμό ώστε να κατορθώνουν να μας αποξενώνουν τόσο τέλεια από τον κόσμο με τα αντίμετρα ασφαλείας που αναγκάζουν τις Αρχές μας να λαβαίνουν, είναι ακριβώς ότι επιδεικνύουν αξιοθαύμαστη αυτενέργεια, εκείνη ακριβώς που από εμάς, όπως διαπιστώσαμε, έχει εκλείψει. Πάντως η πειστικότητα της επιχειρηματολογίας καί των επιτιθέμενων (κακόβουλων ανάμεσά μας) καί των αμυνόμενων (προστατών μας) εδράζεται στον φόβο και τρόμο της μάζας των προστατευόμενων, επισφαλών κι αδύναμων να αντιδράσουμε στην απειλή με άλλο τρόπο παρά μόνο αποδεχόμενοι νέα μέτρα προστασίας, που όμως με τη σειρά τους κεντρίζουν τη βούληση των αφανών κακόβουλων, επιτείνουν την αδυναμία αντίδρασής μας ανατροφοδοτώντας έτσι την ανασφάλειά μας που με τη σειρά της έλκει πάλι τους προστάτες μας κλείνοντάς μας τελικά σ’ έναν καταστροφικό φαύλο κύκλο. Επομένως, επανερχόμενοι στο θέμα μας, μόνο επιφανειακά μπορούν οι αξιολογήσεις της Δημοτικής Αρχής να ιδωθούν θετικά από κάθε καλοπροαίρετο και ευλόγως ανασφαλή συνδημότη μας. Γιατί στην πράξη, για τους κατοίκους ή δημότες -τα δεδομένα των οποίων τηρούνται και στο εξής θα επικαιροποιούνται διαρκώς και θα ασφαλίζονται με ευθύνη και επιμέλεια του Δήμου, των υπηρεσιών και των εξωτερικών συνεργατών του (μελετητών, εργολάβων, συμβούλων, κτλ.), υποκείμενων όλων στον Κανονισμό και στα ανώτερα νομικά και τεχνικά όργανα ελέγχου και επιβολής του- σαν κακόβουλος «τρίτος», μπορεί εύκολα να θεωρηθεί ο δύστυχος συνδημότης μας που, με αφορμή μια υπηρεσία ή ομάδα ενδιαφερόμενων στην οποία σχεδόν αναπόδραστα πλέον εμπλέκεται ο Δήμος, το Κράτος ή άλλη κρατικιστική Αρχή, θα θελήσει να επικοινωνήσει μαζί τους! Και συνεπώς θα αντιμετωπίζεται, δια νόμου πλέον, με απαξίωση και καχυποψία. Καθώς το «έγκλημά του» θα είναι ότι κατ’ ουσία αποπειράται να αυτοδιοικηθεί δηλαδή, σύμφωνα με την ανωτέρω φιλολογο-πολιτική άποψη, να αντιστρέψει τη μεταβατική φορά του ενεργειακού στάτους του πολιτικού υποκειμένου. Αλλά ούτε η Δημοτική Αρχή, ούτε ο Κανονισμός επιθυμούν τύπους παρομοίου φυράματος. Ήδη, με αφορμή την παλαιότερη σχετική ευρωπαϊκή Οδηγία του 1995 και πριν από τη διετή περίοδο προσαρμογής μας στον αυστηρότερο (προστατευτικότερο) Κανονισμό, τα περιστατικά τούτης της επιχείρησης απομόνωσης και αλληλοστεγάνωσης των δημοτών, με επίκληση από τις Αρχές του «καθήκοντός τους» για την προστασία των δεδομένων μας, εντείνονται και πληθαίνουν: από εδώ, μια πρόεδρος και ένας γραμματέας σε Σύλλογο Γονέων που αρνούνται να γνωστοποιήσουν στα μέλη του Συλλόγου αίτημα ενός νέου μέλους για επικοινωνία μαζί τους· από εκεί, η γραμματέας της κοινωνικής υπηρεσίας του Δήμου που επίσης αρνείται να κοινοποιήσει στους δικαιούχους «της» (άπορους, άνεργους, κτλ.) μια πρόταση συνδημότη τους, διερευνητική του ενδιαφέροντός τους για σύσταση συνεργείου Συνοικιακής κομποστοποίησης· παραδίπλα, μέλη του ΚΑΠΗ που εμποδίζονται να ελέγξουν αν έχουν δικαίωμα συμμετοχής σε ταξίδια -μάλιστα επιδοτούμενα- σε σχέση με άλλα μέλη που αυτά έχουν ήδη συμμετάσχει αλλά τα ίδια μαζί με τη διοίκηση του ΚΑΠΗ αρνούνται να φανερώσουν τις συμμετοχές αυτές γιατί έτσι θα παραβιαζόταν το απόρρητο των προσωπικών δεδομένων όσων συμμετείχαν! Αυτά δεν είναι φανταστικές ιστορίες, είναι νωπά στη μνήμη πραγματικά περιστατικά, που μαζί με πολλά άλλα συνθέτουν το τοπίο μιας συνήθους καθημερινότητας ανησυχητικά απόκοσμης. Έτσι, με αυτές τις μεθόδους «προστασίας», η εσωτερική ζωή των ομάδων ή συλλογικοτήτων από δημότες ασφυκτιά, μαραζώνει και σβήνει καθώς άπαντες προσέρχονται, συμμετέχουν ή αποσύρονται αδιαφοροποίητα, σαν άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, έχοντας για λίγο απλά καταλάβει μια θέση σε μια απρόσωπη-μη αναγνωρίσιμη δομή που αφήνουν στη συνέχεια αναλλοίωτη πίσω από τις ψευδοαλλαγές της αυτοαναφορικότητάς της χωρίς κανένα δικό τους αποτύπωμα, σαν να μην είχαν ποτέ πραγματικά περάσει, από εδώ ή από εκεί, παρά μόνο σαν φαντάσματα. Γιατί τί άλλο από φασματική μπορεί να είναι μια προσωπική-ανθρώπινη ύπαρξη χωρίς κανένα αποτύπωμα; Οριακά, το μόνο δυνατό αποτύπωμα για μια παρόμοια ύπαρξη είναι αυτό που θα κατασκευάζεται από τα προσωπικά δεδομένα του καθενός όπως αυτά θα ανασύρονται από τις σφαλισμένες μνήμες των υπολογιστών και θα μοντάρονται κατά τη βούληση των προγραμματιστών και αυτόκλητων εγγυητών ασφαλείας του συστήματος προστασίας προσωπικών δεδομένων. Γιατί είναι φανερό πως ο «κλειστός» προς τους ελεγχόμενους χαρακτήρας του συστήματος δεδομένων θα μεταβάλλεται σε «ανοικτό» προς τους ελεγκτές: τα «ασφαλισμένα» τερματικά προσωπικών δεδομένων κάθε δημοτικής ή άλλης υπηρεσίας, με αρμόδια εντολή -πως δήθεν λόγοι ασφαλείας το επιτάσσουν- θα μπορούν στο εξής να κουμπώνουν τέλεια μεταξύ τους (συμβατότητα) αποστραγγίζοντας τα αναγκαία δεδομένα για να κατασκευάζουν κατά περίπτωση το επιθυμητό ή το «πραγματικό» προφίλ κάθε ατόμου ή συλλογικότητας. Ό,τι ισχύει σε επίπεδο αυτοδιοίκησης για τον δημότη ισχύει και σε επίπεδο αυτοδιάθεσης των πολιτών των εθνικών Κρατών, κρατών που αδυνατούν να αντισταθούν στις προσβολές της παγκοσμιοποίησης αλλά κι εκείνων που φιλοδοξούν να την κατευθύνουν φέρνοντάς τη στα μέτρα τους ανεξαρτήτως κόστους, ακόμη και για τους ίδιους πληθυσμούς, πέρα από το αναγκαίο για την διατήρηση της αλλοτρίωσής τους. Έτσι, σε μια εποχή που το πολλαπλά υποτελές ελληνικό Κράτος μας μέσω της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης και των εφαρμογών της Κυβερνητικής, διαθέτει ανά πάσα στιγμή την ενημερωμένη «ακτινογραφία» των προσωπικών δεδομένων καθενός από εμάς, εμείς οι ίδιοι, συνδημότες, γείτονες ή συγκάτοικοι ξεκόβουμε και καταργούμε γέφυρες οδεύοντας προς οριστικό διαζύγιο μεταξύ μας ενώ ο Μεγάλος Αδελφός, έχοντας αναλάβει όλες μας τις σχέσεις, προγραμματίζει τη διαιώνιση της κοινωνικής ερήμωσης μέσα σε ένα κατάλοιπο κοινωνίας, τη μάζα των ιδιωτών. Κι όλα τούτα γίνονται νόμιμα και για το καλό μας! Αλήθεια, πώς να μη διερωτάται κανείς, μήπως θά ‘ταν καλύτερα να μας μισούνε; Πάντως από πλευράς της, μάλλον καταφατικά θα απαντούσε στο παραπάνω ερώτημα η κορυφαία πολιτική φιλόσοφος του 20ου αιώνα Χάνα Αρέντ. Πιστεύουμε πως αυτή την απάντηση θα έδινε αβίαστα κι όποιος θα έκανε τον κόπο να σταθεί στο έργο της και ιδιαίτερα στο Ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ, με τον προκλητικό, αποκαλυπτικό για τα πολιτικά μας ήθη υπότιτλο: Έκθεση για την κοινοτοπία του κακού. Το κακό μπορεί πράγματι να βολεύεται με την κοινοτοπία. Ένα κακό υπο-φωτισμένο, καλυμμένο με πέπλα ασημαντότητας ριγμένα από τον «κανένα» της συνείδησης, δηλαδή από τους ποικίλους αυτοματισμούς αποικισμού της καθημερινότητας οι οποίοι έχοντας ακριβώς παρακάμψει τη συνείδηση με άλλης τάξης «συνοπτικές διαδικασίες» το κατατάσσουν ανάμεσα στα τετριμμένα, τα συνηθισμένα, τα χωρίς πρωτοτυπία, τα ανάξια λόγου: το κακό είναι πλέον ελεύθερο να αυγατίζει και να διαδίδεται ανεμπόδιστα σε όλη την κοινωνική βάση, κι ας πολλαπλασιάζονται οι πραγματείες των ηθικολόγων και των νομοθετών! Όσο για το κακό των «παλαιών ημερών», το υπερ-φωτισμένο από τα τερτίπια της συσκευασίας του και τους προβολείς της διαφήμισης, αυτό, έχοντας αποπλανήσει για λίγες δεκαετίες με την απατηλή του λάμψη την καταναλωτική κοινωνία, θαμπώνει και σβήνει για τα δισεκατομμύρια μεροκαματιάρηδες της Γης που μετατρέπονται σε άνεργους, ανέστιους και πειναλέους φυγάδες, ενώ τα κινέζικα, τα μεταλλαγμένα ή τα προϊόντα μαϊμούδες γίνονται για τους υπόλοιπους δυσπρόσιτα. Το πρότυπό του, ο Εωσφόρος, ο άγγελος που αυτομόλησε αλλά δεν άλλαξε τα διακριτικά του γιατί αλλιώς θα δυσκολευόταν αφάνταστα με την εξαπάτηση των θυμάτων του, πάει κι αυτός! Θάμπωσε το λούστρο του και δεν πείθει: όπως και το παλιό του Αφεντικό, τον κάναμε κι αυτόν ντεμοντέ. Λάμπης Λαζάνης ΥΓ. Η πολυπράγμων και πολιτικολογούσα ΚΕΔΕ, δηλ. το «συνδικαλιστικό όργανο» των Δήμων, ουδόλως ενδιαφέρεται για όλα αυτά. Ουδέποτε στα πολυτελή συνέδρια και στις διασκέψεις της τέθηκε εν αμφιβολία η ουσία της αυτοδιοίκησης, το ότι οι δήμοι έχουν καταντήσει εφαρμοστές οδηγιών και κανόνων, με δική τους δαπάνη, για κάθε τι, από το πώς αδειοδοτείται μια παιδική χαρά, μέχρι το πώς τηρούνται τα «προσωπικά δεδομένα» και διασυνδέονται οι υπολογιστές των υπηρεσιών. Το ερώτημα πώς «ξεφεύγει» κανείς από αυτά ή πώς τα περιορίζει παραμένει κεντρικό. Ούτε φυσικά αντιλαμβάνεται ότι το ενδιαφέρον για τα «προσωπικά» δεδομένα είναι η άλλη όψη της κατάργησης των κοινωνικών σχέσεων. Διότι, προφανώς, είναι σημαντικότερο το εάν οι κάθε είδους ευρωπαϊκές οδηγίες θα υιοθετούνται από τα δημοτικά συμβούλια υπό καθεστώς απλής ή ενισχυμένης αναλογικής... *Δήμος Βριλησσίων, 2η Αναμόρφωση Προϋπολογισμού 2018: -Κωδικός 00.6142.15 «Παροχή υπηρεσίας συμμόρφωσης στον Ευρωπαϊκό Κανονισμό για την Προστασία των Δεδομένων (GDPR) 24.800,00€. -Κωδικός 10.6142.10 «Διαμόρφωση και οργάνωση δικλείδων ασφαλείας στις διαδικασίες εξόδων του Δήμου Βριλησσίων 24.800,00€. -Κωδικός «Παροχή υπηρεσιών ψηφιακής διακίνησης, αρχειοθέτησης & διαχείρισης εγγράφων & ροής εργασιών 14.800,00€. Φωτογραφία: Γωγώ Κουτσιμάνη