της Λήδας Παπαγεωργίου

Άς γινόταν κάτι να έσπαγε η θανατερή ησυχία αυτής της πόλης. Οι λέξεις θα έβρισκαν νόημα στο στόμα εκείνων που κοιμούνται. Θα έπεφτε επιτέλους η πόρτα του τεράστιου κοιμητηρίου και από μέσα θα ξεπηδούσαν τα σκοτωμένα όνειρα και οι ματαιωμένες προσδοκίες. Μέσα στον πανικό πολλοί θα έτρεχαν με τις αλυσίδες να μισοκρέμονται ακόμα στα πόδια τους. Κάποιοι άλλοι θα πετούσαν στους φρουρούς της τάξης λέξεις αντί για πέτρες. Και εμείς οι δύο δε θα,μασταν μόνοι κάτω από ένα αφιλόξενο ουρανό. Θα είχαμε αρχίσει πάλι να ψηλώνουμε. Θα μιλούσαμε για τη ζωή με μάτια που θα άστραφταν από ανυπομονησία. Όταν έπεφτε ένα αστέρι χωρίς φόβο θα κάναμε ευχή. Η αναπνοή χωρίς μηχανική υποστήριξη. Και το μέλλον των παιδιών μας δε θα ήταν υποθηκευμένο απ, την κοιλιά της μάνας τους. Άς γινόταν κάτι να έσπαγε η εκκωφαντική σιωπή. Να βλέπαμε πως όλοι έχουμε ένα νούμερο χαραγμένο στο μέτωπο. Με αυτό μας μαρκάρισαν μέχρι το τέλος μας. Δούλοι και μείς αλλά το μωρό που μόλις τώρα γεννήθηκε. Άς γινόταν η σιωπή δυνατός κρότος. Να ξυπνούσαν οι μισοπεθαμένοι και οι υπνοβάτες. Και τις βαριές μας αλυσίδες να σπάγαμε με ένα χαμόγελο πρωτόγνωρο. Λήδα Παπαγεωργίου