της Μαρίνας Παπαχριστοδούλου

Είναι αλήθεια ότι η πόλη μας χρειάζεται δημοτικό σινεμά και θερινό και χειμερινό. Είναι χρόνιο αίτημα, και δικό μας, και εκατοντάδων συμπολιτών μας, εκφρασμένο σε όλους τους τόνους. Σινεμά που θα λειτουργεί υπό τον έλεγχο του δήμου όσον αφορά το πρόγραμμα και τα οικονομικά του. Ώστε ο δήμος να καθορίζει π.χ. το εισιτήριο, έτσι που αφενός να καλύπτεται το κόστος του εγχειρήματος και αφετέρου αυτό να είναι προσιτό σε όλους τους πολίτες, με στόχο έναν δημοτικό κινηματογράφο ελκυστικό και ανταγωνιστικό ως προς τους κινηματογράφους - ιδιωτικές επιχειρήσεις. Ναι, είναι κατ΄ αρχήν, θετικό το βήμα που κάνει η δημοτική αρχή, προτείνοντας τη δημιουργία θερινού σινεμά. Αλλά ως δημοτικός κινηματόγραφος νοείται εκείνος που βρίσκεται σε δημοτικό χώρο και τη λειτουργία του ρυθμίζουν τα όργανα του δήμου. Δημοτικός Κινηματογράφος είναι αυτός της Ηλιούπολης, για να μιλήσουμε με παραδείγματα. Που υπάγεται στον αντίστοιχο Πολιτιστικό και Αθλητικό Οργανισμό του Δήμου. Όπου το δημοτικό συμβούλιο αποφασίζει για το ύψος του εισιτηρίου και ο Οργανισμός της Ηλιούπολης, έχει την εποπτεία του σινεμά, αποφασίζει για το πρόγραμμά του και καθορίζει τις λεπτομέρειες της λειτουργίας του. Όπου ένας δημοτικός υπάλληλος είναι επιφορτισμένος με αυτήν την αρμοδιότητα. Και υπάλληλοι του δήμου, συμβασιούχοι, εισπράττουν τα εισιτήρια. Δημοτικός κινηματογράφος είναι και αυτός της Αλεξανδρούπολης. Ο οποίος λειτουργεί ως δημοτική δομή εδώ και 20 χρόνια. Δήμαρχοι έρχονται και παρέρχονται αλλά ο αυτός παραμένει. Αρχικά υπάγονταν στην δικαιοδοσία της δημοτικής επιχείρησης. Με την κατάργησή της, ο τότε δήμαρχος, κατανοώντας ότι δεν έχει τη δυνατότητα και τις ειδικές γνώσεις να εξασφαλίσει την ομαλή λειτουργία του, ζήτησε τη βοήθεια της Κινηματογραφικής Λέσχης Αλεξανδρούπολης. Έκτοτε αυτή, σε απευθείας συνεννόηση με το δήμαρχο και τον αντιδήμαρχο πολιτισμού, καθορίζει το πρόγραμμα προβολών, την τιμή του εισιτηρίου, θεσπίζει κοινωνικά κριτήρια, έχει την ευθύνη για τη λειτουργία του κυλικείου και κάνει πρόγραμμα κάθε ημέρα. Και στην περίπτωση της Ηλιούπολης η γνώμη της Κινηματογραφικής Λέσχης ζητείται στην κατάρτιση του προγράμματος, ενώ της έχει παραχωρηθεί μία ημέρα για να προβάλει τη δική της ταινία, με δικά της έσοδα, χωρίς συμμετοχή στη λειτουργία του κυλικείου. Συνεπώς, ένας κινηματογράφος που λειτουργεί σε δημοτική υποδομή (χώρος, εξοπλισμός, κυλικείο κοκ), την οποία όμως ο δήμος έχει μισθώσει σε ιδιώτη, είναι ό,τι θέλετε αλλά όχι δημοτικός. Γιατί λειτουργεί με κριτήρια ιδιωτικοοικονομικά, έχει σκοπό, και δικαίως, το κέρδος. Δεν μπορεί να έχει χαμηλό εισιτήριο, ούτε μειωμένο για άνεργους ή άλλες αδύναμες ομάδες. Δεν μπορεί να έχει ούτε χαμηλές τιμές στο κυλικείο, γιατί θα έχει παθητικό. Ας μιλάμε καθαρά. Αυτό που επιχειρεί ο δήμος δεν είναι δημοτικός κινηματογράφος, δημοτική θα είναι η υποδομή, πάνω στην οποία, μετά από μίσθωση, ένας ιδιώτης θα λειτουργεί την επιχείρηση του. Είναι αρνητικό αυτό; Όχι υποχρεωτικά. Αρνητικό όμως είναι το ότι δεν λέγονται τα πράγματα με το όνομα τους. Επιπλέον, δύο ακόμα παράμετροι: Στην πόλη μας λειτουργεί εδώ και 8 χρονιά Κινηματογραφική Λέσχη. Το Cine - Δράση, καλώς ή κακώς, καλύπτει επί τόσο διάστημα αυτό το κενό στα Βριλήσσια. Και με ξεχωριστές πρωτοβουλίες. Είναι φορέας με κύρος και έχει αγαπηθεί από τους συμπολίτες μας, όπως δείχνει η μαζική συμμετοχή τους στις δραστηριότητες του. Παράλληλα όμως, λειτουργεί και ένα θαυμάσιο εργαστήριο κινηματογράφου, με ευθύνη του δήμου! Το «Κάνουμε ταινία στα Βριλήσσια». Πλαισιώνεται από ανθρώπους ικανότατους. Οι δύο δάσκαλοι του, ο σκηνοθέτης Αλέξανδρος Σιπσίδης και η σεναριογράφος Απολλωνία Τσαντά, και οι δυο μεγαλωμένοι στα Βριλήσσια, έχουν γυρίσει ήδη δυο ταινίες μεγάλου μήκους και πολλές μικρού. Όλο και κάτι θα ξέρουν για το θέμα ενός δημοτικού κινηματογράφου! Αλλά και αυτοί αγνοήθηκαν στην προετοιμασία της πρότασης που κατατέθηκε από τη δημοτική αρχή για τη δημιουργία θερινού κινηματογράφου. Φοβόμαστε ότι αυτή η παράλειψη δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός, αλλά ότι εκφράζει τη φιλοσοφία με την οποία πορεύεται η σημερινή διοίκηση. Αυτό το συμπέρασμα επιτείνουν δύο ακόμη στιγμιότυπα από την πρόσφατη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου, με πρωταγωνιστές στελέχη της πλειοψηφίας: Στο πρώτο, η Πρόεδρος του ΟΚΠΑ χαρακτηρίζει, εκ των υστέρων, σε δημόσια ανάρτησή της, τις απόψεις που κατατέθηκαν στο Δ.Σ., ως ότι «καθένας είπε το μακρύ του το κοντό του», χαρακτηρίζοντας τις επιφυλάξεις που διατυπώθηκαν, ακόμη και από την πλευρά συμβούλων της πλειοψηφίας, ως «ανείπωτα πράγματα»! Στο δεύτερο, η Πρόεδρος του Πολιτιστικού Οργανισμού, δηλώνει, απαντώντας σε ερωτήματα συμβούλων εν μέσω συνεδρίασης, ότι «εμείς είμαστε διοίκηση, δεν συνδιοικούμε», μειώνοντας έτσι τα περιθώρια κάθε συνεννόησης. Ναι κύριοι, το γνωρίζουμε, η πλειοψηφία αποφασίζει, αλλά ο νομοθέτης ορίζει ρόλο και στην αντιπολίτευση, διαφορετικά θα είχαμε ένα απολυταρχικού τύπου πολίτευμα. Ναι, η έκφραση αντίθετης γνώμης δεν συνεπάγεται άρνηση του δικαιώματος της πλειοψηφίας να έχει το δικό της όραμα για το πώς πρέπει να λυθούν τα ζητήματα ή για να προχωρήσει τις δικές της λύσεις. Όμως, πάντα, όταν παίρνεις υπόψη σου τον πλούτο των προτάσεων που κατατίθεται, οδηγείσαι σε καλύτερες αποφάσεις. Γιατί κάθε συζήτηση προϋποθέτει την ωριμότητα της αναγνώρισης του «άλλου», να διατυπώνει δηλαδή τη γνώμη του, ιδίως όταν διαφωνεί, αυτό είναι διάλογος! Να προχωράμε όχι μόνο συμφωνώντας, αλλά και διαφωνώντας, βρίσκοντας μέσα από τις διαφωνίες τις πιο κατάλληλες λύσεις. Η Κινηματογραφική Λέσχη Βριλησσίων Cine-Δράση, έχει αποδείξει με την συμβολή της στη λειτουργία του Ελευθέρου Πανεπιστημίου του Δήμου, ότι είναι εδώ για να στηρίζει οτιδήποτε θετικό γίνεται στα Βριλήσσια. Σε καμία περίπτωση δεν «ανησυχούμε» για τη λειτουργία ενός θερινού σινεμά, γιατί είναι διαφορετικός ο ρόλος μιας Λέσχης, από αυτόν του δημοτικού κινηματογράφου. Είναι φορείς αλληλοσυμπληρούμενοι και όχι ανταγωνιστικοί. Συμπερασματικά, αν γίνει οτιδήποτε θετικό από τον δήμο και όχι από ιδιώτη, θα το υποστηρίξουμε. Αλλά όλα αυτά προϋποθέτουν ανοιχτές, ισότιμες, έντιμες συζητήσεις και όχι κουβέντες που χρησιμοποιούνται ως δημοκρατικό άλλοθι... Μαρίνα Παπαχριστοδούλου