του Χρήστου Ι. Βατούσιου

...Ω, ελάτε τώρα γιατρέ...! Δεν αρνήθηκα ποτέ την ασθένειά μου. Το ν' ανοίγω παράθυρα με στίχους, να κουβεντιάζω με πουλιά, να κάνω παρέα με τ' άστρα... είναι ζωτικό για μένα. Λυπάμαι, ειλικρινά λυπάμαι πολύ, σας απογοήτευσα. Όμως θέλω να το πιστέψετε! Έκανα ότι ήτο ανθρωπίνως δυνατόν. Θα έλεγα υπερέβαλα κατά πολύ εαυτόν. Πλησίασα τους ανθρώπους, πλάγιασα μαζί τους, κάθησα στα σκαλοπάτια τους, έσκυψα ταπεινά επάνω στην εργασία τους...Αλλά, δεν ένιωσα την καρδιά τους. Δεν έχω άλλο, παρά να παραδεχτώ ως οφείλω την ατέλεια μου. Υπήρξα και καθώς φαίνεται συνεχίζω ατελής. Ένα παράξενο, αλλόκοτο στοιχειό, ανίκανο να εναρμονιστεί, καταδικασμένο να στοιχειώνει. Παρακαλώ μετά λύπης, όπως κατανοήσετε την θέση μου, και το ειδικό βάρος της ασθένειάς μου. Το να ξανασυναντηθούμε πλέον, θα ήταν χάσιμο χρόνου και για τους δυο μας. ΧΡΗΣΤΟΣ Ι. ΒΑΤΟΥΣΙΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ: Jamew McNeill Whistler, Νυχτερινό. Μπλε και ασημί.