Του Σταύρου Λάβδα. Φθινοπωρινό Ιστορικό Ανάγνωσµα σε συνέχειες.

Οι λέσχες και ο δρόµος Το φθινόπωρο του 1792 γίνονται γενικές εκλογές στη Γαλλία, για πρώτη φορά µε καθολική ψηφοφορία. Καθολική τρόπος του λέγειν δηλαδή, αφού ναι µεν το δικαίωµα ψήφου έχει αποσυνδεθεί από τα εισοδηµατικά κριτήρια που ίσχυαν στο παρελθόν, αλλά αφορά µόνο άντρες και µάλιστα από 25 χρονών και πάνω. Οι εκλογές έχουν µικρή συµµετοχή -περί το 15%- και η πρώτη συνεδρίαση της νέας εθνοσυνέλευσης που προέκυψε από αυτές είναι προγραµµατισµένη συµπτωµατικά για την εποµένη της µάχης του Βαλµύ. Η νέα εθνοσυνέλευση είναι δηµοκρατική. Οι βασιλικοί έχουν σχεδόν εξαφανιστεί εξαιτίας όσον προηγήθηκαν και οι δηµοκρατικοί, αφού δεν έχουν πια βασιλικούς να αντιµάχονται, αρχίζουν να τσακώνονται µεταξύ τους. Ετσι δηµιουργούνται δυο ισχυροί πόλοι αντιµαχόµενων, γύρω από τις λέσχες των Ιακωβίνων και των Γιρονδίνων. Οι λέσχες, που πολλές από αυτές λειτουργούσαν και πριν την επανάσταση, ήταν τόποι συνάθροισης και ανταλλαγής απόψεων που σταδιακά απέκτησαν κοινές θέσεις απέναντι στα πολιτικά ζητήµατα και ανάλογο πολιτικό προσανατολισµό, ήταν δηλαδή οι πρόδροµοι των πολιτικών κοµµάτων. Στις γαλλικές εθνοσυνελεύσεις κάποιοι βουλευτές ανήκαν σε λέσχες οι πολλοί όμως ήταν ανένταχτοι. Οι λέσχες, σαν οργανωµένες που ήταν, είχαν πιο συγκροτηµένες απόψεις, προτάσεις κλπ και έδιναν τον τόνο, κυρίως οι ισχυρότερες από αυτές. Οι ανένταχτοι ή οι µικρότερες λέσχες πήγαιναν πότε µε τον ένα και πότε µε τον άλλο και έδιναν την πλειοψηφία. Όταν λοιπόν λέμε ότι στην τάδε εθνοσυνέλευση επικρατούσαν πχ οι Ιακωβίνοι εννοούµε ότι επικρατούσαν οι απόψεις των Ιακωβίνων, γιατί οι ίδιοι αριθµητικά ήταν µειοψηφία. Επίσης, ακριβώς για αυτό το λόγο, οι πλειοψηφίες µπορούσαν να αλλάξουν σε µια στιγµή, αρκεί οι ανένταχτοι να άλλαζαν στρατόπεδο. Θεωρητικά οι απόψεις των δυο ισχυρότερων (δηµοκρατικών) λεσχών της εποχής -Γιρονδίνοι και Ιακωβίνοι- ήταν πολύ κοντά, όμως στην πράξη οι διαφορές ήταν µεγάλες. Οι Γιρονδίνοι ήταν χαλαρότεροι σε οργάνωση, πιο ανοιχτοί σε συµµαχίες -είχαν δεχτεί µάλιστα να αποτελέσουν τον κορµό της τελευταίας βασιλικής κυβέρνησης -και µε µικρή επιρροή στο Δρόµο, κυρίως γιατί εξέφραζαν συµφέροντα της επαρχίας (ανάµεσα στα άλλα προωθούσαν και την ισχυροποίηση των περιφερειών, ένα είδος οµόσπονδου κράτους δηλαδή) που πολλές φορές έρχονταν σε αντιπαράθεση µε τα δικά του. Αντίθετα οι Ιακωβίνοι ήταν πιο σφιχτοί οργανωτικά, καθόλου διαλλακτικοί, ήταν αστοί, ήθελαν ένα ισχυρό συγκεντρωτικό κράτος και πίστευαν ότι εκφράζουν το Δρόµο, στην πράξη ότι αυτοί είναι η επανάσταση. Και ο Δρόµος; Ποιος ήταν ο Δρόµος; Στην Γαλλία οι εξεγερµένοι του Παρισίου είναι γνωστοί σαν sans cylottes (σαν κιλότ), ένας όρος που µεταφράστηκε στα Ελληνικά “Αβράκωτοι”. Όμως κιλότ ονοµάζονται εκείνα τα στενά µεταξωτά παντελόνια -περίπου σαν κολάν- µέχρι λίγο κάτω από το γόνατο που φορούσαν οι ευγενείς και οι µεγαλοαστοί και βλέπουµε στα έργα εποχής, σε αντίθεση µε τα φαρδιά παντελόνια που φορούσαν όλοι οι υπόλοιποι. Άρα sans (χωρίς) cylottes ήταν αυτοί που δεν φορούσαν κιλότ, οι παντελονάτοι, στην ουσία οι µη προνοµιούχοι. Και για να το εξειδικεύσουµε και λίγο, το µεγάλο κοµµάτι των µη προνοµιούχων (από πάµφτωχους λιµοκτονούντες µέχρι αστούς µικροκαταστηµατάρχες, φοιτητές κλπ) που είχε ενεργό παρουσία στα δρώµενα -και τους δρόµους. Ο Εµφύλιος και η Αντεπανάσταση Στην πρώτη της συνεδρίαση η Εθνοσυνέλευση κατάργησε τη βασιλεία, φυλάκισε τον βασιλιά και ανέλαβε η ίδια, εκτός από τη νοµοθετική και την εκτελεστική εξουσία (αργότερα και τη δικαστική). Αυτή η υπερσυγκέντρωση εξουσιών σε ένα σώµα, που oύτε αντιπροσωπευτικό ήταν (είναι χαρακτηριστικό ότι κανένας εκπρόσωπος του Δρόµου δεν ήταν µέλος του), ούτε σταθερές πλειοψηφίες έδινε, oύτε και κανείς το έπαιρνε στα σοβαρά, όμως ήταν το µόνο διαθέσιµο, κρύβεται πίσω από όσα ακολούθησαν. Η κατάσταση που είχε να αντιµετωπίσει η εθνοσυνέλευση -µια συνέλευση στην οποία το πάνω χέρι είχαν οι δηµοκρατικοί light, οι Γιρονδίνοι, ήταν εκρηκτική. Η Γαλλία δέχονταν επιθέσεις από παντού και ο γαλλικός στρατός γνώριζε ήττες. Η οικονοµική κατάσταση δεν είχε βελτιωθεί και αυτά έπρεπε τώρα να τα φροντίσει η εθνοσυνέλευση που είχε πια και την εκτελεστική εξουσία. Μόνη της. Μετά τη µάχη του Βαλµύ ό πόλεµος µε τους Αυστριακούς συνεχίστηκε και οι συγκρούσεις είχαν µεταφερθεί στο Βέλγιο. Εκεί ο γνωστός µας Ντυµουριέ (µε τις µπίρες) υπέστη διαδοχικές ήττες και κατηγόρησε την εθνοσυνέλευση ότι δεν του παρέχει την ανάλογη υποστήριξη. Η εθνοσυνέλευση έστειλε εκπροσώπους της να δουν τι γίνεται επί τόπου, ο Ντυµουριέ τους συνέλαβε, τους παρέδωσε στους Αυστριακούς, απείλησε ότι θα κατέβει στο Παρίσι να διαλύσει την εθνοσυνέλευση και προσπάθησε να το κάνει. Δεν βρήκε την απαραίτητη υποστήριξη και τότε τα παράτησε και αυτοµόλησε στον εχθρό. Όμως ο Ντυµουριέ είχε τοποθετηθεί στη θέση αυτή από τους Γιρονδίνους, που ήθελαν να έχουν άκρες στο στρατό, κάτι που έστρεψε πολλούς και κυρίως το Δρόµο, που τα παιδιά του ήταν αυτά που εκείνη την εποχή αποτελούσαν τουλάχιστον κατά το ήμισυ το γαλλικό στρατό, εναντίον τους. Έτσι λίγο αργότερα ο Δρόµος, σε συνεργασία µε τους Ιακωβίνους µπούκαρε στη συνέλευση (µε χιλιάδες ενόπλους απέξω) και την έκλεισε βίαια. Κάµποσοι Γιρονδίνοι συνελήφθησαν -για να καρατοµηθούν αργότερα- και στα πράγµατα ήρθαν οι επονοµαζόµενοι “Ορεινοί” (κάτι σαν συνασπισµός των Ιακωβίνων, µε τον Δαντόν και τους δικούς του και άλλες µικρότερες οµάδες). Αυτό η βίαιη επιβολή του Δρόµου (καλύτερα κάποιων οµάδων του Δρόµου) πάνω στην εθνοσυνέλευση θεωρήθηκε από κάποιους -κυρίως στην επαρχία- πραξικόπηµα. Οι ίδιοι θεωρούσαν ότι µε την επικράτηση των Ορεινών, η επαρχία πια δεν θα είχε κανένα λόγο στα δρώµενα, αφού οι Ορεινοί ούτε καν καταλάβαιναν τα θέµατα που την απασχολούσαν. Η επαρχία βρίσκονταν σε διαφορά φάσης από το Παρίσι. Σε γενικές γραµµές, ενώ δεν ήταν αντίθετη µε την επανάσταση -πολλές επαναστατικές κινήσεις είχαν γίνει και εκεί- δεν χάρηκε και ιδιαίτερα ούτε µε τον αποκεφαλισµό του βασιλιά, ούτε µε την υποβάθµιση του κλήρου. Αν σκεφτούµε κιόλας ότι το βασικό της αίτηµα, η διανοµή της γης, δεν προχωρούσε και µετά τη διάλυση των Γιρονδίνων αισθάνονταν την εθνοσυνέλευση εντελώς ξένη, το µείγµα γίνονταν εκρηκτικό. Το γλυκό ήρθε και έδεσε όταν ο Δαντόν πρότεινε τη στρατολόγηση 300.000 ανδρών από την επαρχία, για να βοηθηθεί ο στρατός, που κινδύνευε να έρθει στην ίδια θέση που ήταν πριν το Βαλµύ. Οι αγρότες της δυτικής Γαλλίας εξεγείρονται και παίρνουν τους στρατολόγους στο κυνήγι µε αξίνες και δικράνια. Γρήγορα σχηµατίζουν κανονικό στρατό και έρχονται σε ένοπλη αντιπαράθεση µε το "καθεστώς" που για αυτούς εκπροσωπούνταν από την εθνοσυνέλευση. Στις περιοχές της Λυών, της Μασσαλίας και τη Νορµανδία ένοπλοι Γιρονδίνοι καταλαµβάνουν τις πόλεις. Την ίδια ώρα διάφοροι ευγενείς και υποστηρικτές του παλιού καθεστώτος βρίσκουν την ευκαιρία να εξεγερθούν και αυτοί, είτε από µόνοι τους (το Μπορντό και η Τουλόν πέφτουν στα χέρια τους), είτε προσφέροντας βοήθεια στους αγρότες της Δ. Γαλλίας και η χώρα ζει σε συνθήκες ενός πρωτοφανούς εµφυλίου, όπου δεν αντιµάχονται δυο παρατάξεις, αλλά διάφοροι, µε διάφορες επιδιώξεις στρέφονται κατά της εξουσίας που εκφράζει η εθνοσυνέλευση. Η εθνοσυνέλευση τους ονοµάζει όλους αυτούς "αντεπαναστάτες". Η εποχή του τρόµου Μέσα σε αυτό το κλίµα και µε τόσους αντεπαναστάτες η εθνοσυνέλευση παραχωρεί την εκτελεστική εξουσία στην Επιτροπή Εθνικής Σωτηρίας (ισχυρός άνδρας ο Ροβεσπιέρος, πρόεδρος της λέσχης των Ιακωβίνων), η οποία εφοδιάζεται µε απεριόριστες εξουσίες. Η Επιτροπή Εθνικής Σωτηρίας στέλνει εκπροσώπους της -µικρούς δικτάτορες- στις εξεγερµένες περιφέρειες. Στο Παρίσι, το Επαναστατικό Δικαστήριο δεν χρειάζεται αποδείξεις για να επιβάλλει την ποινή του θανάτου και η γκιλοτίνα πέφτει στα κεφάλια δικαίων και αδίκων. Ο Δαντόν αντιδρά, συλλαµβάνεται, του αποδίδονται κατηγορίες και καρατοµείται. Το ίδιο και κάποιοι “ακροαριστεροί”, µε πολύ µειοψηφικές απόψεις, αλλά µε ενεργό συµµετοχή στην πρώτη γραµµή σε όλες τις παρεµβάσεις του Δρόµου. Ο Δρόµος, που θέλει να εξοντωθούν οι αντεπαναστάτες και υποστηρίζει την Eπιτροπή, παγώνει -όχι και αυτοί αντεπαναστάτες. Στο µεταξύ ψηφίζεται νόµος που χαρακτηρίζει κάποιον “εχθρό της επανάστασης” έστω και µε απλή υποψία. Η κατάσταση αγριεύει κι άλλο, κάποιες αντεπαναστάσεις πνίγονται στο αίµα, ενώ κάποιες άλλες αντιµετωπίζονται από ικανούς εκπρόσωπους µε σχετικά ήπια µέσα. Πολλοί εκπρόσωποι γίνονται πλούσιοι µε εκβιασµούς κλπ και όλη η Γαλλία - “τροµοκρατούντες” και “τροµοκρατούµενοι” ζει υπό καθεστώς τρόµου, γιατί κανένας δεν ξέρει τι θα του ξηµερώσει αύριο, περιλαµβανοµένων και των κυβερνώντων. Οι αντεπαναστάσεις είτε καταστέλλονται είτε περιορίζονται, ο στρατός επιτυγχάνει σηµαντικές νίκες και η κατάσταση ηρεµεί κάπως. Οι τροµοκρατηµένοι βουλευτές αρχίζουν να φοβούνται λιγότερο και κάποιοι ζητούν περιορισµό της βιας. Ο Ροβεσπιέρος τους απαντά µε ένα λόγο του στη βουλή. Υπεραµύνεται της “τροµοκρατίας” και ζητά να επεκταθεί περισσότερο, αποδίδοντας ταυτόχρονα ευθύνες για υπερβολική βια µέλη της Επιτροπής Εθνικής Σωτηρίας που δεν κατονοµάζει. Κάποιοι από αυτούς, φοβούνται ότι ο Ροβεσπιέρος τους φωτογραφίζει και φροντίζοντας ταυτόχρονα τα κεφάλια και τις περιουσίες που είχαν κάνει κατά τη διάρκεια της επανάστασης, έρχονται σε επαφή µε άλλες οµάδες της εθνοσυνέλευσης και στρέφονται κατά του Ροβεσπιέρου, που συλλαµβάνεται και αποκεφαλίζεται µε συνοπτικές διαδικασίες και µε την έγκριση της εθνοσυνέλευσης, χωρίς να υπάρχει η αναµενόµενη αντίδραση από το Δρόµο, τον οποίο ο Ροβεσπιέρος πίστευε ότι εκφράζει. Ο Μαρµπουά στη φυλακή Όλη αυτή την περίοδο ο Μαρµπουά την πέρασε σαν αγρότης στην σχετική ηρεµία του Μετς, φροντίζοντας να κοιτάει µόνο τη δουλειά του και να µη δίνει λαβές. Το θέµα του Αγίου Δοµίνικου, που εκκρεµούσε, είχε περιπλακεί δυσάρεστα και µε ένα τέτοιο θέµα ανοιχτό µια τέτοια εποχή, όλα ήταν δυνατά. Το 1791 ο Λα Λουτσέρν 3, που είχε ανέβει πολύ ψηλά και ήταν πρεσβευτής στο Λονδίνο, αρρώστησε βαριά και ο αδερφός του ο Λα Λουτσέρν 1 πήγε να του συµπαρασταθεί. Ο Λα Λουτσέρν 3 πέθανε λίγο καιρό αργότερα, αλλά ο Λα Λουτσερν 1 έµεινε στο Λονδίνο. Έγινε εµιγκρές. Όμως η επικείµενη αθώωση του Μαρµπουά θα συµπαρέσυρε και τον Λα Λουτσέρν 1, αφού η υπόθεση ήταν κοινή. Πώς λοιπόν, κάτω από αυτές τις συνθήκες, η επιτροπή θα αθώωνε ένα εχθρό του λαού, για µια τόση βαριά κατηγορία, έστω και αν ήταν εντελώς έωλη; Όμως ούτε και να τους καταδικάσει µπορούσε, ο Φρανσουά είχε αποκρούσει επαρκώς τις κατηγορίες, οι οποίες άλλωστε δεν είχαν καν στοιχειοθετηθεί. Έτσι κρατούσε ανοιχτό το φάκελο µέχρι νεωτέρας. Όσο κι αν είχε λουφάξει ο Φρανσουά, η εποχή ήταν τέτοια που επιφύλασσε εκπλήξεις. Έτσι όταν η γυναίκα του, µαθαίνοντας το θάνατο του πατέρα της, αποφάσισε να πάει στην Αµερική, της το απαγόρευσαν και ας είχε όλα τα απαραίτητα χαρτιά. Μάλιστα την θεώρησαν “εχθρό της επανάστασης” γιατί ήθελε να φύγει από τη χώρα. Η Αµερικάνα αναγκάστηκε να κρύβεται για καιρό. Λίγο αργότερα ο Μαρµπουά αντιµετωπίζει µια νέα δυσάρεστη κατάσταση και αυτή για οικογενειακούς λόγους. Το 1793 ο Γαλλικός στρατός έχει σηµειώσει νίκες και τα γαλλικά σύνορα έχουν επεκταθεί στο γερµανικό έδαφος. Έτσι η κυρία Κελλερµάν, που είχε ακούσει για ένα περίφηµο Γερµανό γιατρό µπορεί πλέον να τον επισκεφτεί, αφού η Γερµανική πόλη που εδρεύει -πολύ κοντά στο Μετς- ήταν πλέον Γαλλικό έδαφος. Πάει η κοντή στο γιατρό, την εξετάζει, της γράφει και µια συνταγή και της λέει: «ελάτε πάλι σε δυο µήνες». Σε δυο µήνες η πόλη ήταν ξανά υπό γερµανικό έλεγχο. Η κοντή ζητάει από τον αδερφό της το Φρανσουά να την συνοδεύσει να πάνε στη ζούλα, γιατί οι Γερµανοί δεν θα της επιτρέψουν την είσοδο. Τα καταφέρνουν, φτάνουν στο γιατρό, στο γυρισµό τους πιάνουν οι Γάλλοι. «Είστε εµιγκρέδες», τους λένε. Ο Φρανσουά προσπαθεί να τους εξηγήσει, αυτοί τίποτα. «Αφήστε τα αυτά, κάτι τέτοια λένε όλοι οι εχθροί της επανάστασης» λέει ο επικεφαλής. Τσαντίζεται η κοντή γυρνάει και του λέει: «ξέρεις ποια είµαι εγώ παλικάρι µου;» «Αστα αυτά, µας τάπαν κι άλλοι. Βούλωστο και πάµε µέσα». Σηκώνει η κοντή το κεφάλι της ψηλά, και τον κοιτάει στα µάτια: «Είµαι η κυρία στρατηγού Κελλερµάν» (έτσι τις λέγανε τότε τις γυναίκες των στρατηγών). Επειδή βέβαια ήταν κοµµατάκι δύσκολο να κατηγορήσεις για εχθρό της επανάστασης τη γυναίκα του Σωτήρα της Επανάστασης, άσε που την άλλη µέρα µπορεί να γινόσουν εσύ εχθρός της επανάστασης, τους άφησαν. Όμως ο Μαρµπουά τους είχε µπει στο µάτι. Έψαξαν, βρήκαν ότι ήταν υπό έλεγχο για τα γεγονότα στον Αγιο Δοµίνικο, είχαν καταγράψει και την παράνοµη είσοδο και έτσι πήγαν στο σπίτι του και τον συνέλαβαν. Έλειπε και ο Κελλερµάν στο µέτωπο για να τον λουφάρει, κάθισε στη φυλακή κάµποσο καιρό. Το Διευθυντήριο Στην επόµενη περίοδο, την περίοδο του Διευθυντηρίου, η δύναµη του Δρόµου περιορίζεται µέχρις εξαφανίσεως, µόνη δύναµη παραµένει η εθνοσυνέλευση και στην Γαλλία τελειώνει η επανάσταση και εγκαθιδρύεται κοινοβουλευτική δηµοκρατία. Στην εθνοσυνέλευση η νέα πλειοψηφία που σχηµατίστηκε, από σκληρούς Ιακωβίνους που ήθελαν πλέον να είναι µαλακοί, παλιούς φίλους του αποκεφαλισµένου Δαντόν και άλλους ονοµάστηκαν “Θερµιδοριανοί”. Οι ηγέτες των Θερµιδοριανών σαν πρώτο στόχο είχαν να περιορίσουν τη συµµετοχή του Δρόµου στη λήψη των αποφάσεων και για αυτό προχώρησαν -εκτός από τα κατασταλτικά µέτρα- και στην ψήφιση νέου εκλογικού νόµου που καταργούσε την καθολική ψηφοφορία και επανέφερε το κριτήριο της οικονοµικής συµµετοχής στις δαπάνες του κράτους. Ψήφιζε δηλαδή όποιος πλήρωνε φόρους από ένα ποσό και πάνω. Τα νοµοθετικά σώµατα έγιναν δυο -κάτι σαν βουλή και γερουσία- ενώ προβλέπονταν η ανανέωση των εκλεγµένων κατά τη διάρκεια της θητείας τους. Αποτέλεσµα όλων αυτών ήταν σύντοµα να επανέλθουν οι βασιλικοί στη βουλή. Η εκτελεστική εξουσία πέρασε στα χέρια ενός πενταµελούς σώµατος βουλευτών, του Διευθυντηρίου, το οποίο δεν είχε επικεφαλής. Κάθε Διευθυντής ήταν υπεύθυνος για ένα τοµέα των κρατικών υποθέσεων και οι µεγάλες αποφάσεις λαµβάνονταν µε πλειοψηφία. Το πρώτο διευθυντήριο το αποτελούσαν τρεις δηµοκρατικοί και δυο βασιλικοί µε άτυπο αρχηγό κάποιον Μπαρά, έναν άνθρωπο από αυτούς που από όπου να τους πιάσεις λερώνεσαι. Ο Μπαρά και οι δικοί του αφού ελαχιστοποιούν την παρουσία του Δρόµου καταστέλλοντας βίαια τις εξεγέρσεις του, έχουν να αντιµετωπίσουν την ολοένα αυξανόµενη, εξαιτίας της λαϊκής δυσαρέσκειας, επιρροή των βασιλικών και στις δυο της εκδοχές: τη συνήθη, των βασιλικών της συνταγµατικής µοναρχίας αλλά και των νοσταλγών του παλιού καθεστώτος που µε τη συµβολή εµιγκρέδων, πρώην ευγενών και ξένων έχουν σηκώσει πάλι κεφάλι. οι δυο αυτές εκδοχές λειτουργούν πλέον εν µέρει σαν συγκοινωνούντα δοχεία, αλλά δεν ταυτίζονται. Ο Μπαρά τους βάζει όλους σε ένα τσουβάλι (γενικώς βασιλικοί), ανακαλύπτει συνωµοσίες τους πραγµατικές ή φανταστικές και τις καταστέλλει. Το 1795 µια πραγµατική συνωµοσία των νοσταλγών του παλιού καθεστώτος αποκτά τόση ισχύ που καταφέρνει να συγκεντρώσει 40000 ενόπλους που απειλούν να µπουν στο Παρίσι. Το κίνηµα αυτό καταστέλλει ο νεαρός στρατηγός Ναπολέων Βοναπάρτης που είχε ήδη διακριθεί, εκτός από τα πεδία των µαχών και στην καταστολή κινηµάτων. Τότε ο Μπαρά, θέλοντας να έχει υπό τον έλεγχο του τον δηµοφιλή και αποτελεσµατικό νεαρό στρατηγό -πρώην οπαδό του Ροβεσπιέρου- επιστρατεύει τα µεγάλα µέσα: την Ιωσηφίνα ντε Μποαρνέ. Η Ιωσηφίνα Η Ιωσηφίνα ήταν σύζυγος του στρατηγού Mποαρνέ, ενός ευγενούς που είχε προσχωρήσει στην επανάσταση και ήταν επιφορτισµένος µε την άµυνα της γερµανικής πόλης Μάιντς που οι Γάλλοι είχαν καταλάβει. Οι συγκυρίες ήταν τέτοιες που καθιστούσαν το έργο του εξαιρετικά δύσκολο, όμως για αδιευκρίνιστους λόγους -πιθανά από κακή πληροφόρηση- οι επαναστάτες είχαν παίξει στο Στοίχηµα το µατς στάνταρ 2 (ήταν εκτός έδρας), βέβαιοι για την νίκη του στρατηγού. Τελικά το µατς ήρθε 1 και οι έξαλλοι επαναστάτες θεώρησαν ότι το αποτέλεσµα ήταν στηµένο από το στρατηγό και πρώην ευγενείς φίλους του και τον αποκεφάλισαν, µάλιστα φυλάκισαν και την Ιωσηφίνα, θεωρώντας την συνεργό. Όταν βγήκε από την φυλακή, µόνη µε δυο παιδιά, αποφάσισε να πάρει τη ζωή της στα χέρια της και αξιοποιώντας τα φυσικά της προσόντα αλλά και το πλούσιο ταλέντο της κατόρθωσε να εκλεγεί Τακτική Καθηγήτρια στην Έδρα της Εφαρµοσµένης Σεξολογίας του περίφηµου πανεπιστηµίου της Σορβόνης, σε ηλικία µόλις 32 ετών. Από τη θέση της αυτή γνώρισε πολλούς υψηλά ιστάµενους, ανάµεσα τους και τον Μπαρά που, όταν ευκαιρούσε, παρακολουθούσε παραδόσεις και εργαστήρια. Τα εργαστήρια ήταν πολύ εντατικά για τα γούστα του Μπαρά και έτσι αποφάσισε να σταµατήσει τη φοίτηση και θέλοντας να πετύχει µε ένα σµπάρο δυο τρυγόνια, πρότεινε για αντικαταστάτη του το νεαρό Ναπολέοντα, 26 χρονών τότε. Ο Ναπολέων γνωρίσε την Ιωσηφίνα σε γεύµα που διοργάνωσε ο Μπαρά και την ερωτεύτηκε µε την πρώτη µατιά -έτσι λέγεται. Από την εποµένη που τον έχανες, που τον εύρισκες, ξηµεροβραδιάζονταν στα εργαστήρια. Επιβραβεύοντας την επιµέλεια του, η Ιωσηφίνα του πρότεινε να γίνει βοηθός της, αυτός το σκέφτηκε, αλλά τελικά αποφάσισε να µην ακολουθήσει ακαδηµαϊκή καριέρα και να γίνει αυτοκράτορας. Όμως έκανε πρόταση γάµου στην Ιωσηφίνα, αυτή δέχτηκε και έτσι ο Ναπολέων παντρεύτηκε την καθηγήτρια του. Και όµως στη Γαλλία του σήµερα κάποιοι κακοπροαίρετοι κατηγορούν τον Μακρόν ότι αγνοεί τη γαλλική ιστορία! Η υπόθεση έχει και συνέχεια. Μετά την άρνηση του Ναπολέοντα να γίνει βοηθός της, η Ιωσηφίνα προσέλαβε, µε σύµβαση έργου, ένα νεαρό αξιωµατικό. Φυσικά του Ιππικού. Η σύµβαση έγινε αορίστου χρόνου πριν τις εκλογές, όµως η αγγλική σκανδαλοθηρική εφηµερίδα Sun, που ηθεληµένα παρεξήγησε τη σχέση τους, δηµοσίευσε τη σχετική είδηση. Ο Ναπολέων, που είχε χάσει και µια µάχη από τους Άγγλους πρόσφατα, έγινε θηρίο. Η Ιωσηφίνα τον ηρέµησε µε ένα “Ναπολεονούκο µου, δεν είναι αυτό που νοµίζεις” αλλά αυτό ήταν προσωρινό, γιατί ο Ναπολέων είχε την αίσθηση ότι αυτό το “δεν είναι αυτό που νοµίζεις” κάπου το είχε ξανακούσει. Τελικά δεν το είχε ξανακούσει, το είχε διαβάσει στο Πανεπιστηµιακό σύγγραµµα της καθηγήτριας του, Κεφάλαιο 3 (Τρόποι Αντιµετώπισης Επικίνδυνων Καταστάσεων), Παράγραφος 7 (Δηµιουργία εύλογων αµφιβολιών). Τότε αποφάσισε να πάρει και αυτός ανάλογα µέτρα. Ο Μαρµπουά στην Γερουσία Το 1795 η κατάσταση στο Μετς προκαλούσε ανησυχία και η Εθνοσυνέλευση έστειλε εκπρόσωπο της εκεί. Ο εκπρόσωπος απέλυσε το δήµαρχο και για άγνωστους λόγους, πρότεινε τη θέση του στον Μαρµπουά, αυτός δέχτηκε και έτσι ο µέχρι χτες φυλακισµένος έγινε δήµαρχος και η κρυπτόµενη από χωρίου εις χωρίον κυρία Μαρµπουά κυρία δηµάρχου. Ο Μαρµπουά παρέλαβε χάος. Τα ταµεία ήταν εντελώς στεγνά αλλά το κυριότερο ήταν η πείνα. Η περιοχή του Μετς, που έτσι και αλλιώς δεν παράγει σιτάρι, ήταν κοντά στα σύνορα, κοντά στον πόλεµο, οι στρατοί που τη διέσχιζαν έπαιρναν ότι υπήρχε διαθέσιµο και οι κάτοικοι λιµοκτονούσαν. Ο Φρανσουά προσπάθησε να µαζέψει λίγο τα οικονοµικά, µήπως βρουν κάνα φράγκο να αγοράσουν σιτάρι, γιατί αν περιµέναν από την κεντρική διοίκηση κλάφτα, ήταν αδύνατο. Ούτε χώρο να δουλέψει δεν είχε, πεινασµένοι διαδηλωτές γέµιζαν καθηµερινά τις αίθουσες του δηµαρχείου. Στο µεταξύ ήρθε σε σύγκρουση µε τους Ιακωβίνους και τους έκλεισε τα τοπικά γραφεία, αλλά αυτοί είχαν ακόµα αρκετή δύναµη στην Εθνοσυνέλευση και έτσι σύντοµα η Αµερικάνα έπαψε να είναι κυρία Δηµάρχου και ξανάγινε αγρότισσα. Δεν πρόλαβε καλά καλά να στρώσει τις φλοκάτες, γίνονται εκλογές µε το νέο σύστηµα -όχι πια εθνοσυνέλευση, βουλή και γερουσία -και ο Φρανσουά εκλέγεται γερουσιαστής. Παρατάει τις φλοκάτες άστρωτες η Αµερικάνα και ετοιµάζει βαλίτσες για Παρίσι, ενώ σκέπτεται παράλληλα αν η Σοφί θα προσαρµοστεί εύκολα στο νέο σχολικό περιβάλλον. Η Σοφί είναι πια έντεκα χρονών, ένα έξυπνο και συµπαθητικό παιδί και δεν φαίνεται να νοιάζεται για τη µετακόµιση, προς µεγάλη χαρά της µαµάς της. Στη Γερουσία ο Μαρµπουά τα πάει καλά. Δεν µπλέκει σε θέµατα που προκαλούν τριβές, ασχολείται και µιλάει κύρια για οικονοµικά ζητήµατα και ακούγεται. Ακούγεται από όλους, Δεξιούς και Αριστερούς και µάλιστα στα τέλη του 1796 γίνεται για ένα διάστηµα πρόεδρος του σώµατος. Η πολιτική φιλοσοφία του Μπαρµπουά είναι γνωστή. Ανθρώπινα δικαιώµατα, υγιή οικονοµικά. Το καθεστώς που κατά τη γνώµη του µπορεί να τα εξασφαλίζει αυτά είναι µια συνταγµατική µοναρχία, µε την εκτελεστική εξουσία να ασκείται από το βασιλιά και την νοµοθετική από την εθνοσυνέλευση. Ο βασιλιάς διορίζει τους υπουργούς της αρεσκείας του, αλλά η εθνοσυνέλευση µπορεί να τους αποπέµψει. Ο Μαρµουά διατήρησε τη θέση αυτή σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του, που συνεχίστηκε και µετά τη πτώση του Ναπολέοντα. Με την παραπάνω θέση συντασσόταν λίγο πολύ και ο συνάδελφος του στη γερουσία Λεµπρέν, η πολιτική τους συνοδοιπορία κατέληξε σε πολύ στενή φιλία και οι δυο τους έγιναν αχώριστοι. Ο Λεµπρέν υπήρξε η τρίτη σηµαντική γνωριµία της ζωής του Μαρµπουά. Ο Λεµπρέν ήταν επαρχιώτης αστός κάµποσα χρόνια µεγαλύτερος από τον Μαρµπουά, ένας τύπος εύχαρις οµιλητικός, διανοούµενος, πολύγλωσσος -ήξερε επτά γλώσσες και ανάµεσα τους και ελληνικά- από αυτούς που είναι µέσα στα πράγµατα και δύσκολα κάνουν εχθρούς. Δικηγόρος αρχικά, πέρασε στη συνέχεια από σηµαντικές κρατικές θέσεις, τα παράτησε για να ταξίδεψε στην Ευρώπη και κατέληξε στην Αγγλία για να παρακολουθήσει πως λειτουργεί η Αγγλική Βουλή. Στη συνέχεια αποσύρθηκε στην επαρχία, γιατί ήθελε να µεταφράσει την Ιλιάδα και επανήλθε στην δηµόσια ζωή πολύ αργότερα, στην πρώτη εθνοσυνέλευση σαν αντιπρόσωπος της τρίτης τάξης Στην τροµοκρατία όµως δεν γλίτωσε και αυτός. Συνελήφθη µε µια ανυπόστατη κατηγορία, την οποία είδε ο εκπρόσωπος της εθνοσυνέλευσης και τον άφησε αµέσως ελεύθερο, για να τον συλλάβει ο ίδιος λίγους µήνες αργότερα, µε την ίδια κατηγορία. Τότε κινδύνεψε το κεφάλι του αλλά, ευτυχώς για αυτόν, µια ξαδέρφη του, ανιψιά του, κάτι τέλος πάντων, µπήκε στο προσωπικό γραφείο του κατηγόρου και µε τη “µέθοδο της αποπλανήσεως” εξαφάνισε το κατηγορητήριο. Ελλείψει κατηγορητηρίου η δίκη του αναβλήθηκε για να ακυρωθεί οριστικά αργότερα. Οπαδός της συνταγµατικής µοναρχίας, ιδιαίτερα µετριοπαθής, αν και είχε κυνηγηθεί από τους Ιακωβίνους, ψήφισε κατά του κλεισίµατος της λέσχης τους στη Γερουσία. Ο Μαρµπουά στην Εξορία Τον Σεπτέµβρη του 1797 ο Φρανσουά βρίσκεται στο σπίτι ενός άλλου γερουσιαστή µαζί µε πέντε συναδέλφους, όταν µπουκάρει η αστυνοµία και τους συλλαµβάνει. Από λάθος, το ένταλµα ήταν για το διπλανό σπίτι. Τους µεταφέρουν στο υπουργείο δηµόσιας τάξης, διαµαρτύρονται στον υπουργό, αυτός παραδέχεται το λάθος, αλλά τους λέει: «ρε παιδιά τώρα σας πιάσαµε να µη σας αφήσουµε, δε λέει. Οι βασιλικοί ετοίµαζαν εξέγερση, βασιλικοί είσαστε και σεις, πιάσαµε πεντέξι παραπάνω, πες από λάθος, τι να κάνω τώρα εγώ;.» Τους πάνε στη φυλακή, εκεί έχουν µαζέψει και άλλους και το πρωί κάνουν ξεκαθάρισµα. Τέσσερις από τους επτά απελευθερώνονται και γυρίζουν σαν κύριοι στη γερουσία οι άλλοι τρεις, ανάµεσα σε αυτούς και ο Φρανσουά, παραµένουν. Τι είχε συµβεί; Ένα πραξικόπηµα, γνωστό στην ιστορία σαν πραξικόπηµα της 18ης Φρουκτιδόρ. Με το πρόσχηµα της συνωµοσίας, το Διευθυντήριο κλείνει τις βασιλικές εφηµερίδες, συλλαµβάνει δηµοσιογράφους και άλλους αντίθετους και ακυρώνει τις εκλογές στις µισές εκλογικές περιφέρειες. Με την ακύρωση αυτή πετυχαίνουν να διατηρήσουν την πλειοψηφία. Μένουν οι ίδιοι οι παλιοί και βγαίνουν πια τα κουκιά. Και αφού βγαίνουν τα κουκιά γιατί να συλλάβουν τους τέσσερις που ήταν ήδη γερουσιαστές σε αυτές τις περιφέρειες; Υπήρξε συνωµοσία; Ναι υπήρξε και συµµετείχαν τρεις - τέσσερις από τους συνολικά συλληφθέντες. Ηταν µια τριτοκλασάτη συνωµοσία της πλάκας, από κάτι άρρωστους βασιλικούς, που µαζευόντουσαν και νόµιζαν ότι θα έφερναν πίσω τη βασιλεία µε τα λόγια. Ο Μπαρά τους ήξερε, την κράταγε στην καβάντζα, και τη χρησιµοποίησε για να δικαιολογήσει το πραξικόπηµα του. Το πραξικόπηµα αυτό ως συνήθως ο Μπαρά το είχε αναθέσει στον Ναπολέοντα (Ο Μπαρά που φοβόταν για την ασφάλεια της αλληλογραφίας του για τέτοια κρίσιµα θέµατα επικοινωνούσε µε το Ναπολέοντα µέσω της Ιωσηφίνας. Τον βλέπανε οι άλλοι νόµιζαν ότι πηγαίνει στα εργαστήρια και κορόιδευαν τον Ναπολέοντα. Όμως ο Μπαρά τα έλεγε προφορικά και η Ιωσηφίνα τα µετέφερε σε γράµµα, µε τον τρόπο της). Ο Ναπολέων που ήξερε ήδη από τα κονέ του τι σχεδιάζεται και δεν ασχολιόταν µε τέτοια πανεύκολα πραξικοπήµατα, άσε που ήταν στην Ιταλία σε πόλεµο, έστειλε ένα βοηθό του, που δεν ήθελε ούτε να τον βλέπει ούτε να τον ακούει, να το κάνει. Αυτός έκανε λάθη. Και τα λάθη στοίχισαν στο Φρανσουά. Αν είχε πάει ο ίδιος ο Ναπολέων, που ήταν της λεπτοµέρειας, αποκλείεται να πήγαιναν σε λάθος σπίτι και ο Φρανσουά θα είχε γλιτώσει. Την άλλη µέρα το πρωί µαθαίνουν τη τύχη τους: Αυτοί και άλλοι δέκα εξορία στη Γουιάνα. Παγώνουν. Εξορία στη Γουιάνα ισοδυναµεί µε σχεδόν βέβαιο θάνατο. Και όχι από τις συνθήκες κράτησης, αλλά από τροπικές ασθένειες. Η Γουιάνα είναι στη Νότια Αµερική κοντά στον Ισηµερινό και µαστίζεται από τροπικές ασθένειες. Είναι σχεδόν αδύνατον µεσήλικες ευρωπαίοι να επιβιώσουν εκεί για µεγάλο χρονικό διάστηµα. Όμως η απόφαση είναι απόφαση, τους φορτώνουν σε ένα κάρο- κλούβα και τους µεταφέρουν σε ένα λιµάνι. Το µαθαίνει η Αµερικάνα «θα πάω και εγώ µαζί του» λέει, δεν την αφήνουν. Πάει στο λιµάνι να τον βρει, τον βρίσκει µέσα σε µια βάρκα έτοιµη να τους πάει στο πλοίο να φύγουν, τη βλέπει, πάει να βγει να την αποχαιρετήσει, σκοντάφτει, πάει ένας φρουρός να απλώσει το χέρι του µην πέσει, µόνο που δεν του το κόψανε. Την άλλη µέρα τον απέλυσαν. Δύσκολες εποχές. Στην Γουιάνα σύντοµα τους µεταφέρουν σε ένα χωριό- φάντασµα το Σιναµαρί στη µέση του πουθενά. Εκεί αρχίζουν γρήγορα να αρρωσταίνουν. Αντί να περιµένουν να πεθάνουν, κάποιοι αποφασίζουν να δραπετεύσουν, να πάνε µε τα πόδια στην Ολλανδική Γουιάνα µέσα από τη ζούγκλα. Ο Φρανσουά αρνείται. Φεύγουν δώδεκα, τα καταφέρνουν οι έξι, οι άλλοι µένουν στη ζούγκλα. Νεκροί. Στο Σιναµαρί ζει µια ηλικιωµένη Γαλλίδα και ο Φρανσουά µένει στο σπίτι της Από εκεί στέλνει γράµµατα όπου µπορεί, µε ένα µόνο αίτηµα: να δικαστεί. Τίποτα δε γίνεται. Παρακαλεί και τη γυναίκα του να βοηθήσει γράφοντας της επιστολές απελπισίας. Αυτή προσπαθεί, µάταια. Της γράφει και για την ηλικιωµένη Γαλλίδα και πόσο τον προσέχει. Τώρα η Αµερικάνα το πίστευε, δεν το πίστευε πως είναι ηλικιωµένη δεν το ξέρουµε, πάντως δείχνει ανωτερότητα και της στέλνει και δώρο για τις υπηρεσίες της στον άντρα της. Συγχρόνως η ψυχική της κατάσταση έχει γίνει τέτοια που είναι πλέον ορατή σε όσους τη συναντούν. Σε πολύ µικρό χρονικό διάστηµα αρχίζει να κλείνεται στον εαυτό της. Και κάπου εκεί το ταξίδι της στον κόσµο της λογικής τελειώνει. Στο µεταξύ οι Αµερικάνοι φίλοι του ετοιµάζουν απόδραση του Μαρµπουά, οι Γάλλοι το καταλαβαίνουν και τον µεταφέρουν σε ένα κοντινό νησί. 18η Μπρυµαίρ Το 1799 στο Παρίσι ετοιµάζονται για νέες επαναληπτικές εκλογές για την αντικατάσταση µέρους των νοµοθετικών σωµάτων. Ισχυρό µέλος του Διευθυντηρίου δεν είναι πλέον ο Μπαρά, αλλά ένας παπάς, ο αββάς Σιεγές. Ο Σιεγές ζητάει από την Kappa Research µια δηµοσκόπηση, το αποτέλεσµα είναι έκπληξη: προηγούνται οι νέοι Ιακωβίνοι (Ιακωβίνοι που προσπαθούν να στήσουν από την αρχή τη λέσχη τους), αλλά και οι βασιλικοί πάνε καλά κι αυτοί µπορεί να πάρουν την πλειοψηφία, αφού είναι ήδη µέσα στα σώµατα, ενώ οι Ιακωβίνοι όχι (οι εκλογές είναι για την αντικατάσταση του 1/3 των βουλευτών). Το ίδιο λέει και η MRB. Ο Σιεγές επιβεβαιώνει αυτό που ήδη ήξερε ότι δηλαδή µόνο ένα πραξικόπηµα σώζει τις θέσεις τους και τα κεφάλια τους Μόνο που το πραξικόπηµα δεν µπορεί να είναι µίνι σαν και αυτό του Μπαρά, εδώ χρειάζεται κάτι δυνατό, κάτι µεγάλο που να µεταβάλλει ριζικά την κατάσταση. Παίρνει τις αποφάσεις του και καλεί τον ειδικό. Ο Ναπολέων τον ακούει και ρωτάει: «Καλά να το κάνουµε, αλλά ποιος θα πάρει την εξουσία;» «Μια τριανδρία» λέει ο Σιεγές. «Και τι θα αλλάξει; ότι οι πέντε θα γίνουν τρεις;». «Όχι, ότι θα είσαι και συ µέσα» είναι η πειστική απάντηση του Σιεγές. «Και ποιοι θα είναι οι άλλοι δυο;». «Εγώ και ένας τρίτος που θα συµφωνήσουµε» λέει ο Σιεγές. Καλό του φάνηκε του Ναπολέοντα γιατί κατάλαβε ότι το added value, που λένε και οι Έλληνες, είναι αυτός. Σκέφτηκε λοιπόν: «Να η ευκαιρία µου» και δέχτηκε τη πρόταση. Ο Ναπολέων ήταν δηµοφιλής, όχι µόνο για τις νίκες του στο εξωτερικό και γιατί αντιµετώπιζε µε σθένος τους εχθρούς της επανάστασης και τους αναρχικούς, αλλά και γιατί µόλις είχε γυρίσει από την εκστρατεία στην Αίγυπτο, η οποία αν και αποτυχηµένη -ο κόσµος δεν το ήξερε- ήταν το πρώτο τηλεοπτικό show της εποχής, αφού είχε µέσα καµήλες, βεδουίνους και άλλα εξωτικά και οι Γάλλοι το παρακολουθούσαν κάθε βράδυ µε κοµµένη ανάσα στις τηλεοράσεις τους (κάτι σαν το δικό µας survivor δηλαδή). Στήνει ο Ναπολέων το πραξικόπηµα και κάνει το σταυρό του µη τους πάρει ο κόσµος µε τις πέτρες. Στέλνει τον αδερφό του στην βουλή και λέει ότι επίκειται εξέγερση των “αναρχικών” και χρειάζονται προστασία. Τους µαζεύει, καλεί και το Zorpidis Tours, τους βάζει στα πούλµαν και τους πάει κάπου εξοχικά. Φτάνει ο Nαπολέων, τους σκάει το παραµύθι, οι βουλευτές δεν µασάνε, γίνεται καβγάς, επεµβαίνει ο στρατός, πάνε να φύγουν οι βουλευτές, τα πούλµαν λείπουν. Ώσπου να βρουν άλλα να γυρίσουν στο Παρίσι είχε φτιαχτεί νέα βουλή µε καλούς βουλευτές. Για τους Διευθυντές, ακολουθεί τη µέθοδο του ατοµικού εξαναγκασµού, κάποιοι δείχνουν αντίσταση τελικά “πείθονται”, µένει ο Μπαρά, τον πείθει ο Ταλευράνδος, του ιδίου φυράµατος µε τον Μπαρά. Η Γερουσία δεν κλείνει γιατί δηµοκρατία έχουν, κάποιος πρέπει να επικυρώσει αυτά που θα γίνουν. Όλα πάνε µια χαρά, ανακοινώνονται και οι νέοι Ύπατοι ( έτσι τους είπανε τους τρεις, το Ναπολέοντα, τον Σιεγές και τον Αλλο), ο λαός δεν αντιδρά, τους έχει βαρεθεί όλους, άσε που πολύ λένε «µπορεί και να είναι καλύτερα έτσι». Πάει για τα συγχαρητήρια ο Σιεγές βρίσκει το Ναπολέοντα σκεπτικό. Ρωτάει «τι τρέχει;» ο Ναπολέων του λέει :«Ξέρεις πάτερ. αυτό µε τους υπάτους δεν µου αρέσει, δηλαδή να είναι ίσοι. Εγώ είµαι στρατιωτικός, µου αρέσει η ιεραρχία, λέω ότι ο πρώτος πρέπει να κάνει κουµάντο και οι άλλοι να είναι διακοσµητικοί, µε τον δεύτερο πιο ψηλά από τον τρίτο βέβαια». Τον ζώνουν τα φίδια τον παπά, ρωτάει: «και ποιος θα είναι πρώτος;» «εγώ φυσικά» του λέει ο Ναπολέων. «Και να είµαι εγώ δεύτερος; δε σφάξανε». « Από που και ώσπου εσύ δεύτερος;» του λέει ο Ναπολέων. «Θα βάλω δυο δικούς µου, εσύ θα γίνεις πρόεδρος της γερουσίας να τα επικυρώσεις αυτά, γιατί έχουµε δηµοκρατία και πρέπει να γίνουν όλα σύµφωνα µε τους κανόνες». Το επιχείρηµα ήταν ατράνταχτο γιατί ό Ναπολέων είχε και τα όπλα. Ο Σιεγές είχε κιτρινίσει, τον βλέπει ο Ναπολέων σκέφτεται: «θα µου πάθει τίποτα» και του λέει «Και φυσικά η πατρίδα θα σε ανταµείψει για τις υπηρεσίες σου προς αυτή. Θα προτείνω να σου δοθεί ένα µεγάλο κτήµα µε ένα πύργο έξω από το Παρίσι». Ο αββάς µαλάκωσε, αλλά παπάς ήταν το πάλεψε: «Και πως θα συντηρώ τον Πύργο που θέλει τόσες επισκευές και εγώ έχω στενότητα ρευστού;»Τι να κάνει ο Ναπολέων, προσθέτει και 600.000 φράγκα -ένα ποσό πάρα πολύ µεγάλο για την εποχή- για να γίνουν οι επισκευές, κάνει µεταβολή και φεύγει. Μετά φτιάχνει ένα σύνταγµα light, µόνο και µόνο για να γράφει τα καινούργια, τα σωστά και ο Σιεγές αναλαµβάνει να το περάσει στη Γερουσία. Ο Ναπολέων επιλέγει τους δυο άλλους υπάτους µόνος του και για να τηρήσει τις ισορροπίες, διαλέγει για δεύτερο ύπατο τον Καµπασερές, ένα δηµοκρατικό που είναι ανεκτός από τους βασιλικούς και για τρίτο τον Λεµπρέν, ένα βασιλικό ανεκτό από τους δηµοκρατικούς. Έτσι ο Λεµπρέν, ο κολλητός φίλος του Φρανσουά, γίνεται µέλος της τριανδρίας που κυβερνά τη Γαλλία και πρώτη του δουλειά είναι να τον φέρει πίσω από την εξορία. συνεχίζεται... Πρωτότυπο ιστορικό διήγημα του Σταύρου Λάβδα για την ιστοσελίδα της «Δράσης». Ένα ταξίδι στον 18ο αιώνα, την εποχή των µεγάλων ανατροπών, με οδηγό την πολυτάραχη ζωή του Φρανσουά Μπαρµπέ- Μαρµπουά, ενός ανθρώπου µε εξηνταπέντε χρόνια παρουσία στο γαλλικό δηµόσιο βίο, υπό τέσσερα διαφορετικά καθεστώτα -και πατέρα της Σοφί, της γνωστής σε εµάς σαν "Δούκισσα της Πλακεντίας". Το 1ο μέρος: Τα Πρώτα χρόνια. Δούκισσες και Δούκες. http://drasivrilissia.gr/themata/parousiash.aspx?sxID=3459 Το 2ο μέρος: Τα χρόνια της Αµερικής. http://drasivrilissia.gr/themata/parousiash.aspx?sxID=3460 Το 3ο μέρος: Τα Πρώτα χρόνια της Επανάστασης. http://drasivrilissia.gr/themata/parousiash.aspx?sxID=3463