της Λήδας Παπαγεωργίου

Κάμαρα στενή ξενοδοχείου. Κρεβάτι, κομοδίνο. καθρέφτης, καρέκλα. Κουβέρτα καμμένη από τσιγάρα. Σε εμβρυική στάση με επίκεντρο τον πόνο. Το τακ τακ της χαλασμένης βρύσης σου τρυπά τον εγκέφαλο. Τόσα χρόνια δεν την φτιάχνουν. Αυτή η ρημαδιασμένη σταγόνα που τρέχει μαζί με τα σπασμένα πλακάκια, προσθέτουν λίγη ακόμα παρακμή στα δωμάτια-κλουβιά που καταφεύγουν και συνάμα μαρτυρούν οι άνθρωποι-ναυάγια. Κάμαρα στενή ξενοδοχείου. Όροφος τρίτος. Κέντρο της πόλης. Κάτω απ,το παράθυρο φωνές, γέλια, ποδοβολητά, σειρήνες περιπολικών. Και εσύ εκεί. Σκεπασμένη με την χιλιοκαμένη κουβέρτα, σφίγγεις τα χέρια γροθιές προσπαθώντας να φέρεις στη μνήμη σου παιδικά καλοκαίρια μήπως και ζεσταθείς από τον ξεθωριασμένο ήλιο τους. Πνίγεσαι. Δεν μπορείς να πάρεις ανάσα. Ανοίγεις την πόρτα και πετάγεσαι στο δρόμο. Κάθεσαι σ,ένα πεζούλι. Εισπνέεις δηλητήριο. Εκπνέεις όλο το σπασμένο σου εαυτό. Λήδα Παπαγεωργίου