του Χρήστου Ι. Βατούσιου

Έζησαν τόσο κοντά ως παραπλέοντα σκάφη, γεννήματα της ίδιας μήτρας, σε τόπο ανοιχτό και άρρηκτο. Κι όμως, ουδέποτε συναπαντήθηκαν - έστω ως ξένοι - για έναν αμοιβαίο, τυπικό χαιρετισμό. Εκλείσθησαν στα σκαριά τους κι εκεί θεμέλιωσαν τις βουλές και τα πάθη τους, ρίχνοντας στης θάλασσας το άπιαστο βάθος φωνές κι επιθυμίες της φαμελιάς τους. Με τον καιρό και με τους κύκλους του, ο άνεμος ξέβρασε στις ακτές μακρινών άγνωστων τόπων, δάκρυα και χαμόγελα πείσματα και ενοχές, τέτοια που οι άνθρωποι μαζεύουν στην άμμο για να πλάσουν την επόμενη μέρα, καθώς η ακούραστη θαλασσινή ηχώ σκορπίζει την μοίρα τους. ΧΡΗΣΤΟΣ Ι. ΒΑΤΟΥΣΙΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ: Nikolaj Bogdanov Belsky (1868-1945), Χωριατόπουλα