του Χρήστου Ι. Βατούσιου

Γύρευε ποιος διάβολος θα του βάλει γνώση. Σαράντα χρονών μουλάρι... Ναι, μουλάρι - ουτ' άλογο, ούτε γαϊδάρα. Σαράντα χρονών μουλάρι κι ακόμα λιέται μες τους δρόμους. Σάμπως δε του 'ρθαν τύχες; Να τα ματαλέω; Τι η Μαριούλα απ' την ποταμιά, τι το Λενιώ από το Κάστρο... Δε πάει στο διάβολο, ας φάει το κεφάλι του. Ας μείνει τέτοιο κούτσουρο - τέτοιος που 'ναι - να τον πελεκάνε τα πουλιά. Απ' όταν τέλειωσε το σχολειό, δε τα ματασήκωσε τα μάτια του απ' τα παλιοβιβλία. Αυτός ο γεροδάσκαλος φταίει - που κακό χρόνο να ' χει - λέγε λέγε το ξεκούτιανε το παιδί σαν το χαϊρι του. Βρε έλα του λέω στα χωράφια και πνιγόμαστε, τράβα στα ζωντανά να μας ξαλαφρώσεις...Τίποτα, ντουβάρι, ψάχνει λέει την ιδέα... Βρε πια ιδέα, εδώ δε την ήβραν άλλοι θα την έβρεις εσύ; Σήκω απάνου κι μάνα σου απόκαμε και γω μισοπατώ. Δε μπα να λες, το χαβά του, η ιδέα... Γιαυτό σου λέω κυρά μαμή μου, άστα μη τα σκαλίζεις και με φουντώνεις, με φτάνει ο καημός μου. Εγώ τις μέρες μου τις ξόδιασα σκυμμένος - δόξα σοι ο θεός - ότι είχα να πω το 'πα, ας κόψει το λαιμό του με τα χαρτόφυλλα. Άλλο πια δε βαστώ. Ερήμωσα κι απόστασα. ΠΙΝΑΚΑΣ: Nikolaj Bogdanov Belsky, Γράφοντας έκθεση. 1901. ΧΡΗΣΤΟΣ Ι. ΒΑΤΟΥΣΙΟΣ