της Λήδας Παπαγεωργίου

Παγωμένα ξυράφια κομματιάζουν την ψυχή μου. Και εσύ δεν είσαι εδώ, Κρύβεσαι στα ψιλά των εφημερίδων σε βαρετές συζητήσεις και επαναστατικά κρεσέντο που ξεψυχούν με το πρώτο φως της μέρας. Τα όνειρά μου προσπαθώ να βρω στον πάτο του υπονόμου. Κι αν ανασύρω έστω και ένα θα το σφιχταγκαλιάσω σαν χαμένο παιδί που γύρισε μετά από χρόνια. Κι αν δεν καταφέρω να βρω τίποτα θα μου μείνουν τουλάχιστον τα μάτια μου. Να κοιτούν χωρίς να βλέπουν. Τα χέρια μου να αγγίζουν χωρίς να αισθάνονται. Και το μαύρο σου παλτό κρεμασμένο στην άκρη της ντουλάπας που πεισματικά σε περιμένει. Λήδα Παπαγεωργίου