του Χρήστου Ι. Βατούσιου

Μέχρι που μπορούσε να φτάσει. Έριξε κι άλλα ξύλα στη φωτιά και μέσα στις φλόγες που χοροπηδούσαν, θυμήθηκε πόσα λόγια φλογερά είχε φυλάξει για τον εαυτό του. Σε ποιον να τα λεγε άλλωστε - κατάμονος - έτσι που κράτησε την ζωή του. Άνοιξε ξανά το γράμμα της κόρης του και διάβασε τις τελευταίες λέξεις. " Θέλω να σε ξαναδώ... " Το δίπλωσε προσεχτικά και το 'ριξε βορά στα κόκκινα κορίτσια που ξέρουν να ακούν διαβάζοντας τα μελλούμενα. Τα ξύλα τελείωναν και τα κορίτσια έφευγαν αργά με την πλαστικότητα της ηδονής τους, αφήνοντας πίσω τους μουρμουρητά και τα σημάδια του κορμιού τους. Έκρυψε τα μάτια του που ράγιζαν το σκοτάδι κι άρπαξε απότομα από το μπράτσο το τελευταίο κορίτσι. Άκου να σου πω της είπε με παγωμένη φωνή, Άκου να σου πω, δε θα ήθελα να... Το κορίτσι σήκωσε τα μάτια καίγοντας το πρόσωπό του, τράβηξε απαλά το τρεμάμενο χέρι του από το μπράτσο της κι έφυγε σαρκάζοντας. ΠΙΝΑΚΑΣ: Lucien Lévy-Dhurmer (1865-1933), Η ανεμοθύελλα. ΧΡΗΣΤΟΣ Ι. ΒΑΤΟΥΣΙΟΣ