της Λήδας Παπαγεωργίου

Τελευταία, κανείς δε μου μιλά για σένα. Ούτε μια λέξη μια υπενθύμιση. Σαν να μην υπήρξες ποτέ. Εγώ, φορώ τα κόκκινα μποτίνια μου και σουλατσάρω με το μικροσκοπικό ποδήλατο που μου είχες χαρίσει τότε που η καρδιά μου δεν είχε ραγίσει ακόμα. Μπαίνω στα σπίτια τους στις δουλειές τους. Μιλώ μόνο για σένα. Το βράδυ κατάκοπη με το μικρό μου ποδήλατο στον ώμο σκοντάφτω πάνω σε πέτρες και ασυναίσθητα σου δίνω το χέρι για να με κρατήσεις. "Όσοι σε ξέχασαν δεν υπήρξαν ποτέ πραγματικά" μουρμουρίζω Στο σπίτι βάζω δυο ποτήρια στο τραπέζι. Ένα για μένα ένα για σένα και σερβίρω εκείνο το κρασί που σου άρεσε. Κατακόκκινο. Μπερδεύτηκαν τα λόγια με τα δάκρυα μέχρι που το κρασί τέλειωσε. Ανοίγω τα μάτια είναι πρωί Τα δυο ποτήρια στο τραπέζι. Το δικό σου έχει ακόμα λίγο. Μια γλυκιά προσμονή ζεσταίνει εδώ και λίγα λεπτά την καρδιά μου. "Ποτέ δεν έφυγες" Λήδα Παπαγεωργίου