Σκέψεις για την πολιτισμική ανασυγκρότηση της χώρας16/4/2019 Λάμπης Λαζάνης
Ναι, εξαιρετικό.
Με αγάπη και πόνο ψυχής πρέπει να μιλάμε, υποβλητικά όχι επιβλητικά, όπως λέει, κι όχι μόνο προς τους νέους (θα προσέθετα) αλλά και προς τους ενήλικες που η εποχή μας τους θέλει μάλλον ανώριμους.
Πάντως όταν ο πόνος μιλάει είναι πιο πειστικός, και η αιτία πιστεύω είναι η εξής: είμαστε μέλη μιας -στη συντριπτική της πλειοψηφία κι ανεξαρτήτως τόπου- σακατεμένης ανθρωπότητας ή οδεύουσας προς ανεπανόρθωτο σακάτεμα όπως και η ίδια κάνει στο οικοσύστημα του πλανήτη που την εξέθρεψε και την υποβαστάζει· η εξάντληση των πόρων, «το απόθεμα» ή «οι εφεδρείες» όπως εδώ γράφει ο Καραποστόλης αναφερόμενος στα πολιτισμικά αποθέματα κι εφεδρείες μας, αφορά εξ ίσου και τις υλικές, βιολογικές, κοινωνικές, χωροχρονικές εφεδρείες όλου του πλανήτη. "Η Γη έχει γίνει υπερβολικά μικρή για την Πρόοδο" διαπιστώνει από πλευράς του ο Βιριλιό, και πράγματι το κλειστοφοβικό άγχος, ο πυρετός που έπληττε κάποτε τους πολιορκημένους μέσα στις περίκλειστες από τείχη πόλεις τους, σήμερα δεν εξαιρεί κανέναν.
Όλα δείχνουν πως η αντίστροφη μέτρηση του μηδενισμού επιταχύνεται παρά τα αναχώματα που ορθώνονται από την πολιτισμένη ανθρωπότητα. Η οικολογία γίνεται ξαφνικά εσχατολογική επιστήμη με την έννοια ότι το υποκείμενό της κινδυνεύει να εκλείψει, μαζί με το αντικείμενο της μελέτης του, μέσα σε λίγες δεκαετίες(1) δηλαδή μέσα στη διάρκεια ζωής μιας και μόνο γενιάς θνητών: Κι αυτό, εκεί που (υπό συνήθεις συνθήκες ανθρώπινης παρουσίας στη Γη, ας πούμε αυτές που ίσχυαν προ της βιομηχανικής επανάστασης) ο αναμενόμενος χρόνος ζωής του πλανήτη (της βιόσφαιράς του) θα παρέμενε της τάξης όχι δεκαετιών αλλά δισεκατομμυρίων ετών, όπως μας βεβαιώνουν σήμερα οι αστροφυσικοί, χρονικό διάστημα που χωράει μέσα του πολλά εκατομμύρια γενεές μπροστά μας... Δηλαδή, με άλλα λόγια, στη γενιά μας και σε αυτή των παιδιών μας που τώρα καταρτίζονται πέφτει το ασήκωτο βάρος να αποφασίσουμε για τις εκατομμύρια ερχόμενες γενιές, για το ΑΝ και πώς θα υπάρξουν! για το αν και προς ποιά χαρακτηριστικά θα "προγραμματιστεί" το νέο ανθρώπινο είδος που θα είναι ικανό, είτε να ενδιαιτάται σε έναν στο εξής ακατοίκητο για τους «παλαιούς ανθρώπους» πλανήτη, είτε να μεταβεί σε άλλον εκτός του ηλιακού μας συστήματος!(2) Κι αυτή την απόφαση, στο βαθμό που το πιο πάνω ερώτημα ούτε μας τίθεται ούτε βέβαια μας εκτίθεται στην παρανοϊκότητά του (3), τη λαβαίνουμε καθημερινά απαντώντας έμπρακτα "ναι σε όλα" ή "σχεδόν ναι σε σχεδόν όλα" για την τιμή των όπλων, των δικών μας υποτίθεται αλλά στην πραγματικότητα των ισχυρών, καταβάλλοντας σε θανατηφόρες δόσεις, πότε με σοβαροφάνεια πότε χαζοχαρούμενα, το αβάστακτο τίμημα της ανυπαρξίας, μέσα στη σημερινή πολιτισμική συνθήκη μας που είναι συγγενική με αυτή της πνευματικής αυτοκτονίας, όπως διαπιστώνει, σωστά κατά τη γνώμη μου, ο Καραποστόλης. Αλλά δεν είναι μοιραίο μετά την πνευματική να επέρχεται και η σωματική κατάρρευση; κατά το "μωραίνει Κύριος όν βούλεται απωλέσαι";