του Μπάμπη Δαμουλιάνου - Ευαγγελάτου

Δεν θυμάμαι ημερομηνία αλλά μόνο εποχή και τόπο. Την τοποθετώ περίπου μέσα στην τελευταία δεκαετία του περασμένου αιώνα. Λίγο πριν, λίγο μετά δεν έχει σημασία και το γεγονός, χωρίς ιδιαίτερη σπουδαιότητα για τους πολλούς, συνέβη ενώπιο αρκετών, κάποιων συγκεντρωμένων γι’ αυτό και άλλων που βρεθήκαμε εκεί κατά τύχη. Καλοκαίρι, αδειούχος στον τόπο που πρωτογνώρισα το φως στη Δυτική Κεφαλονιά. Και είχα κατέβει στην παραλία του Ληξουριού για καφέ. Είδα κόσμο συγκεντρωμένο ν’ αγναντεύει προς την είσοδο του λιμανιού. Πλησίασα. Περίμεναν τους κολυμβητές που επιχειρούσαν το πέραμα κατά την είσοδο του κόλπου που εισχωρεί βαθειά στο νησί μας και μας χωρίζει από τους απέναντι. Αφετηρία η ακτή του ακρωτηρίου των Αγίων Θεοδώρων, όπου οι καταβόθρες και ο χαρακτηριστικός φάρος με το περιστύλιο, αντίκρυ μας. Τέρμα το σημείο που στεκομαστε, δίπλα στην αποβάθρα των φέρι μποτ της συγκοινωνίας Ληξούρι-Αργοστόλι. Στο έμπα του λιμανιού άρχισαν να φαίνονται τα πρώτα κεφάλια και οι απλωτές σε κάποια μεταξύ τους απόσταση. Κουραστικό το αγώνισμα και κοντά στο τέλος του δεν περιμέναμε ανατροπές. Με κάθε άγγιγμα της παραλίας και το σχετικό χειροκρότημα, όταν ξαφνικά μετά τους πρώτους φιναλίστες τρία κεφάλια είδαμε σε ευθεία γραμμή παράλληλη με το τέρμα συντονισμένη, να πλησιάζουν. Μαζί άγγιξαν την παραλία και το χειροκρότημα δεν υστερούσε των προηγούμενων. Ο μεσαίος ήταν μονόχειρας! Χαλάλι η ασκεπής προσμονή μου τόση ώρα στον ήλιο. Τα φιλαράκια δεν τα γνώριζα και δεν μου έμενε καιρός να τα γνωρίσω. Ήταν η τελευταία μέρα της αδείας μου. Χάρηκα όμως γιατί εν δυνάμει και το επαναλαμβάνω εν δυνάμει, ανήκαν σε έναν άλλο κόσμο. Αυτόν του συναγωνισμού για τα επιτεύγματα του είδους μας, στη θέση του ανταγωνισμού και της ανθρωποφαγίας. Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος, Βριλήσσια.