του Χρήστου Ι. Βατούσιου

Άιντε Μιχαλιό, παρ' τα ποδάρια σου. Μεσοχείμωνο κινήσαμε, κατακαλόκαιρο θ' αράξουμε. Πορπάτα διάβολε και ματανυχτώνει. - Τι φταίω εγώ αφέντη...; - Τι φταις... Δε φταις εσύ, δε φταίγω εγώ, δε φταιν μαθές τα μουλάρια...Τότενες τι φταίει; Τι φταίει και τυραννιόμαστε δυο μερόνυχτα μες τα βουνά και τις λαγκάδες, Ε; Τι φταίει; Να σου πω εγώ ρε ζαβάδι, ανάθεμα την ώρα που πήρα αυτό τ' αγώι, ανάθεμάτηνε τη μαύρη την ώρα που 'πα το ναι• που να με πάρει και να με σηκώσει, για δυο βρωμοπαράδες, να πάγω λέει τα προικιά τους στα μεσοχώρια να προκάμουν το γάμο... Να προκάμουν αυτοί, να μη προκάμω εγώ να ξαποστάσω μαθές, να χαρώ το βιός μου...Που χαρές και χαΐρια να μην ιδούνε στο διάβα τους, έτσι που βιάζουν τα στερνά μου. - Ντροπή αφέντη... - Σκασμός ρε, προχώρα! Ντροπή δική τους, που ζώνουν γέρον άνθρωπο να χαλαλίσει τις μέρες του πάνω στα καταράχια, ανάθεμα την ώρα... - ...Μα γιατί, γιατί αφέντη το 'πες το ναι, γιατί; - Γιατί ο παράς δε ξέρει το όχι ρε ζαβό, δε το ξέρει, περπάτα. ΧΡΉΣΤΟΣ Ι. ΒΑΤΟΥΣΙΟΣ ΠΊΝΑΚΑΣ: Konstantin Korovin, Χειμώνας. 1894.