του Μπάμπη Δαμουλιάνου - Ευαγγελάτου

Δεν διαφωνώ για τον ελεύθερο δανεισμό λέξεων της γλώσσας μου, της ελληνικής, σε άλλους λαούς για την ονοματοθεσία όρων στην επιστήμη, την τέχνη, τη φιλοσοφία, την πολιτική. Απεναντίας μάλιστα το θεωρώ τύχη και τιμή! Στενοχωριέμαι όμως όταν αυτή η επιλογή γίνεται λαθεμένα, έτσι που όταν επιστρέφουν στη χώρα μου προκαλούν εννοιολογική σύγχυση. Αυτό νομίζω πως συμβαίνει με την επανάκαμψη του όρου «anarchist», που άκριτα υιοθετήσαμε και μεταφράσαμε σαν «αναρχικός». Παραπέμπει αυτόματα σε κάποιον που δεν έχει, δεν διέπεται, δεν εμφορείται από αρχές. Ενώ οι ξένοι εννοούν αυτόν που απορρίπτει τον θεσμό των αρχηγών επειδή τους θεωρεί άχρηστους, επιζήμιους, παράσιτα. Επειδή ευαγγελίζονται μια κοινωνία υπεύθυνων και ενεργών πολιτών, δημοκρατικά οργανωμένων με ισοτιμία και ικανότητα αυτοδιαχείρισης, χωρίς την χρεία αρχηγών. Αυτό που λέει ο λαός μας με την αιχμηρή του ρήση «Δεν θέλουμε κεχαγιά στα α . . . xλάδια μας». Επομένως, αποτελεί λάθος να θεωρούμε τους αναρχικούς, δηλαδή τους αν-αρχηγικούς, άτομα χωρίς αρχές. Και τούτο, ανεξάρτητα από την συμφωνία ή την διαφωνία μαζί τους για το ανεδαφικό της άμεσης ανταπόκρισης της κοινωνίας μας στο σημερινό της επίπεδο ανάπτυξης… Ο θεωρητικός του αναρχισμού βέβαια, ο Γάλλος Προυντόν, ετυμολογεί την αναρχία από το στερητικό α και τη λέξη άρχων, όχι οι αρχές. Και ναι μεν με την εξήγηση αυτή, ο όρος μπορεί να ικανοποιεί τους ξένους, αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη, στη χώρα μας, εξακολουθεί να προκαλεί σύγχυση περιλαμβάνοντας μαζί με τους αναρχ(ηγ)ικούς κατ’ εμένα και τους χωρίς αρχές μπαχαλάκηδες, οι οποίοι δημιουργούν τα μύρια όσα προβλήματα στις δικαιολογημένες διαμαρτυρίες των πρώτων. Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος