Μια χιουμοριστική (;) προσέγγιση των εκλογών στα Βριλήσσια. Του Νίκου Χαραλαμπίδη

Ο Μάιος μας έφτασε και φέτος συμπίπτει με τη μεγάλη γιορτή των παραμυθάδων και στα Βριλήσσια. Κάθε τέσσερα ή πέντε χρόνια για κανένα μήνα αφηγητές επανεμφανίζονται για να γοητεύσουν τους ιθαγενείς λωτοφάγους με τις ωραίες ιστορίες τους. Δηλαδή κάπου εδώ γύρω ήταν και αυτοί αλλά κανείς δεν το είχε καταλάβει, τώρα τελευταία μόνο είναι που δεν μπορεί κανείς να πιει το καφέ του στη πλατεία χωρίς να τον διακόψουν για πέντε- έξη χειραψίες. Οι παραμυθάδες είναι διαφόρων ειδών και υπόσχονται. Είναι κατ’ αρχάς αυτοί -και είναι πολλοί- που γεννήθηκαν χθες. Δεν έχουν καμία σχέση με τους αρχιπαραμυθάδες που έχουν κάτσει στο σβέρκο της χώρας. Είναι αυτοί που ήταν αγέννητοι όταν ψηφιζόντουσαν αδιάβαστα τα μνημόνια, η υποταγή της χώρας, τα χαράτσια, οι Καλλικράτηδες, τα έμαθαν απότομα και τους γύρισαν τα έντερα ( μα γίνονται τέτοια πράγματα; Αναρωτήθηκαν και εξ ανέστησαν). Είναι αυτοί που είναι ισχυροί στις διεκδικήσεις αγκαλιά με τον Άδωνη, που κρατιόντουσαν τέσσερα χρόνια για να τρέχουν σε εγκαίνια για το παρτέρι της γωνίας τον τελευταίο μήνα και που έχουν μετατρέψει τα Βριλήσσια σε Παρίσι του Μάη του 68 με τα αναχώματα του. Είναι αυτοί που δεν ήταν τίποτα πριν , δεν είχαν κομματικά χρίσματα αλλά είναι άφθαρτοι- είπαμε τελευταία τα κατάλαβαν τα πράγματα και έγιναν και αυτοί αντί- (ότι προαιρείσθε προσθέστε μετά το αντί). Είναι αυτοί που ενώ ήταν και διοικούσαν με κάποιους προηγούμενους για καμιά δωδεκαριά χρόνια αποφάσισαν ότι δεν το ήθελαν κατά βάθος αλλά ντρεπόντουσαν να το πουν, αλλά τώρα πια νισάφι! Θα τα ανατρέψουν όλα. Χαριτωμένος μύθος σχετικός με αυτόν του Ιζνογκούντ. Είναι αυτοί (και αυτοί νέοι στη γιορτή) που κατά βάση μεγάλο καημό είχαν περί τα δημοτικά αλλά δεν ευκαιρούσαν . Του δημοκρατικού χώρου (τόσο που ψηφίζουν τρις ημερησίως έως ότου βγει η απόφαση που θέλουν) αλλά κυρίως του ενωτικού με την χαριτωμένη μέθοδο: Διασπούμε τον εαυτό μας για να αποδείξουμε ότι η ενότητα είναι το ζητούμενο. Είναι τέλος και αυτοί που δεν θεωρούν ότι έχουν να πουν για τα τοπικά και πολλά, αφού νοιάζονται για τα άλλα τα μεγάλα που κάποιος άλλος τα έχει πει καλύτερα. Ικανοί στις αστυνομικές ιστορίες οι τελευταίοι έχουν να πουν πάντα κάτι για τον ύποπτο ρόλο των άλλων ιδίως των κοντινότερων τους. Μετά είναι και κάποιοι άλλοι που δεν έχουν και πολλή πλάκα γιατί κατ’ αρχάς είναι εδώ και δεν εμφανίζονται κάθε τέσσερα χρόνια. Έχουν μονομανίες του τύπου να ασχολούνται με τα τοπικά, να έχουν καταφέρει να ενώσουν ανθρώπους της αριστεράς όλων των προελεύσεων και όχι μόνο, να βγάζουν εφημερίδες, να έχουν site ενεργό, στέκι, να οργανώνουν πολιτιστικές και πολιτικές εκδηλώσεις, κινηματογραφικές λέσχες μιλάμε για ψυχοπαθείς , άσε που είναι και φίλοι μεταξύ τους! Μιλάμε για περίπτωση σπάνια και ανίατη, για παράταξη χωρίς “brand name” και τύπους που δεν αντέχουν τους τεχνικούς της εξουσίας – αυτό και αν είναι- κάθε χρώματος. Πράγματα βαρετά τόσο που θα μπορούσαν και να μη γοητεύουν τους εκ των ιθαγενών λωτοφάγους αποκλειστικά με οράματα της Αγίας Τερέζας, αλλά να μιλήσουν μόνο και μόνο για αυτά που έχουν ήδη κάνει. Σας είπα δεν έχουν πλάκα οι άνθρωποι. ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΠΑΜΕ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΟ ΔΗΜΟ. ΚΑΤΩ ΟΙ ΤΕΧΝΙΚΟΙ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ!