''Και να αδελφέ μου, που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα κι απλά. Καταλαβαινόμαστε τώρα. δε χρειάζονται περσότερα! Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ΞΕΧΩΡΙΣΟΥΜΕ,αδελφέ μου, απ' τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να ΣΜΙΞΟΥΜΕ τον κόσμο,! [Γ. ΡΙΤΣΟΣ ]

Δύο χρόνια μετά την ομιλία του κ. Κοντογιώργη, την οποία παρακολούθησα δια ζώσης, είδα ξανά το βίντεο, τα ερωτήματα παραμένουν: Δημοκρατία ή εκλόγιμη μοναρχία; Γενικό συμφέρον ή το συμφέρον της κοινωνίας; Πολιτική ως φαινόμενο ή ως θέσμιση; Ποιο είναι σήμερα το αξιακό σύστημα της κοινωνίας; Πως αντιλαμβανόμαστε το ρόλο της κοινωνίας, ως ιδιώτη ή ως εταίρο της κοινωνίας; Τι είναι ο Δημοσκοπικός Δήμος, και γιατί δεν μπορεί να εφαρμοστεί σε επίπεδο δήμου ή γειτονιάς; Τι ακριβώς σημαίνει μεταβολή της Πολιτείας; Γιατί δεν υπάρχει συμμετοχή των πολιτών, τη στιγμή που συντελείται ένας βίαιος κοινωνικός μετασχηματισμός; Είναι στραβός ο γυαλός ή στραβά αρμενίζουμε; Πριν αρχίσουμε να αναζητούμε τις Απαντήσεις, δεν αρκεί μόνο να προβάλουμε τις Αρνήσεις, μα και να συστηματοποιήσουμε τις καίριες Ερωτήσεις, οι οποίες, όταν δεν είναι ξεκάθαρες, τότε ίσως θα πρέπει να αναζητούνται στις αντιρρήσεις των άλλων. Αυτό είναι μια διαρκής διαδικασία που προϋποθέτει τη διαλογική συζήτηση των εμπλεκόμενων υποκειμένων, όπου πρέπει να μιλήσεις αλλά και να ακούσεις. Όχι την αντιπαράθεση/διαλογικό μονόλογο, όπου ο καθένας λέει αυτό που πιστεύει αλλά απορρίπτει τον άλλον, χωρίς καν να τον ακούει. Δυστυχώς, δεν υπάρχει δημόσιος διάλογος σε κανένα επίπεδο.

Πολύ δυνατή γραφή, στίχος ''κοφτερό μαχαίρι''! Λήδα σ' ευχαριστούμε! Νάσαι πάντα καλά! Έχεις πολλά να μας δώσεις ακόμα! Το ''δώρο'' σου ΔΩΡΟ για μας!!!

Και τα πατήματα και τη νύχτα ατέλειωτη μια ζωή θυμάμαι...

Η διαλεκτική της ύπαρξης.