της Λήδας Παπαγεωργίου

Κάποτε είχα ένα όνειρο. Όλη τη μέρα το κανάκευα και τα βράδια το φορούσα κατάσαρκα και περιπλανιόμουν στους δρόμους της πόλης. Το όνειρό μου ήταν πιο δυνατό από μένα και όταν έσπαγα είχε τον τρόπο να με συναρμολογεί. Το όνειρό μου ήταν τόσο φωτεινό που μπορούσε να φωταγωγήσει όλους τους σκοτεινούς δρόμους. Όμως ένα βράδυ κάποιοι μου κόλλησαν ένα περίστροφο στον κρόταφο, ζητώντας ότι είχα. Κι εγώ, δεν είχα τίποτα. Μόνο το όνειρό μου. Τώρα τα βράδια, τριγυρνώ χωρίς τη φωτεινή ασπίδα μου στο δρόμο. Χημικός πόλεμος στο αίμα μου. Και όταν σπάω τα κομμάτια μου τα πετάει το σκουπιδιάρικο στη χωματερή. φωτογραφία: Ναμίμπια, Frans Lanting, dinfo.gr