ΔΡΑΣΗ και πυρασφάλεια

Με τη βάρδια της 14ης Σεπτεμβρίου ολοκληρώθηκε η συμμετοχή της ΔΡΑΣΗΣ στην πυροπροστασία του δάσους του Αγίου Θεοκλήτου. Ήμασταν όλοι εκεί. Για μια ακόμη χρονιά, την 7η! Ο Γιάννης, η Μαρία, ο Παντελής, ο Μάρκος, η Τασία, ο Λεωνίδας, ο Δημήτρης και ο Γιώργος, ο Στέλιος και ο Χρήστος, η Αθηνά, η Άννα και η Μαρίνα, ο Θανάσης και η Μαρία -για να αναφέρουμε μερικούς- όλοι μέλη και φίλοι της ΔΡΑΣΗΣ. Σε όλη τη διάρκεια της αντιπυρικής περιόδου βρεθήκαμε στο βουνό κάθε Δευτέρα βραδάκι σε δύο δίωρες βάρδιες. Τι και αν δεν είχαμε εξοπλισμό επικοινωνίας παρά μόνο τα κινητά μας, τι και αν το απαραίτητο για την προστασία από τον ήλιο υποστεγάκι έμεινε μισοτελειωμένο, ως είθισται, εμείς εκεί στο πόστο μας εποπτεύοντας, όσο έφτανε το μάτι μας τη γύρω περιοχή για να διακρίνουμε τυχόν εστίες πυρκαγιάς. Δεν μας φέρνει κάθε χρόνο στον Θεόκλητο μόνον η υποχρέωση να συμβάλουμε στην προστασία του περιαστικού πράσινου της πόλης μας. Αυτό είναι το ισχυρότερο κίνητρο, η δυνατή παρότρυνση. Γιατί παρότι μικρό σχετικά, είναι το δικό μας δάσος και το μεγαλύτερο από τα μικρά πάρκα και πλατείες που ομορφαίνουν την πόλη μας. Σε καμία περίπτωση δεν θέλουμε να γίνει παρανάλωμα του πυρός από απροσεξίες ή εκούσιες ενέργειες. Αλλά δεν σταματάμε εδώ. Η επαγρύπνηση μας είναι ζωντανή όλο το χρόνο, κάθε χρόνο. Γιατί το καλοκαίρι το δάσος κινδυνεύει από φωτιές, το χειμώνα από τα επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα, όλα συνέπειες της επελαύνουσας κλιματικής αλλαγής. Αλλά και όλο το χρόνο το δάσος κινδυνεύει από ιδιώτες ή συνεταιρισμούς, φερόμενους ως ιδιοκτήτες του. Ας μην ξεχνιόμαστε αυτοί παρά το γεγονός ότι η έκταση έχει χαρακτηρισθεί ως δασική, δεν παραιτούνται από τα σχέδια τους να κατακερματίσουν το δάσος σε μικρά οικόπεδα και να οικοδομήσουν. Συμμετέχουμε στην πυροπροστασία του Θεόκλητου από δική μας βαθιά προσωπική ανάγκη. Γιατί εκεί ψηλά τίποτα δεν μας περιορίζει την ορατότητα. Μπορούμε να παρακολουθούμε ανενόχλητοι τη φύση να μεταμορφώνεται ώρα με την ώρα. Κανένα κτίσμα δεν μας κρύβει τον ήλιο που δύει πίσω από απόν Πάρνηθα βάφοντας κατακόκκινο τον ορίζοντα, τα σύννεφα που αλλάζουν σχήματα ανάλογα με την υγρασία και τον αέρα, το φεγγάρι που ανατέλλει πίσω από την Πεντέλη, τα κυκλάμινα που ανθίζουν με το μπαίνει το φθινόπωρο ακόμα και όταν δεν έχει βρέξει, τίποτα δεν μας κλέβει την συντροφιά των ζώων, δεσποζόμενων ή αδέσποτων. Η πυροπροστασία δεν είναι για μας μια υποχρέωση, ένα βαρετό καθήκον, μια επιπλέον «δουλειά». Είναι η ευκαιρία μας να πατάμε λίγο στο χώμα, τη γη και όχι στο τσιμέντο. Είναι η δυνατότητα μας να συναντιόμαστε χωρίς άγχος με φίλους και συντρόφους, να συζητάμε χωρίς περισπασμούς για όλα όσα μας συγκινούν σημαντικά ή ασήμαντα. Να συναντάμε στη βάρδια μας τους περίοικους, να βλέπουμε να κάνουν βόλτα, να τραγουδούν ή να φλερτάρουν τα νέα παιδιά, αυτά που η πανδημία απομάκρυνε από τις πλατείες της κοσμοσυρροής και τα οδήγησε στην αναζήτηση εναλλακτικών σημείων όπου θα συναντιούνται. Αυτό είναι ίσως μια από τις ελάχιστες θετικές συνέπειες αυτής της καταστροφής. Γιατί είναι σίγουρο ότι η φύση μπορεί να προστατευτεί μόνον αν οι άνθρωποι επιστρέψουν σε αυτή και αποκαταστήσουν τις σχέσεις τους μαζί της. Και του χρόνου! Ελπίζουμε περισσότεροι! Κίνηση Δημοτών Βριλησσίων ΔΡΑΣΗ για μια Άλλη Πόλη