4/12/2020
Ακροβάτες στο χαρτί
Προμηθέας
Ακροβάτες στο χαρτί
του Μπάμπη Δαμουλιάνου - Ευαγγελάτου
H πίσω αυλή, δεντρόκηπος του σπιτιού που μένω στην πόλη μας, συνορεύει με ένα άρτιο οικόπεδο-λόχμη ανάμεσα σε δυο πολυκατοικίες. Ορθάνοικτο, αμάντρωτο στον αμέσως προηγούμενο παράλληλο με τον δικό μας δρόμο, εγκαταλελειμμένο όσο θυμάμαι από άγνωστους σ’ εμένα ιδιοκτήτες, με δέντρα γνωστά, άγνωστα και θάμνους, είναι καταφύγιο γάτων, τουαλέτα σκύλων και μόνιμη ή προσωρινή κατοικία της καθ’ ημάς άγριας ζωής όπως πουλιών, ποντικών, σαυρών, -σκαντζόχοιρο έχω δει- και ότι άλλο είναι συμβατό με τον αγριανθρωπισμό, τους φόβους και ανοχές μας. Και όσον αφορά εμένα, αυτό το δάσωμα με την άγρια ζωή ουδόλως με ενοχλεί, απεναντίας με ευχαριστεί τα μάλα καθ’ ότι από παλιά έχω εξοικειωθεί μ’ αυτή στα μικράτα μου και πολλές φορές την νοσταλγώ τώρα, που σβήνουν οι δυσάρεστες θύμησες και μένουν οι καλές και λίγες. Κάτι μου μένει από την ψυχολογία που διδάχτηκα στην 5η του τότε Γυμνασίου, αντίστοιχη της σημερινής 2ας Λυκείου. Εκείνο όμως που ενοχλεί όλους τους γείτονες κι’ εμένα φυσικά τους μήνες του Καλοκαιριού, είναι ότι τα ξερά χόρτα με όλο τους το μπέρδεμα με την υπόλοιπη βλάστηση συνιστούν μία βραδυφλεγή βόμβα, που απειλεί να τυλίξει με φλόγες ολόκληρο το οικοδομικό τετράγωνο. Αρκετά Καλοκαίρια κατέφευγα στον Δήμο και κάπως καθυστερημένα έστελναν ένα μηχάνημα καταστροφέα, έκοβε τα χόρτα, τους θάμνους και τα συγκέντρωνε όλα σε ένα σωρό καταμεσής του οικοπέδου. Μισές δουλειές! Φέτος αμέλησα να επαναλάβω την ενόχληση. Μου έδωσαν ένα όνομα ιδιοκτήτη και ένα τηλέφωνο. Το πήρα πολλές φορές, κανείς δεν το σήκωσε. Και ενώ έτσι έχουν τα πράγματα, ένας φίλος συνδημότης μας χομπίστας καλλιεργητής με γνώσεις και ακτιβιστής στη «ΔΡΑΣΗ», αναρτά συχνά πυκνά στο διαδίκτυο επιτυχίες της δραστηριότητας του στο δικό του οικόπεδο, με αξιόλογες φωτογραφίες. Πρόσφατα φιγουράρισε ελιές τσακισμένες φετινής σοδιάς, σε γυάλινα βάζα. Ομολογώ την αμαρτία μου ζήλεψα και εκτός του συνηθισμένου λάικ την σχολίασα με τον προβοκατόρικο σήμερα όρο «Αυτάρκεια»! Ένας δεύτερος φίλος του έγραψε χιουμοριστικά «Αστικές καλλιέργειες», απ’ όπου δανείστηκα τον τίτλο για τούτες τις γραμμές. Μόνο που η ροή του στόρι δεν σταματά εδώ. Από μια επιστημόνισσα δική μας που ζει και εργάζεται στο Μάντσεστερ της Αγγλίας - γιατί τα θέματα στην «Κίνηση μας» έτσι δένουν διαλεκτικά για συζήτηση και δράση, - πληροφορήθηκα ότι μόλις νοίκιασε ένα «χωράφι» έξω από την πόλη της για καλλιέργεια προς είκοσι (20) λίρες τον χρόνο. Η έκταση του; Είκοσι (20) τετραγωνικά μέτρα! Όσο ένα λίβινγκ ρούμ μιας μεσοαστικής οικογένειας. Προχθές μάλιστα θα πήγαινε να το ξεχερσώσει. Κάθισα και σκέφτηκα: Ο Δήμος μας (πρώην κοινότητα) χαρακτηρισμένη από παλιά σαν κηπούπολη, με υποχρεωτικές πρασιές γύρω από τις οικοδομές της, σίγουρα θα διαθέτει και άλλα οικόπεδα στην ίδια ή και καλύτερη κατάσταση αυτού που εδώ περιέγραψα. Οι ιδιοκτήτες τους πολύ πιθανόν να μην επείγονται, να μην έχουν πρεμούρα να τα παραδώσουν στους εργολάβους με αντιπαροχή. Στους εύρωστους οικονομικά, η επένδυση σε γη στα Βριλήσσια για την ώρα τουλάχιστον συμφέρει ακόμη και με του ΕΝΦΙΑ την επιβάρυνση. Μια συλλογική από μέρους μας κίνηση ίσως να ήταν ωφέλιμη με την καταγραφή τους και προπαγάνδιση της ιδέας να δίνονται σε υποψήφιους καλλιεργητές ολόκληρα ή μέρους τους για ορισμένο χρόνο με όρους ενοικίου, διαμόρφωσης τους, βελτίωσης του εδάφους τους, δενδροφύτευσης κ.λ.π. Πολλαπλό το όφελος γι’ αυτούς που θα τα φροντίσουν, τους ιδιοκτήτες και για μας τους απ’ έξω με τα φρέσκα διαθέσιμα προϊόντα τους όπως κάποτε, τον καλλωπισμό της πόλης μας, τη ζεστασιά της… Εκτός αυτού και το ενδεχόμενο κάποιοι νέοι, όμορφοι τρελοί ή τρελές, να βρουν τον δρόμο τους στην επανασύνδεση με την μάνα γη και παν να ξυπνήσουν κοιμισμένες περιουσίες εγκαταλελειμμένες από τους ίδιους, τους γονείς ή τους παππούδες τους σε αγαπημένες γωνιές της πατρίδας μας, πάντα με αιτίες... Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος, Βριλήσσια Φωτογραφία: Παντελής Σιαμπάνος
ΣΧΟΛΙΑ