Σχόλια
Γεράσιμος Κακλαμάνης (1940 – 2003): Διαφωτιστικές αχτίδες φωτός στο προπαγανδιστικό σκότος
3/3/2024

Εξαιρετικό...

Εύα Χατζάκη
Αναφορά στο έργο του Γεράσιμου Κακλαμάνη (1940 – 2003)
2/1/2024

Σίγουρα έχουμε υποχρέωση να προωθούμε κείμενα ικανά να αφυπνίζουν τίς συνειδήσεις ατόμων μίας κοινωνίας, η οποία ζεί μέσα στό ψέμμα. Εάν μπορώ να βοηθήσω σε μία τέτοια προσπάθεια, θα το κάνω μετά χαρ

Ζέρβας Δημήτρης
Σε εξέλιξη η καταστροφή των πεύκων της Λ. Πεντέλης
24/12/2023

Να υπογειοποιηθούν - υπογειοποιούνται τα καλώδια. Όχι να κόβονται υπεραιωνόβια δένδρα.-

Μιχάλης Πυρουνάκης
Όλα στο φως!
9/12/2023

"Όλα στο φως" για τα προηγούμενα αλλά και για τα μελλούμενα, πριν τις αναθέσεις.

Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος
Τοπίο σε διχασμό (μέρος 2ο)
2/12/2023

Αγαπητά ξαδέλφια. Εάν, με θέλημα θεού, δεν έπεφτε εξ ουρανού ο εκ Ρωσίας ορμώμενος πόντιος Ιβάν ο τρομερός, να διαλύσει την ερυθρή «παράγκα», τώρα ο «δαφνοστεφανωμένος» έφηβος, εκ προοιμίου «διορισμέ

Δημήτρης Καλαμπούκας

Κινηματογραφική Γεωγραφία: Βραζιλία (2ο μέρος)

10η Διαδικτυακή Συνάντηση, Δευτέρα 23 Νοεμβρίου, 8:00μ.μ.

Το σινεμά της Λατινικής Αμερικής 10η Συνάντηση (διαδικτυακή) Δευτέρα 23/11/2020, ώρα 8:00μμ Θέμα: «Βραζιλία: η συνέχεια» Η Βραζιλία είναι μακράν η μεγαλύτερη λατινοαμερικανική χώρα, σε έκταση και πληθυσμό. Παράλληλα είναι η πατρίδα ενός σημαντικού εθνικού κινηματογράφου, του οποίου όμως η αναγνώριση στον υπόλοιπο κόσμο ήταν μικρότερη από όσο άξιζε, μέχρι τη διεθνή επιτυχία του Central do Brasil (Κεντρικός Σταθμός, σκηνοθεσία Walter Salles, 1998) και το Cidade de Deus των Κάτια Λούντ και Φερνάντο Μειρέγιες (Η Πόλη του Θεού, 2002) που αποτελεί μια διεισδυτική και ρεαλιστική ματιά στις παραγκουπόλεις (φαβέλες) του Ρίο ντε Τζανέιρο, εκεί όπου η εγκληματικότητα και τα ναρκωτικά κυριαρχούν, μία από τις πιο επιτυχημένες ταινίες του νέου ρεύματος του Βραζιλιάνικου κινηματογράφου. Μέχρι το 1960 η παραγωγή ταινιών κυριαρχήθηκε σε γενικές γραμμές από το Χόλυγουντ ενώ η γηγενής τάση που κυριαρχούσε στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα ήταν η « chanchada», μια μουσική κωμωδία-μίξη των χολιγουντιανών μιούζικαλ, βραζιλιάνικου κωμικού θεάτρου και καρναβαλιού που ανέδειξαν την Carmen Miranda σε σταρ του είδους. O A. Cavalcanti, o πιο πετυχημένος σκηνοθέτης πριν το Cinema Novo, γύρισε το 1953 την ταινία O Canto do Mar που με τον «ρεαλισμό» της προανήγγειλε τη μεγάλη περίοδο του βραζιλιάνικου σινεμά, τον Νέο Κινηματογράφο που το 1960 άλλαξε τα πάντα. O πιο σημαντικός σκηνοθέτης πριν το 1960 είναι ο Nelson Pereira dos Santos, που ονομάστηκε «πατέρας», «συνείδηση», ακόμη και ο «Πάπας» του κινήματος. Εμπνευσμένο από το γαλλικό Νέο Κύμα, το σοβιετικό σινεμά και τον ιταλικό ρεαλισμό το Cinema Novo, συνδύαζε την πολιτική με την ποίηση με μια παθιασμένη κινηματογράφηση που παλλόταν από ενέργεια και βίαιο λυρισμό. Το 1954, με την παραγωγή του Rio Quarenta Graus (Rio 40 °), ο dos Santos ξεκίνησε το είδος της ανεξάρτητης, χαμηλού προϋπολογισμού κινηματογραφικής παραγωγής, θέτοντας τις βάσεις του κινήματος. Αντιτάχθηκε ριζικά στο μοντέλο του Χόλιγουντ που μιμούνταν οι προηγούμενες προσπάθειες της βραζιλιάνικης κινηματογραφικής βιομηχανίας και θεωρούσε ότι η υιοθέτηση των νεορεαλιστικών αρχών είναι μια «πολιτική» πράξη. Στο Ρίο 40 ° ακολουθεί τις βασικές εργασίες για ένα κινηματογραφικό κίνημα που θα έλεγε την αλήθεια για την άθλια κατάσταση των περιθωριακών της Βραζιλίας, υποστηρίζοντας παράλληλα τον πλούτο του πολιτισμού της χώρας. Οι ταινίες του Cinema Novo συνέδεσαν την ιστορία και το μύθο, τις προσωπικές εμμονές και τα κοινωνικά προβλήματα, τον ρεαλισμό του ντοκιμαντέρ και τον σουρεαλισμό, τον μοντερνισμό και τη λαογραφία. Με την ανάμειξη πολιτικής κριτικής και στιλιστικής καινοτομίας, το Cinema Novo συνδιαλεγόταν με τα σύγχρονα λογοτεχνικά πειράματα και το Θέατρο του Καταπιεσμένου του Augusto Boal. Οι τρείς περίοδοι του Cinema Novo με τις σημαντικότερες ταινίες είναι οι εξής: Πρώτη Περίοδος 1960-1964 Η πρώτη φάση χαρακτηρίστηκε από την αντίθεσή στον εμπορικό κινηματογράφο σε όλες τις μορφές. Η κινηματογραφική παραγωγή θεωρήθηκε πολιτική και ενάντια στη νεοαποικιοκρατία. Τυπικά, οι ταινίες της πρώτης φάσης αφορούσαν τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν το αστικό και αγροτικό προλεταριάτο: λιμοκτονία, βία, θρησκευτική αλλοτρίωση και οικονομική εκμετάλλευση. Ο σημαντικότερος σκηνοθέτης είναι ο Γκλάουμπερ Ρόσα και το μανιφέστο του κινήματος είναι « Η Αισθητική της Πείνας» ή «Η Αισθητική της βίας» (1965) που ξεκαθαρίζει ότι η φυσική συμπεριφορά εκείνου που λιμοκτονεί είναι η βία και πως η αισθητική της βίας προτού γίνει πρωτόγονη, είναι επαναστατική. Σημαντικότερες ταινίες της περιόδου είναι οι: Black God, White Devil, 1964 του Glauber Rocha, Os Cafajestes (1962) και Os Fuzis (1964), του Ruy Guerra, Ganga Zumba (1963) του Carlos Diegues, και η ταινία Vidas Secas (1963) του Nelson Pereira dos Santos. Δεύτερη Περίοδος 1964-1968 Το 1964, ένα σκληρό στρατιωτικό πραξικόπημα, μετατρέποντας τη Βραζιλία σε μια αυταρχική στρατιωτική δικτατορία. Εάν οι ταινίες της πρώτης φάσης ήταν αισιόδοξες, εκείνες της δεύτερης φάσης είναι αγωνιώδεις κραυγές περιπλάνησης. Παρόλα αυτά, πολλές ταινίες ενέτειναν τον πολιτικό αγώνα. Ξεχωρίζουν οι: São Paulo S.A. (1965) του Luiz Sérgio Person, το A Grande Cidade (1966) του Carlos Diegues και το Terra em Transe (1967) του Glauber Rocha. Τρίτη Περίοδος 1968-1972 To Macunaíma (Joaquim Pedro de Andrade, (1969) ανήκει στην 3η φάση του Cinema Novο, τη λεγόμενη φάση “κανιβαλικού-τροπικαλιστικού”, όπου κυριάρχησε ο Τροπικαλισμός. Μετά το δεύτερο πραξικόπημα το 1968, το κατασταλτικό καθεστώς εισήγαγε αυστηρή λογοκρισία και έτσι όσοι κινηματογραφιστές δεν εγκατέλειψαν τη χώρα, αναγκάστηκαν να χρησιμοποιήσουν την ειρωνεία και την αλληγορία. Οι Rocha, Guerra και Diegues βρήκαν καταφύγιο στην εξορία ενώ ο Rocha με την ταινία «Αntonio Das Mortes» (1969) σηματοδότησε ουσιαστικά το τέλος του Νέου Κινηματογράφου της Βραζιλίας. Αξιόλογες ταινίες των επόμενων χρόνων είναι οι: Dona Flor and Her Two Husbands, 1976 του Bruno Barreto, Mar de Rosas ( 1977) της Ana Carolina και το πρόσφατο Cinema Novo (2017), ντοκιμαντέρ που σκηνοθέτησε ο Ερίκ Ρόσα, γιος του θρυλικού πρωτεργάτη του κινήματος, Γκλάουμπερ Ρόσα. Walter Salles Ο πολυβραβευμένος Βραζιλιάνος σκηνοθέτης Βάλτερ Σάλες γεννήθηκε στη Βραζιλία το 1956 και σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Νότια Καλιφόρνια. Έζησε στο Παρίσι και τη Νέα Υόρκη πριν εγκατασταθεί και πάλι στη γενέτειρα του. Η φιλμογραφία του περιλαμβάνει ταινίες όπως: Central Station, Midnight, Behind the Sun, Paris je t’aime και πολλές άλλες. Η μεγαλύτερή του όμως επιτυχία ήρθε το 2004 με την ταινία Ημερολόγια Μοτοσικλέτας, η οποία έγινε η αγαπημένη εκατομμυρίων σινεφίλ. Mία ταινία βασισμένη στο βιβλίο που είχε γράψει ο Ερνέστο Γκεβάρα και δεν ήταν απλά το ταξιδιωτικό ημερολόγιο ενός άνδρα που θα γινόταν αργότερα ένα από τα σύμβολα του αιώνα. Συγγράφηκε για δεύτερη φορά από τον Γκεβάρα λίγα χρόνια μετά το ταξίδι και αποτελεί, ουσιαστικά, τα απομνημονεύματά το Fernando Meirelles Ο Φερνάντο Μεϊρέγιες γεννήθηκε στο Σάο Πάολο. Σπούδασε αρχιτεκτονική και παράλληλα ανέπτυξε ενδιαφέρον για τον σκηνοθεσία. Με μια ομάδα φίλων άρχισε να παράγει πειραματικά βίντεο και video art. Στη δεκαετία του '80, σκηνοθέτησε το πολύ δημοφιλές παιδικό σήριαλ 180 επεισοδίων Ra Tim Bum. Η πρώτη του ταινία που ξεχώρισε είναι το Cidade de Deus (2003) στην οποία πρωταγωνιστούν επαγγελματίες και ερασιτέχνες ηθοποιοί που επιλέχθηκαν μεταξύ των νέων που ζούσαν στις φαβέλες του Ρίο ντε Τζανέιρο. Το Constant Gardner (2005,) είχε τέσσερις υποψηφιότητες για Όσκαρ και τέσσερις για Χρυσές Σφαίρες. Το Blindness (2008) άνοιξε το Φεστιβάλ Καννών. Την ίδια περίοδο σκηνοθέτησε αρκετές σειρές. Το 2019 ολοκλήρωσε το The Two Popes, για το Netflix. Έχει επίσης σκηνοθετήσει την όπερα του Bizet, Pearl Fishers, και ήταν ένας από τους σκηνοθέτες της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2016 στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Διδασκαλία: Παναγιώτης Δενδραμής, σκηνοθέτης και διδάκτορας του Πανεπιστημίου της Κρήτης. Το σεμινάριο μπορείτε να το παρακολουθήσετε διαδικτυακά στη διεύθυνση: https://us02web.zoom.us/j/86989079267?pwd=RmRnS3V5NGg4ck9rRGEzVGJVeDQzUT09 Meeting ID: 869 8907 9267 Passcode: 986330 Κινηματογραφική Λέσχη Βριλησσίων Cine-ΔΡΑΣΗ

ΣΧΕΤΙΚΑ: Συμβαίνουν στην πόλη μας
ΣΧΟΛΙΑ
Πείτε μας τη γνώμη σας
Τα σχόλια δημοσιεύονται άμεσα και είναι αποκλειστική ευθύνη του συντάκτη του σχολίου. Οι διαχειριστές της παρούσας ιστοσελίδας διατηρούν το δικαίωμα διαγραφής των σχολίων εκείνων που έχουν διαφημιστικούς σκοπούς, κρίνονται ως ρατσιστικά ή προσβάλλουν πρόσωπα.
Τοιχο-διωκτικά

Έρχονται όλα κάποτε μαζεμένα. Πού να πας τότε; Πού να κρυφτείς; Τι την έκανες την ανεπανάληπτη ζωή σου;

Τάσος Λειβαδίτης - Καντάτα , Κέδρος 1960
Ημερολόγιο Δράσεων και Εκδηλώσεων

Δεν υπάρχουν προγραμματισμένες Δράσεις για τις επόμενες ημέρες...

Newsletter