2η Διαδικτυακή Συνάντηση - Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου, 8:00μμ,

Κινηματογραφική Λέσχη Βριλησσίων Cine Δράση Σεμινάριο Κινηματογραφική Γεωγραφία Συνάντηση 2η Διαδικτυακή, Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου, 8:00μμ Θέμα: Ροσελίνι, Βισκόντι και Ντε Σίκα Ο Ρομπέρτο Ροσελίνι, ήταν ο πιο πολιτικός και επιδραστικός Ιταλός σκηνοθέτης. Άλλαξε το σινεμά και επηρέασε πλήθος καλλιτεχνών. Γεννήθηκε σε αριστοκρατική οικογένεια και ενηλικιώθηκε σε μια Ιταλία που η καλλιτεχνική έκρηξη ξεκίνησε με το τέλος του πολέμου. Ο Ροσελίνι ξεκινά αμέσως γυρίσματα για το «Ρώμη, Ανοχύρωτη Πόλη», (1945) έργο απόλυτης αντιπολεμικής αξίας. Την επόμενη χρονιά, συνεχίζει με το σπονδυλωτό αριστούργημα «Παϊζά» για την παράνοια του πολέμου. Η «Παϊζά» άλλαξε τη γραφή στο σινεμά και ι άνοιξε το δρόμο για την γαλλική νουβέλ βαγκ. Συνεχίζει με το σπαρακτικό «Γερμανία, Έτος Μηδέν» γυρισμένο στο ερειπωμένο μεταπολεμικό Βερολίνο. Η γνωριμία και το ειδύλλιο του με την Ίνγκριντ Μπέργκμαν φέρνει στροφή στο έργο του σκηνοθέτη. Με την Μπέργκμαν ο Ροσελίνι θα κάνει πρώτα το «Στρόμπολι», μια ιστορία πάνω στις επιλογές, την ελευθερία και την τρέλα. Στο έργο αυτό κρατά ακόμα μια συναρπαστική σχέση με τον νεορεαλισμό και μετά θα απομακρύνεται αισθητικά από αυτόν. Το «Europa ‘51» εντρυφεί στο θέμα της τρέλας αλλά και των ορίων της κοινωνικής συμπεριφοράς. Στη συνέχεια έρχεται το εξαιρετικό «Ταξίδι στην Ιταλία», ψυχανάλυση μιας σχέσης σε ύφεση, που θεωρείται η κορυφαία ταινία του σκηνοθέτη και μια από τις σημαντικότερες ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ. Μετά από δύο ακόμα ταινίες με την Μπέργκμαν τον γοητευτικό «Φόβο» και την ατυχή «Ο Στρατηγός Ντέλα Ρόβερε», με έναν καταπληκτικό Βιτόριο ντε Σίκα στον ρόλο ενός απατεώνα τζογαδόρου στην εμπόλεμη Ιταλία. Πιο συμβατικό σε σχέση με τα ριζοσπαστικά έργα του ’40, ο «Στρατηγός» είναι έργο μεγάλης επιδεξιότητας και σημαδιακής συνεργασίας δύο πρωτοπόρων του παγκόσμιου σινεμά. Ο Λουκίνο Βισκόντι ήταν ευγενής από καταγωγή, απόγονος του Καρλομάγνου και μιας οικογένειας που κυβέρνησε το Μιλάνο για αιώνες, ανοιχτά ομοφυλόφιλος, ριζοσπάστηs, μαρξιστής διανοούμενος μέλος του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Κυρίως ήταν ένας από τους σπουδαιότερους σκηνοθέτες στην ιστορία του κινηματογράφου, δημιουργός αδιανόητης ευφυΐας, μοναδικού στοχαστικού βάθους και απαράμιλλης αισθητικής τελειότητας. Το έργο του περιλαμβάνει ορισμένες από τις ομορφότερες ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ. Γεννήθηκε το 1906 στο Μιλάνο και το 1928 υπογράφει την πρώτη σκηνογραφική του δουλειά στο θέατρο. Το 1935 στο Παρίσι, γνωρίζεται με τον Ζαν Ρενουάρ και μπαίνει στο ερασιτεχνικό γκρουπ παραγωγής του σαν τρίτος βοηθός σκηνοθέτη (σχεδιάζει και τα κοστούμια). Έπειτα από μια σύντομη απογοητευτική διαμονή στο Χόλιγουντ, γυρίζει στην Ιταλία και συνεργάζεται με το ιταλικό περιοδικό Cinema, που εκδίδεται με διακηρυγμένο στόχο να υπηρετήσει «μια επαναστατική τέχνη, εμπνευσμένη από μια ανθρωπότητα που υποφέρει και ελπίζει». Ο Βισκόντι δημοσιεύει εκεί τον Ιούνιο του 1941 ένα δριμύτατο κατηγορώ το φασιστικό καθεστώς με τίτλο «Τα πτώματα στο νεκροταφείο». Η φασιστική λογοκρισία τού απαγορεύει να γυρίσει την πρώτη κινηματογραφική ταινία. Από αυτή την απαγόρευση θα γεννηθεί το 1942 το «Ossessione», μεταφορά του μυθιστορήματος του Τζέιμς Κέιν «Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυο φορές», που ανοίγει το δρόμο για τον ιταλικό νεορεαλισμό, το σημαντικότερο κινηματογραφικό κίνημα του 20ου αιώνα μαζί με τη γαλλική νουβέλ βαγκ. Το 1948 κάνει το πρώτο αριστούργημα του, το φιλμ «Η γη τρέμει», εμπνευσμένο από μυθιστόρημα του Τζιοβάνι Βέργκα και βραβευμένο στη Μόστρα της Βενετίας. Στο ίδιο διάστημα σκηνοθετεί θέατρο και όπερα, θα πραγματοποιήσει μάλιστα επανάσταση στον τρόπο που σκηνοθετούνται οι όπερες. Στο «Senso» (1954) εγκιβωτίζεται μια παράσταση της όπερας «Ιλ Τροβατόρε» του Βέρντι. Το φιλμ «Ο Ρόκο και τ’ αδέρφια του» (1960) αποτελεί ταινία-ορόσημο για το νεορεαλισμό και την τελευταία νεορεαλιστική ταινία του δημιουργού. «Ο γατόπαρδος» (1963) εγκαινιάζει μια σειρά από αριστουργηματικές ταινίες «Μακρινά αστέρια της άρκτου» (1965), «Οι καταραμένοι» (1968), «» (1971), «Λούντβιχ ή Το λυκόφως των θεών» (1972). «Οι καταραμένοι», έργο κορυφαίο σε σύλληψη και πραγμάτωση, κοφτερό στη διαλεκτική του, συγκλονιστικό και άρτιο στη δραματουργία, είναι ίσως το σπουδαιότερο φιλμ που έχει γυριστεί με θέμα το ναζισμό. Το 1972 μια θρόμβωση θα αφήσει παράλυτη την αριστερή πλευρά του δημιουργού. Θα βρει εντούτοις την απαραίτητη ενέργεια για να πραγματοποιήσει το σπαρακτικό «Η γοητεία της αμαρτίας» (1974), που αποτελεί την πνευματική διαθήκη του, καθώς και το κύκνειο άσμα του, το «Ο αθώος» (1976). Πεθαίνει στη Ρώμη στις 17 Μαρτίου του 1976. Το έργο του Λουκίνο Βισκόντι πραγματώνει το παράδοξο της ύπαρξής του. Ο σκηνοθέτης ήταν τέκνο μιας κοινωνικής τάξης και παράλληλα αγωνιζόταν για την ανατροπή της. Μέσω αυτού ύμνησε συγκλονιστικά το θάνατο ενός ολόκληρου πολιτισμού, τον έρωτα και τον άνθρωπο, αποτύπωσε ποιητικά όλα όσα θα έπρεπε να θυσιαστούν για τη μετάβαση σε ένα μέλλον χειραφέτησης. Πάνσοφος δημιουργός, ανθρωπιστής σε μια εποχή που δεν ευνοούσε τον ανθρωπισμό, ο κόμης Βισκόντι έζησε στην καρδιά της τραγωδίας του 20ου αιώνα. Ο Βιττόριο ντε Σίκα (1901–1974) ήταν ένας από τους κύριους εκπροσώπους του ιταλικού νεορεαλισμού. Το 1926, στράφηκε προς στον κινηματογράφο ως ηθοποιός. Ο ρόλος που τον καθιέρωσε ως κινηματογραφικό αστέρι ήταν στην ταινία «Οι άντρες, τι παλιάνθρωποι!» (1932) σε σκηνοθεσία του Μάριο Κομερίνι. Η πρώτη του ταινία ως σκηνοθέτης ήταν το «Δυο ντουζίνες κόκκινα τριαντάφυλλα» (1940). Οι επόμενες ταινίες του, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως «Λούστρο Παπουτσιών» (1946), «Κλέφτης ποδηλάτων» (1948), «Θαύμα στο Μιλάνο» (1951), «Ό,τι μου αρνήθηκαν οι άνθρωποι» (1952) θεωρούνται κορυφαία έργα του νεορεαλισμού, καθώς εκφράζουν με πόνο και ανθρωπιά τη δραματική κοινωνική κατάσταση της μεταπολεμικής Ιταλίας. Με την ταινία «Η Ατιμασμένη» (1960) βασισμένη στο μυθιστόρημα του Αλμπέρτο Μοράβια και με πρωταγωνίστρια τη Σοφία Λόρεν κλείνει τη νεορεαλιστική του περίοδο. Στη συνέχεια ο ντε Σίκα σκηνοθέτησε κυρίως εμπορικές ταινίες όπως η «Φιλουμένα Μαρτουράνο – Γάμος Αλά Ιταλικά». Δύο ταινίες του κέρδισαν Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας: «Χθες, σήμερα, αύριο» (1963) και «Ο κήπος των Φίντζι-Κοντίνι» (1970). Τελευταίες του ταινίες ήταν «Το ιντερμέντσο μιας παντρεμένης» (1974) και το «Τελευταίο ταξίδι» (1974). Πέθανε στο Παρίσι το 1974. Διδασκαλία: Παναγιώτης Δενδραμής, σκηνοθέτης και διδάκτορας του Πανεπιστημίου της Κρήτης. Το σεμινάριο πραγματοποιείται κάθε Δευτέρα στις 8:00μμ, μέσω της πλατφόρμας Zoom Meeting στη διεύθυνση: https://us02web.zoom.us/j/85332200639?pwd=L3dVd09XZHVvcnJ4RXpqaHVzSVhpdz09 Meeting ID: 853 3220 0639 Passcode: 693073 Κινηματογραφική Λέσχη Βριλησσίων Cine-ΔΡΑΣΗ