του Δημήτρη Μπελαντή*

Το υπό ψήφιση εργασιακό νομοσχέδιο αποτυπώνει εξαιρετικά το πώς ο σύγχρονος άγριος νεοφιλελευθερισμός αξιοποιεί πολύ καλά και έντεχνα την δικαιωματική-φιλελεύθερη ρητορική, ιδίως στις πιο αταξικές όψεις της, για να νομιμοποιήσει και να ενδυναμώσει την ισχύ του κεφαλαίου και της εργοδοσίας. Χιλιάδες μέτρα και συμβάσεις για να μην σε προσβάλλει ο εργοδότης ως αλλοδαπό (φαντάζομαι ότι πχ στις αγροτικές ή σε άλλες χειρωνακτικές εργασίες, το σχέδιο νόμου θα προκαλέσει στα αφεντικά εκρήξεις γέλιου), ως γυναίκα, ως μουσουλμάνο, ως γκέι, ως άτομο με ειδικές ανάγκες ή ό,τι άλλο, πρακτικά τελείως ανεφάρμοστες στον ιδιωτικό τομέα, όταν υπάρχει μεγάλη ανεργία και οι άνθρωποι χρειάζονται απελπισμένα να επιβιώσουν, αυτοί/αυτές και οι οικογένειές τους. Ανεξάρτητες αρχές για να μην σε προσβάλλει προσωπικά ή γενετήσια ο εργοδότης, τουτέστιν νέα πλυντήρια της εργοδοσίας. Ακόμη και η Επιθεώρηση Εργασίας γίνεται Ανεξάρτητη Αρχή, κυρίως κατά της «προσωπικής παρενόχλησης». Λες και υπάρχει μεγαλύτερη παρενόχληση από την ίδια την οικονομική εργοδοτική αυθαιρεσία. Καπέλο όλα αυτά και «προοίμιο» σε ένα ιστορικής διάστασης αντεργατικό νομοσχέδιο που: α) επεκτείνει αυθαίρετα τον χρόνο εργασίας μέσα από… ατομική συμφωνία δύο υποτίθεται ίσων συμβαλλόμενων μερών, ενώ ακόμη και ο κατάπτυστος ν. 2874/2000 των Σημίτη/ Γιαννίτση ήθελε συμφωνία των συλλογικών μερών -προσαρμογή του εργαζόμενου στις περιόδους peak- έντασης της παραγωγής κάθε επιχείρησης με αντάλλαγμα ένα άχρηστο ρεπό, όταν η επιχείρηση δεν σε χρειάζεται καθόλου. β) καταργεί ουσιαστικά την κήρυξη της καταγγελίας /απόλυσης από τα δικαστήρια ως παράνομη ή καταχρηστική (ατομικό εργατικό δίκαιο από το 1920, επί Ελευθερίου Βενιζέλου). γ) καθιστά άθλο την ύπαρξη και λειτουργία των συνδικαλιστικών οργανώσεων και ιδίως την κήρυξη απεργίας (όπου έχει συμβάλει σημαντικά κατά του δικαιώματος και η Υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αχτσιόγλου με το περίφημο 50% +1 των οικονομικά εντάξει μελών) δ) μειώνει τα προστατευόμενα συνδικαλιστικά στελέχη του ν. 1264/1982 και «φακελώνει» τις οργανώσεις. ε) επιβάλλει στο Δημόσιο, τα ΝΠΔΔ και τις επιχειρήσεις κοινής ωφελείας πέραν του προσωπικού ασφαλείας 33% (!!!) παρουσία του προσωπικού για την Ελάχιστα Εγγυημένη Υπηρεσία, τουτέστιν κοροϊδία κατά της κήρυξης απεργίας και μετατροπή της σε φάρσα. ζ) επιβάλλει προστασία των απεργοσπαστών από τις ίδιες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις που απεργούν. Τέτοια ξεδιάντροπη στάση. Όπως ακριβώς με τον ν. 4703/2020 για τις διαδηλώσεις που προβλέπει αντικειμενική ευθύνη του οργανωτή της διαδήλωσης για τις καταστροφές και ζημιές που θα γίνουν από τρίτους κατά την διαδήλωση. Η ίδια ακριβώς λογική. Συλλογική ευθύνη παντού. Το νομοσχέδιο αυτό είναι ένα έκτρωμα των εργοδοτών που ολοκληρώνουν τον εργασιακό κρανίου τόπο των Μνημονίων. Καταργεί το Σικάγο του 1886 και το χύσιμο ποταμών αίματος από τους εργαζόμενους για εκατόν πενήντα χρόνια περίπου, καταργεί όλη την προστατευτική ατομική και συλλογική εργατική νομοθεσία που ήταν κατάκτηση και προϊόν αυτών των αγώνων και της ταξικής πάλης από την εποχή του Βενιζέλου, ακόμη και του μετεμφυλιακού κράτους ( ν. 3198/1955) και ιδίως τις μεγάλες κατακτήσεις των αγώνων της Μεταπολίτευσης που συμπυκνώθηκαν ιδίως στον ν. 1264/1982 των κυβερνήσεων Ανδρέα Παπανδρέου. Και όλα αυτά για να έρθει η «ψευτοανάπτυξη», δηλαδή να πλουτίσουν παραπάνω οι ταξικοί φίλοι της κυβέρνησης Μητσοτάκη, η ολιγαρχία, καταστρέφοντας τελείως τις ζωές των μισθωτών εργαζομένων. Αξίζει, τέλος, να επισημανθεί ότι όσον αφορά τους μικρούς εργοδότες, τα μέτρα αυτά, ακόμη κι αν βραχυχρόνια τους ωφελήσουν, δεν θα τους σώσουν από τον κοινωνικό χαμό, ούτε από την συγκέντρωση-συγκεντροποίηση που θα ενισχυθεί ούτε από τα λουκέτα, ούτε από τις τράπεζες. Χωρίς καταναλωτική ζήτηση, θα καταστραφούν. Μόνο το μονοπωλιακό κεφάλαιο, ελληνικό και ξένο, θα ευνοηθεί καθοριστικά, σε τελική ανάλυση, από το εφιαλτικό νομοσχέδιο. Πρέπει να υπάρξει μια συστηματική προσπάθεια όσων δυνάμεων υπάρχουν στην κοινωνική ιδίως Αριστερά και στο συνδικαλιστικό κίνημα ώστε το νομοσχέδιο αυτό να μην εφαρμοστεί και να παραμείνει νεκρό γράμμα. * Πηγή: https://www.facebook.com/dimitris.belantis Ο Δημήτρης Μπελαντής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1964. Είναι μαχόμενος δικηγόρος. Έχει δημοσιεύσει τρία βιβλία κριτικής του δικαίου και ριζοσπαστικής πολιτικής θεωρίας και τέσσερα λογοτεχνικά βιβλία (μια τριλογία με τον τίτλο «Η Ουλρίκε μετά τον θάνατο της Μάινχοφ» και το πρόσφατο μυθιστόρημα «Ο Στάλιν στην Κολιμά»). Συμμετέχει εδώ και πολλά χρόνια στην μαρξιστική Αριστερά και στον δημόσιο διάλογο για την ανάγκη ανασυγκρότησης αυτού του χώρου. Ενδιαφέρεται για την μυθοπλαστική πεζογραφία και ιδίως για το είδος της επιστημονικής φαντασίας και της Εναλλακτικής Ιστορίας. Έχει συμμετάσχει σε πολλούς συλλογικούς τόμους.