του Μπάμπη Δαμουλιάνου - Ευαγγελάτου

Μια σκέψη –όχι δική μου- άρπαξα στον αέρα και άρχισα να την ξαίνω. Σ’ αυτό βοήθησε η συγκυρία του χιονιού της «Barbara» και μια θύμηση παλιά, δεκαετίες πίσω. Τότε όταν φοιτητής στην συμπρωτεύουσα στριμωχνόμουν πρωί, πρωί, μαζί με άλλους συναδέλφους μου στην πόρτα του αναγνωστηρίου στο εκεί Πανεπιστήμιο, για να πιάσω μια θέση. Η εξασφάλιση μιας ολοήμερης ζεστασιάς με την επιβαλλόμενη στο χώρο ησυχία, την γειτνίαση του κυλικείου για ένα ζεστό ρόφημα με ένα κουλούρι ή ροξ σαλονικιώτικο, ήταν ότι έπρεπε ενάντια στον αφιλόξενο Βαρδάρη και το παγερό συνήθως φοιτητικό δωμάτιο. Κοντά και η φοιτητική λέσχη για ένα γεύμα υποφερτό ή τα φοιτητικά εστιατόρια, κάποια και με τεφτέρι. Αυτά ήταν τα κριτήρια του πρωινού στριμώγματος και όχι η συνυπάρχουσα με το αναγνωστήριο βιβλιοθήκη, που σπάνια χρησιμοποιούσε η πλειοψηφία των φοιτητών. Εκτός μερικών που είχαμε και κάποια άλλα ενδιαφέροντα αμαρτωλά, με ντυμένα τα εξώφυλλα στην τσάντα μας ή σπάνια ανακαλύπταμε στα φτωχά της ράφια. Στον συγκεκριμένο τόπο τα πράγματα από τότε δεν νομίζω πως άλλαξαν σημαντικά εξετάζοντας τα αναλογικά με τις μεσολαβήσασες αλλαγές, στην οικονομία, τον χώρο και τον αριθμό του φοιτητόκοσμου. Εκείνος ο παράγοντας που διαφοροποιούσε και διαφοροποιεί τότε και τώρα την φοιτητική ζωή στων Αθηνών (του ΕΚΠΑ) την ευρύτερη περιοχή από τον της Θεσσαλονίκης, ήταν και παραμένει ο χαμένος χρόνος στις μετακινήσεις. Γιατί στην Θεσσαλονίκη η φοιτητική ζωή περπατείται, ενώ στην Αθήνα είναι αναγκαστικά εποχούμενη και ακριβή. Έτσι η ανάγκη ενός αναγνωστηρίου για φοιτητές και σπουδαστές στο κάθε μεγάλο δομημένο διαμέρισμα όπως είναι η πόλη μας, τα Βριλήσσια, είναι μια ανάγκη προτεραιότητας ανάμεσα στις άλλες. Το ζήτημα τούτο ίσως θα έπρεπε να είχε, να έχει και να απασχολήσει σοβαρά τους ταγούς της πόλης μας, τωρινούς και μελλούμενους, τόσο σε σύμπνοια όσο και ανταγωνιστικά σε μόνιμη βάση, για γρήγορη υλοποίηση χωρίς χάσιμο χρόνου. Για τα παιδιά και τα εγγόνια μας αλλά και για όλους τους άλλους, με άμεσο και έμμεσο όφελος από το κράτημα της νεολαίας στον δήμο μας, πριν πάρει και αυτή την άγουσα σε δρόμους μακρινούς, όπως προσωπικά το βίωσα και το βιώνω δύο φορές στη μέχρι τώρα ζωή μου. Την πρώτη στην δεκαετία του 1950 με το άνοιγμα του δρόμου για "τις φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές" και την δεύτερη πρόσφατα με τις πεντακόσιες χιλιάδες νέους και νέες μας στα πέρατα του κόσμου, τους περισσότερους σπουδαγμένους με ιδρώτα και στερήσεις, ειδικευμένους τεχνικούς και έμπειρους εργάτες. Πόσοι απ’ αυτούς θα επιστρέψουν; Μια τέτοια επένδυση με ένα σύγχρονο αναγνωστήριο στην πόλη μας που θα βοηθήσει τους νέους και τις νέες μας χωρίς διάσπαση της οικογενειακής συνοχής να γεύονται ένα σπιτίσιο φαγητό μαζί με τους δικούς τους, την συνέχιση των φιλικών δεσμών τους που από βρεφική ηλικία σφυρηλάτησαν, την συνέχεια συμμετοχή τους στις τοπικές αθλητικές ομάδες που επέλεξαν και τίμησαν, τις καλλιτεχνικές τους και άλλες δραστηριότητες στον ίδιο κοινωνικό ιστό με τις ανάγκες που καλύτερα γνωρίζουν, θα επιστρέψει με πολλαπλάσιο όφελος. Απρόβλεπτη και σίγουρα προς το καλύτερο η δυναμική του συγχρωτισμού τους στον ίδιο χώρο με την διαφορά των ιδιαιτέρων τους προτιμήσεων επαγγελματικής κατεύθυνσης, με την πυροδότηση νέων ομάδων δραστηριότητας και την συνέχιση μιας ζωής πλουσιότερης σε κάλλος πρώτα γι’ αυτούς και δευτερευόντως για την πόλη μας όλη. Προς αυτή την κατεύθυνση η συλλογικότητα μας, η «Δράση για μια Άλλη Πόλη», είχε θέσει το ζήτημα του αναγνωστηρίου στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου του 2019. Οφείλει κατά την ταπεινή μου γνώμη να το επαναφέρει και να έχει έναν πρώτο λόγο. Είθε! Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος, Βριλήσσια. Στη φωτογραφία η Δημοτική Βιβλιοθήκη Λάρισας