Συμβαίνουν στην πόλη μας
του Μπάμπη Δαμουλιάνου - Ευαγγελάτου
Σ’ αυτή τη γη που σήμερα πατούμε προηγήθηκαν. Σε αναζήτηση νέας πατρίδας απ’ άλλους τόπους ήρθαμε κι’ αρχίσαμε να τα διώχνουμε, να στήσουμε νοικοκυριά. Σπίτια, κήπους, αμπέλια και δέντρα καρποφόρα κι’ οπωροφόρα που μας βόλευαν και μας βολεύουν. Κάποια γλύτωσαν, μεγάλωσαν μαζί μας, τους επιτρέψαμε μάλιστα να κάνουν και παιδιά. Αρκετά από τα παιδιά τους υιοθετήσαμε, τους ρίχναμε νεράκι, όμορφα τα κουρεύαμε. Και απ’ αυτά παίρναμε εκείνα που θέλαμε είτε κοντά μας ήτανε είτε μακριά. Τις κουκουνάρες για προσάναμμα, το ξύλο τους για ζέσταμα, στέγες, πατώματα και έπιπλα. Το μελίτωμα τους οι μέλισσες μας για το ήπιο και εύπεπτο μέλι τους, το ρετσίνι τους για την ρετσίνα. Το θρόισμα τους στο ελαφρό μελτέμι, πρώτο βιολί στων άλλων δέντρων τα θροΐσματα. Στην αρχή εννοώ, όταν απουσίαζε η βοή της σύγχρονης πόλης που τα πνίγει. Μόνο τις έμφυτες συνήθειες τους δεν μπορέσαμε και δεν μπορούμε να αλλάξουμε. Αυτές σταθερά, διαχρονικά, αποδεικτικά, επώδυνα, πείθουν τελικά και τον πλέον δύσπιστο, ότι η συμβίωση μαζί τους στον αστικό ιστό μιας πόλης είναι πολλαπλά επικίνδυνη και απαγορευτική. Αδικαιολόγητη! Η επιπολής ριζοβολία που τα βοηθάει να εκμεταλλεύονται το λιγοστό χώμα που απομένει στους φαλακρούς μας λόφους και τους πρασινίζει, γίνεται ασταθής βάση στην αύξηση του βάρους τους όταν φορτώνονται χιόνι και ο άνεμος τα ανατρέπει με τις γνωστές σε όλους μας ζημιές. Η ίδια ασταθής ριζοβολία ανατινάζει πεζοδρόμια, γκρεμίζει μάντρες και οικοδομές. Προσωπική η πείρα και το “ευχαριστώ” τους για το συχνό πότισμα σαν ήτανε παιδάκια! Προβληματική και εκνευριστική η συνύπαρξη τους σε πάρκα με το φυτεμένο γρασίδι κατά την κουρά του. Μετά έρχεται το εύφλεκτο της φύσης τους με την μεταξύ τους γειτνίαση και τις εκσφεδονιζόμενες κατά τις πυρκαγιές καιόμενες κουκουνάρες τους. Αμέτρητες και επαναλαμβανόμενες κάθε χρόνο οι ζημιές και τα θύματα. Συνάνθρωποι μας και κόποι μιας ζωής λαμπαδιάζουν και γίνονται στάχτη! Το ευεργετικό τους πλεονέκτημα στην αυστηρά περιορισμένη και μονήρη παρουσία τους σε μεγάλα οικόπεδα και αγροικίες, σε ασφαλή απόσταση απ’ αυτές, για την προστασία με τον παχύ τους ίσκιο από το λιοπύρι, το μεσημεριανό φαγητό, το κούρεμα αιγοπροβάτων, τον ρεμβασμό σε μια αιώρα με το θρόισμα τους ή καταμεσίς ενός άδεντρου κάμπου και ερημιάς στην κάψα του Καλοκαιριού για ξαπόσταμα, δεν πρέπει να μας μπερδεύει! Σ’ αυτήν την τελευταία περίπτωση αναφέρεται το ποίημα τού Ζαχαρία Παπαντωνίου "Το Πεύκο". (Γιάννη γιατί έκοψες το πεύκο// γιατί, γιατί...). Τόσο μεμονωμένα όσο και σε αλέες στολίζουν την πόλη μας πλεγμένα πολλές φορές με άλλα δέντρα αλλά και μεταξύ τους σε ζηλευτές πράσινες στοές, για τερπνούς περιπάτους και φωτογράφιση. Ξέρω, καταλαβαίνω, έχω πλήρη επίγνωση, ότι με τις πικρές αλήθειες που γράφω, σε πολλούς και σε πολλές μαυρίζω την καρδιά με την θολή, την γενική και δυστυχώς αόριστα μεγάλη αγάπη που έχουν για το πράσινο. Αφού τους βεβαιώσω ότι με όσα είδα και διαπίστωσα μαύρισε πρώτα η δική μου η καρδιά, τους υπόσχομαι ότι στο αμέσως επόμενο σημείωμα μου που ελπίζω να ακολουθήσει σύντομα, θα παρακάμψω προσωρινά την σειρά ενάντια και στην υπόλοιπη φύτευση στα πεζοδρόμια που τα σκλαβώνει, τα καταργεί και θα προτείνω λύση του προβλήματος πέρα για πέρα εφικτή κατά την γνώμη μου, για να αντικαταστήσει το πράσινο που υπάρχει με επάρκεια. Ευχαριστώ για τον χρόνο σας, Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος
ΣΧΟΛΙΑ