Από μια εκδήλωση του «Cine Δράση» το βράδυ της 7ης Ιουλίου στο ΤΥΠΕΤ. Του Μπάμπη Δαμουλιάνου - Ευαγγελάτου

Καταιγιστικός και τεκμηριωμένος με πίνακες στατιστικής ο λόγος του προγραμματιστή και δημοσιογράφου Ιάσονα Κωστόπουλου, που ανήκει στην συντακτική ομάδα της εφημερίδας «Δρόμος της Αριστεράς». Αναφέρθηκε στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα ελληνικά νιάτα μπροστά στην σημερινή πραγματικότητα και το πάλεμα για την σε όποιον βαθμό επίλυση τους που εκτείνεται από την συνέχεια, την παράταση της γονικής βοήθειας και της ευκαιριακής συνήθως υποβαθμισμένης εργασίας, μέχρι την εσωτερική μετανάστευση στα μεγάλα αστικά κέντρα και εκείνης στα ξένα, με όλες τις δυσμενείς τους συνέπειες. Ερήμωση της ελληνικής επαρχίας, αιμορραγία του νεανικού εργατικού δυναμικού της χώρας, αναβολή μέχρι και ματαίωση δημιουργίας νέας οικογένειας, το γκρέμισμα των ονείρων... Καθένας μας, είτε εγώ που σκαλίζω τούτες τις γραμμές είτε εσύ που τις διαβάζεις, τόσο στο άμεσο όσο και στο ευρύτερο μας οικογενειακό περιβάλλον είμαστε, γινόμαστε συχνά- πυκνά κοινωνοί ή θύματα αυτών των αληθειών! Και η εκδήλωση συνεχίστηκε με την έκπληξη από το Β’ Γυμνάσιο Βριλησσίων με την πρωτοβουλία του καθηγητή Μαθηματικών Κυρίου «Αθανασίου Σπηλιώτη» με δύο ολιγόλεπτες ταινιούλες συνολικής διάρκειας έντεκα λεπτών τις «Ανασφάλεια» και την «Όταν ανοίξεις τα μάτια σου», όπου και έλαβε η δεύτερη το 3ο βραβείο ανάμεσα σε 204 διαγωνιζόμενες στην κατηγορία «Μυθοπλασίες» στον 13ο Μαθητικό διαγωνισμό Ταινιών Μικρού Μήκους «Σινεμά διάβασες;»! Παρόντες και παρούσες οι παράγοντες. Σεναριογράφοι, ηθοποιοί, σκηνοθέτης. Η πρώτη που ο καθηγητής κ. Σπηλιώτης υποδυόταν ένα παραβατικό άτομο, αναφερόταν στο ύποπτο και φοβικό περιβάλλον που κινούνται τα σημερινά παιδιά, στο πρώτο τους ξύπνημα της νιότης. Η δεύτερη και μεγαλύτερη, είχε για θέμα της την γονική πίεση πάνω στα τρυφερά βλαστάρια, σε μία σκυταλοδρομία του "άριστα" από το Γυμνάσιο μέχρι τις εισαγωγικές εξετάσεις για μια ανώτερη σχολή, με τραγικά πολλές φορές αποτελέσματα. Σίγουρα κάποιοι κηδεμόνες δεν ένοιωσαν καλά, ελπίζω να ήταν μειοψηφία, μαζί με την ελπίδα να μηδενιστεί αυτή η τάση στο άμεσο μέλλον. Η μάθηση από τα νηπιαγωγεία μέχρι τις ανώτατες σχολές και πέραν αυτών οφείλει και πρέπει να είναι ένα άσωτο παιγνίδι για τους μετέχοντες, διδάσκοντες και διδασκόμενους! Και ας μη μου αντιτείνει κάποιος πως προπαγανδίζω την τεμπελιά! Φυσικά, το βιβλιαράκι του Παύλου Λαφάργκ «Το δικαίωμα στην τεμπελιά» το έχω διαβάσει και την ατάκα του Μίμη Φωτόπουλου «να κααάθομαι» την έχω δει. Τούτοι αναφέρονται στην ανάσα, την αμυντική αντίδραση στην αναγκαστική εργασία, την δουλεία, την σκλαβιά, στην χωρίς φραγμό κατάργηση του ελεύθερου χρόνου και τον μαρασμό της ζωής. Και όλ’ αυτά την στιγμή που η σημερινή ανάπτυξη της τεχνικής επιτρέπει την δραστική μείωση του απαραίτητου χρόνου εργασίας, για την προμήθεια των αγαθών που όλοι μας έχουμε ανάγκη. Ακόμη και αν σ’ αυτό μπορούσε να υπάρχει καθολική συμφωνία, η εθελοντική εργασία θα περίσσευε. Το είδος μας με τις τόσες γνώσεις και τους πειρασμούς του άπειρου άγνωστου, μισεί την αδράνεια και την στασιμότητα. Και ας μη ξεχνάμε. ΟΙ μεγάλες ανακαλύψεις και εφευρέσεις που μας παρατείνουν και ομορφαίνουν τη ζωή, οφείλουν την ύπαρξη τους σε μέλη του είδους μας με εθελοντική ακάματη εργασία, μεγάλα ρίσκα και πολύ γούστο! Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στην εκδήλωση για την οποία ο λόγος. Έκλεισε με ερωτήσεις του κοινού όπου στο βήμα δίπλα στον αρχικό ομιλητή κάθισαν και τρεις μαθήτριες που έπαιξαν στις ταινιούλες και δούλεψαν τα σενάρια. Είχαν μαζί με τον κ. Κωστόπουλο να αντιμετωπίσουν τις ερωτήσεις του ακροατηρίου. Στιγμιαία αμηχανία, φιλικές ματιές μεταξύ τους, άντληση θάρρους και λύσιμο της γλώσσας για τις αγνές, νεανικές, ανυπόκριτες αλήθειες. Ένας λαγός πήδησε από την φωλιά του! Στην ερώτηση αν σκόπευαν να ακολουθήσουν αυτό το ταλέντο τους, η μία μετά την άλλη κόμπιασαν και απάντησαν το ίδιο στην ερώτηση, λέγοντας πως το σκέφτονται μόνο πάρεργα, ερασιτεχνικά, περιθωριακά. Η σκέψη μου, με τον κατά την επιστήμη της Ψυχολογίας «Συνειρμό των αναμνήσεων» πήγε λίγο πίσω, στην προηγούμενη δεκαετία, σε μια διήμερη εκδρομή που είχα συμμετάσχει σαν παρείσακτος με τον σύλλογο «Αγκαλιά» στο όμορφο Κυκλαδονήσι της Νάξου. Κατά την περιήγηση με το λεωφορείο, σταματήσαμε σε ένα πλάτωμα του χωριού Χάλκη, για να επισκεφτούμε την εκεί παραδοσιακή οικογενειακή επιχείρηση του λικέρ «Κίτρον Νάξου». Πάνω στην ώρα σχόλαγε η Τρίτη τάξη του Λυκείου, ήταν τέτοια εποχή και τα παιδιά έβγαιναν από το τελευταίο τους διαγώνισμα. Ένα τσούρμο αγόρια κατέκλεισαν χαρούμενα την πλησίον καφετέρια. Έμεινα λίγο πίσω για να ανταλλάξω δυο κουβέντες μαζί τους. Τους ρώτησα για την επαγγελματική τους στόχευση. Όλοι τους πλην ενός που καθώς μου είπαν ήταν ένας πλούσιος κτηματίας και θα πήγαινε για γεωπόνος, μου έδωσαν την ίδια απάντηση, «Μηχανικός αυτοκινήτων»! Εποχή μνημονίων! Το αυτοκίνητο απαραίτητο εργαλείο για τους περισσότερους εργαζόμενους τόσο στην πόλη, όσο και στην επαρχία. Κανείς δεν μου είπε ότι ήθελε να γίνει φαναρτζής. Να κινείται, να δουλεύει το εργαλείο! Κλείδωσα την απάντηση, την γνώση και τώρα την θυμήθηκα μαζί με την απάντηση των μαθητριών του Β’ Γυμνασίου Βριλησσίων. Η αγορά και όχι το όνειρο, η κλήση ή το ταλέντο, ορίζει το μέλλον των παιδιών μας, των εγγονιών μας… Κάποιοι (οι περισσότεροι) αυτό λένε, αυτό διδάχτηκαν, αυτό τους φύτεψαν να λένε για κανονικότητα, κάτι το φυσικό και το αυταπόδεικτο! Και η δική μου η ερώτηση: Συμφωνείτε; Έτσι είναι και έτσι πρέπει να μείνει; Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος, Βριλήσσια