του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Καμιά φορά μπορείς να σε φανταστείς και σαν ένα πλεούμενο. Μικρό ή μεγάλο, με πανιά ή μεγάλες μηχανές, δεν έχει τόση σημασία. Σημασία έχει να πεισθείς πως δεν μπορείς, ας πούμε, να έχεις στον έλεγχο σου τα άλλα καράβια, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για τον καιρό, δεν μπορείς να ελέγξεις τη θάλασσα και τους κυματισμούς της, δεν μπορείς να αλλάξεις τις ακτές. Μπορείς όμως, αναμφίβολα, να κάνεις το καλύτερο που μπορείς με τα πανιά ή με τις μηχανές σου, μπορείς να φροντίσεις το ίδιο το σκαρί σου, μπορείς να συμβουλευτείς την πυξίδα ή τους χάρτες σου, μπορείς να αλλάξεις τον προορισμό σου, μπορείς να κρατάς σφιχτά το τιμόνι σου, μπορείς να έχεις το νου σου στα σωστικά σου μέσα. Κάθε φορά μπορείς να πλεύσεις αποδεχόμενος τι μπορείς να ελέγξεις και τι όχι. Αποδεχόμενος πως υπάρχουν πράγματα που δεν μπορείς να ελέγξεις και είναι εντάξει αυτό. Κυρίως όμως αυτό: Mπορείς να πλεύσεις -και αυτό μετράει στην τελική- ήσυχος, όσο μπορείς, πως έκανες το καλύτερο που μπορείς με ό,τι μπορούσες να ελέγξεις... Από τον «τοίχο» του Αντώνη Ανδρουλιδάκη