Του Γιάννη Τσούτσια

67,68 % η αποχή στις δημοτικές εκλογές στην Αθήνα. 64,61% στον Πειραιά. Κάποιοι μιλούν για αδιαφορία. Ή για έκφραση αγανάκτησης. Ή για μακροχρόνια αποστασιοποίηση από την πολιτική. Αλήθεια είναι αυτά. Άλλοι χρέωσαν τα πάντα στην αποχή. Από τα χαμηλά ποσοστά τους, μέχρι τα εξίσου εντυπωσιακά φαινόμενα πολιτικής συντηρητικοποίησης που αναδύθηκαν. Αλλά τελικά, ας μη μας διαφεύγει, ότι η εκρηκτικά αυξανόμενη αποχή που παρατηρήθηκε σ’ αυτές τις εκλογές, εκδηλώθηκε εκεί ακριβώς που η τοπικότητα έχει καταρρεύσει. Στην Αθήνα και τις μεγάλες πόλεις. Εκεί δηλαδή, όπου κάθε αυτοδιοικητική διάσταση έχει υπονομευθεί και οι άνθρωποι έχουν αποξενωθεί. Έχουμε επισημάνει ότι βασική μέριμνα ενός Δήμου (θα έπρεπε να) είναι η διαμόρφωση του δημόσιου χώρου. Η δημόσια ζωή, όπου παράγεται ο διάλογος, διακινούνται ιδέες, κατοχυρώνονται ήθη, σαν αντίβαρο στην εξατομίκευση και την απομόνωση. Και επίσης, ότι βασική μέριμνα ενός Δήμου (θα έπρεπε να) είναι, η ανάδειξη της τοπικότητας, που είναι θεμελιώδης στη ζωή του ανθρώπου. Διότι οι κοινές αφετηρίες, η στοιχειοθέτηση ενός μικρόκοσμου, συγκροτούν και υποβαστάζουν πραγματικές κοινωνικές σχέσεις. Τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει. Είναι ανέφικτα σε πόλεις - κατασκευές τύπου «Καλλικράτη». Και όπου επικρατούν εργολαβικές λογικές. Και αυτό είναι ένα συμπέρασμα, μπροστά στα μάτια μας, που – έστω- όσοι τουλάχιστον ασχολούνται με την αυτοδιοίκηση, δεν νοείται να παρακάμπτουν.