Πέμπτη 29 Μαΐου, 9:00μμ, ΤΥΠΕΤ

To Cine Δράση συνεχίζει τις προβολές του την Πέμπτη 29 Μαΐου 2024, στις 9:00μμ, στο ΤΥΠΕΤ με την ταινία «Ο Μικρός Αδελφός» της Léonor Serraille, σκηνοθέτη που το 2017 με την «Μια Νέα Γυναίκα», ταινία-ντεμπούτο της, κέρδισε τη Χρυσή Κάμερα στις Κάννες. Η Serraille φτιάχνει εδώ το πορτρέτο μιας ηρωίδας που προσπαθεί να κερδίσει μια θέση για αυτήν και τα παιδιά της στη μητροπολιτική ζούγκλα. Αναφέρεται σε ένα περίπλοκο και επώδυνο είδος ενηλικίωσης, ή καλύτερα διαλογίζεται για την «ενηλικίωση» ως κάτι που δεν συμβαίνει ποτέ στην πραγματικότητα, καθώς η διαχωριστική γραμμή μεταξύ παιδικής ηλικίας και ενηλικίωσης, αθωότητας και εμπειρίας, παρόντος και παρελθόντος είναι σχετικά απατηλή. «Ο Μικρός Αδερφός» :Γαλλία, Δραματική, 2022. Διάρκεια:116’. Σενάριο-Σκηνοθεσία: Léonor Serraille. Πρωταγωνιστούν: Annabelle Lengronne, Stéphane Bak, Kenzo Sambin Ένας γιος θυμάται την ανύπαντρη μητέρα του: τα παράξενα πάθη της, τους φίλους της, τη λαχτάρα της δυστυχίας – που μπορεί να καταλάβει τώρα αλλά δεν μπορούσε τότε. Αυτός και ο αδερφός του γνώρισαν την πιο σκληρή ανατροφή μαζί της, ως μετανάστες από την Ακτή του Ελεφαντοστού στη Γαλλία της δεκαετίας του 1990. Απόντος του πατέρα, δύο άλλα αδέρφια έμειναν μυστηριωδώς πίσω. Η Rose (την οποία υποδύεται εξαιρετικά η Annabelle Lengronne) είναι μια νεαρή γυναίκα που έχει έρθει από το Abidjan για να ζήσει στο Παρίσι με τα δύο ζωηρά αγόρια της, τον Jean και τον Ernest, (τους ερμηνεύουν ως παιδιά οι Sidy Fofana και Milan Doucansi και εφήβους οι Stéphane Bakκαι Kenzo Sambin). Μένουν όλοι στο στενό διαμέρισμα ενός συγγενή, ο οποίος είναι σχεδόν εξαρχής εκνευρισμένος από τη σαθρή, αχάριστη, «πριγκιπική» στάση της Rose απέναντι στον φαινομενικά συμπαθητικό αλλά αυταρχικό άντρα που της γνωρίζει με το δυσοίωνο όνομα Ιούλιος Καίσαρας (Jean-Christophe Folly). Ήταν –ως εκ θαύματος– πρόθυμος να αναλάβει μια γυναίκα με δύο παιδιά. Αντίθετα, η Rose βγαίνει ραντεβού με λευκούς τύπους που γνωρίζει μέσω της δουλειάς ως καθαρίστρια σε ξενοδοχείο. Πρώτα υπάρχει ο οικοδόμος Malick (Majd Mastoura) και μετά ο Thierry (Thibaut Evrard), ένας στοχαστικός, ώριμος άντρας (υποτίθεται χωρισμένος από τη γυναίκα του) με τον οποίο η Rose θα προσπαθήσει να κάνει οικογένεια. Αλλά από την αρχή, αυτή είναι μια διαλυμένη οικογένεια. Εκείνος λείπει για μεγάλα χρονικά διαστήματα, το ίδιο και η Rose, που εργάζεται στο Παρίσι. H περίπτωση τους είναι αυτή που αναρωτιέται κάποιος αν μια γυναίκα που βρίσκεται σε δύσκολη θέση πρέπει να συμβιβαστεί με έναν άντρα που θα τη φροντίσει ως σύζυγο ή να επαναστατήσει ενάντια στην όλη ιδέα. Η Rose έχει διδάξει τους γιους της από νηπιακή ηλικία ότι δεν πρέπει να κλαίνε ποτέ. Καλύτερα να κλαίνε μέσα στο κεφάλι τους. Αλλά το να είσαι ανοιχτός στα συναισθήματά σου είναι κάτι που μόνο εύποροι, μεσαίας τάξης Γάλλοι μπορούν να αντέξουν οικονομικά; Τα αγόρια της αναρωτιούνται επίσης πώς στο καλό μπορούν να εγκατασταθούν: τι μέρος υπάρχει για αυτούς εδώ, ειδικά καθώς όλη η ύπαρξη της μάνας είναι στην πραγματικότητα άστατη. Τους έχει μπερδέψει, τους έχει απογοητεύσει ή απλώς έκανε το καλύτερο δυνατό; Η ταινία παρατηρεί τα παιδιά να μεγαλώνουν αντιμετωπίζοντας παρόμοιες παγίδες με αυτές που έζησε η μάνα, αν και κάποια πράγματα διαφέρουν εξ αιτίας των πλεονεκτημάτων που αυτή τους έχει εξασφαλίσει. Ο παράλληλος αγώνας συνεχίζεται και το θάρρος και των τριών βγαίνει νικητής. O Jean είναι αρχικά το πολλά υποσχόμενο παιδί, ένα αγόρι που φιλοδοξεί να γίνει πιλότος. Στην εφηβεία αντιδρά απέναντι στο πρότυπο του έξυπνου και φερέγγυου παιδιού O Ernest ο Μικρός Αδερφός, είναι εκείνος που ως ενήλικος πλέον ζει τη ζωή του μακριά από το οικογενειακό αυτό πλαίσιο που έχει ουσιαστικά διαλυθεί. Είναι εκείνος που έχει ταλαιπωρηθεί περισσότερο από ρατσιστικές συμπεριφορές ακόμα και μπάτσων που τον αποκαλούν ειρωνικά «Πρόεδρο Ομπάμα». Η αφήγηση τελειώνει με μια συνάντηση μητέρας και γιου ως ενήλικες, αν και αυτοί οι δύο άνθρωποι ίσως δεν θα μπορέσουν ποτέ να δουν ο ένας τον άλλον ως τέτοιο. Ποτέ δεν θα μπορέσουν να αποφασίσουν αν αυτή είναι κατάλληλη στιγμή για συγχώρεση ή κατηγορία, ή αν το βάρος της σιωπής που επιβάλλει η αγάπη πρέπει να αρθεί ή να τους βαραίνει για πάντα. Η Léonor Serraille σκηνοθετεί απλά και ρεαλιστικά, απεικονίζει τα γεγονότα που αφηγείτα, με εξαιρετική εικονογραφία, τα εμπλουτίζει με σχετικά καυστικό χιούμορ. Η αποτελεσματικότητα που επιδεικνύει είναι πιο αξιοσημείωτη αν αναλογιστούμε ότι η ίδια είναι λευκή. Η Annabelle Lengronne υποδύεται τη νεαρή μητέρα με μια ερμηνεία αξιοπρόσεκτη. Χτίζει το χαρακτήρα μιας γυναίκας πολύ δυναμικής που έχει αντιμετωπίσει μεγάλες δυσκολίες στη ζωή της, βρίσκεται ξαφνικά σε μια ξένη χώρα, εξαρτάται αρχικά από τη βοήθεια συγγενών και ακολούθως εργάζεται σκληρά για να επιβιώσει δίνοντας παράλληλα χρόνο στα παιδιά της, φροντίδα και αγάπη. Τους διαπαιδαγωγεί στην αξία της σκληρής δουλειάς και της πυγμής ως εφόδια επιβίωσης. Παράλληλα δεν είναι διατεθειμένη να παραγκωνίσει τις δικές τις επιθυμίες που αφορούν τον έρωτα.