Τρίτη 18 Μαρτίου 2025, 8:30’μμ ζωντανά & διαδικτυακά

Την Τρίτη 18 Μαρτίου 2025, στις 8:30΄μμ, στην 20η Συνάντηση του σεμιναρίου «Σινεμά και Μουσική», που οργανώνει το Cine Δράση ζωντανά και διαδικτυακά μέσω της πλατφόρμας zoom, συνεχίζουμε τη συζήτηση για τους «Beatles στον Κινηματογράφο». Βλέπουμε και σχολιάζουμε αποσπάσματα από τις ταινίες «How I won the war» (Richard Lester, 1967), «The Magic Christian» («Δύο Εύθυμοι Γλεντζέδες», Joseph McGrath, 1969), «Give my regards to Broad Street» (Peter Webb, 1984), «Backbeat» (Iain Softley, 1994), «The US VS John Lennon» (David Leaf, John Scheinfeld, 2006) «George Harrison: living in a material world» (Martin Scorsese, 2011). Το «How I Won the War» του Richard Lester, στο οποίο πρωταγωνιστεί ανάμεσα σε άλλους ο Τζον Λένον θα μπορούσε να είχε τίτλο «Πως να κάνετε ένα αντιπολεμικό φιλμ» και η ειρωνεία θα ήταν η ίδια. Η αντιπολεμική σημασία της ταινίας έχει πολλαπλασιαστεί λόγω της συμμετοχής ενός καλλιτέχνη με το προσωπικό ανάστημα του Lennon. Είναι ένας από τους Beatles και επομένως ένας από τους πιο διάσημους ανθρώπους στον κόσμο και ο ήρωας ενός μεγάλου αριθμού νέων στην Αγγλία και την Αμερική. Οι «Δύο Εύθυμοι Γλεντζέδε» του Τζ. Μακ Γκραθ με τους Πίτερ Σέλερς, Ρίγκο Σταρ, Ράκελ Γουέλτς, Κρίστοφερ Λι, Γιουλ Μπρίνερ, είναι μια μαύρη κωμωδία με ήρωα έναν εκατομμυριούχο και τον προστατευόμενό του, που για να αποδείξουν τη δύναμη του χρήματος ανατρέπουν κάθε αρχή και αξία. Στο «Give my regards to Broad Street»» του Peter Webb, αφορά την ηχογράφηση του τελευταίου άλμπουμ του Paul McCartney η οποία περιπλέκεται από το γεγονός ότι οι κασέτες στις οποίες θα βασιζόταν έχουν εξαφανιστεί. Το «Backbeat» είναι μια ανεξάρτητη δραματική ταινία του 1994 σε σκηνοθεσία του Iain Softley η οποία εξιστορεί την παραμονή των Beatles στο Αμβούργο της τότε Δυτικής Γερμανίας μια πόλη όπου το ροκ εν ρολ συγκρούεται με την κλασσική και εκλεπτυσμένη ευρωπαϊκή καλλιτεχνική σκηνή. Το φιλμ εστιάζει στις πρώτες μέρες της μπάντας όταν έπαιζε σε νυχτερινά μπαρ ή στο σπίτι με τον μπασίστα τους Stuart Sutcliffe και στο ειδύλλιό του τελευταίου με τη Γερμανίδα φωτογράφο Astrid Kirchherr. Ο Sutcliffe, ζωγράφος και μουσικός από το Εδιμβούργο, περισσότερο γνωστός ως ο πρώτος μπασίστας του συγκροτήματος, είχε παρακολουθήσει και το Κολέγιο Τέχνης του Λίβερπουλ. Εγκατέλειψε τους Beattles για να συνεχίσει την καριέρα του ως ζωγράφος, αλλά πέθανε σε ηλικία μόλις 21 χρόνων, λόγω ανευρύσματος στον εγκέφαλο, το 1962, λίγους μήνες πριν οι πρώην συνεργάτες του κυκλοφορήσουν το πρώτο τους σινγκλ «Love Me Do». Το ντοκιμαντέρ «Οι ΗΠΑ (ή η Αμερική) εναντίον του Τζον Λένον» σκηνοθετήθηκε από τους Ντέιβιντ Λιφ και Τζον Σέινφελντ και αναφέρεται στην μεταμόρφωση του Τζον Λένον από απλό μουσικό σε πολιτικό ακτιβιστή και στην κλιμάκωση της αντιπαράθεσης του με τις αμερικάνικες αρχές στην περίοδο 1969-1975. Μετά τη διάλυση του συγκροτήματος λόγω των αντιπαραθέσεων ανάμεσα στα μέλη του (διαδικασία την οποία επέσπευσαν οι παρεμβάσεις της Γιόκο Όνο) ο Λένον που ήδη είχε αποχωρήσει πνευματικά, προβληματιζόταν για το πως θα μετατρέψει την επιρροή του σε έναν πολιτικό ακτιβισμό, χρήσιμο σε μια εποχή που οι κοινωνικές διεργασίες δεν επέτρεπαν σταριλίκια και χαλαρές μπαλάντες ανώδυνου περιεχομένου. Ο Λένον είχε προαχθεί από έναν ασαφή μακρυμάλλη σε έναν επικίνδυνο alien, και οι άνθρωποι του προέδρου Νίξον έβλεπαν την υψηλότατή του δημοτικότητα στους φοιτητικούς κύκλους ως μια απειλή για τη σταθερότητα του πολιτεύματος. Η κατάσταση συνεχίστηκε ως το 1975. Αμέσως μετά τα βρήκε με τη Γιόκο, έγινε ξανά πατέρας και επέστρεψε ξεκούραστος, ερωτικότερος και πάντα σκεπτικιστής με το κύκνειο άσμα του. Εμφανιζόταν παντού, σε συναυλίες, διαδηλώσεις, πρωτότυπες διαμαρτυρίες (στο κρεββάτι) με τη Γιόκο, εναντίον κάθε λογής καταπίεσης. Λόγω αυτής της δράσης του οι αρχές αρνούνταν να του ανανεώσουν τη βίζα παραμονής, και απέρριπταν τη χορήγηση αμερικανικής υπηκοότητας. Συνέπεια αυτής τους της στάσης κατέληξαν στη δολοφονία του. Ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Λιφ ειδικευμένος στις μουσικές βιογραφίες, συνένωσε αρχειακά κομμάτια που δείχνουν την καλλιτεχνική κινητικότητα του Λένον και τις μικρές και μεγάλες του μάχες με την πολιτική γραφειοκρατία. Ο εχθρός του δεν είχε πρόσωπο και με σκιώδη μέσα προσπάθησε να τον τρομοκρατήσει. Δεν τα κατάφερε ακριβώς, κουκούλωσε όμως τους στόχους του κάμπτοντας τη διάθεση, αν όχι το ηθικό του. Το χιούμορ, ο ανατρεπτικός του λόγος, το πνεύμα και η μουσική του φαίνονται ανάγλυφα στο ντοκιμαντέρ, το οποίο είναι δείγμα της προσπάθειας φίμωσης σε μια περίοδο αναβρασμού, εκεί όπου η υπέροχη ουτοπία των 60s είχε την ευκαιρία να μετατρέψει το σκίρτημα σε πραγματικότητα. Το ντοκιμαντέρ «George Harrison: Living in the Material World» σε παραγωγή και σκηνοθεσία Μάρτιν Σκορσέζε είναι ένα σχεδόν τετράωρο μουσικό και βαθιά προσωπικό φιλμ για τον Τζορτζ Χάρισον, τον φαινομενικά «ήσυχο Beatle», που προσπαθεί να ρίξει φως σε άγνωστες πλευρές της προσωπικότητας του, αλλά και να μας επιβεβαιώσει κάτι γνωστό: το rock 'n' roll δεν ήταν ποτέ μόνο μουσική, αλλά φιλοσοφία, στάση ζωής, αγάπη. Το Λίβερπουλ, το πιτσιρίκι με τη φράντζα-τουρμπάνι, η κιθάρα του Τζον με τις 4 χορδές, η επιτυχία, η Beatleμάνια, οι γυναίκες, οι διάσημοι φίλοι, ο δικτάτωρ Πολ στο στούντιο, ο μεσολαβητής Ρίνγκο, τα ντελιριακά 60ς, τα παραισθησιογόνα 70ς, το σιτάρ, ο ινδουϊσμός, η διάλυση, το Μπαγκλαντές, οι σόλο καριέρες, η μουσική. Πάνω από όλα η μουσική. «Ποιος ήταν ο Τζορτζ;» αιφνιδιάζεται προς στιγμήν ο ΜακΚάρντνεϊ. «Θα σας πω ποιος ήταν: αυτός που όταν πρωτοέπαιξα το «And I love her», ήρθε αθόρυβα πίσω μου με την κιθάρα του και σκαρφίστηκε επί τόπου το ντου ντου ντου ντου ριφάκι. Και ξαφνικά όλο το τραγούδι είναι αυτό το ντου ντου ντου ντου...». H αλήθεια του Χάρισον ξεπηδούσε από τις αντιθέσεις του. Την πεισμωμένη ανάγκη για έκφραση, επικοινωνία και ταυτόχρονα την μοναχική του στάση. Την ευαισθησία που συνυπήρχε με την οργή, τη spiritual φύση που πάλευε με τις γήινες φιλοδοξίες της, τον ρομαντισμό που φλέρταρε με τον κυνισμό. Μόνο ο Σκορσέζε θα μπορούσε να εκμαιεύσει καθαρόαιμο συναίσθημα από «talking heads» συνεντεύξεις. Γιατί αυτό έχει στα χέρια του: νέες και παλιότερες συνεντεύξεις, αρχειακό υλικό με τον ίδιο τον Χάρισον, σπάνιες συγκλονιστικές φωτογραφίες, ακυκλοφόρητα home videos. Από τον Πολ και τον Ρίνγκο, τον Ερικ Κλάπτον και τον Τομ Πέτι, την Πάτι Μπόιντ και την Ολίβια Χάρισον, τον Τέρι Γκίλιαμ και τον Ερικ Αϊντλ, φίλοι, συνοδοιπόροι, μέλη της προσωπικής και μουσικής του οικογένειας, μιλάνε για το αδικοχαμένο σκαθάρι με χιούμορ, ειλικρίνεια, μπηχτές, απαράμιλλη συγκίνηση. Και παρόλη την επική διάρκεια του ντοκιμαντέρ δεν θέλεις να τελειώσει. ------------------------------------------------------------------------ Εισηγητής ο Παναγιώτης Δενδραμής, πτυχιούχος τμήματος Ψυχολογίας του ΕΚΠΑ, με δίπλωμα σκηνοθεσίας (Σχολή Σταυράκου) και μεταπτυχιακό δίπλωμα ειδίκευσης στην ιστορία και θεωρία του κινηματογράφου. Είναι διδάκτορας του τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης (διατριβή "Η κινηματογραφική εκπαίδευση στην Ελλάδα"), όπου δίδαξε ως ακαδημαϊκός υπότροφος. Διδάσκει ιστορία του κινηματογράφου στη Σχολή Σταυράκου. Το σεμινάριο πραγματοποιείται κάθε Τρίτη στις 8.30μ.μ. στο στέκι της Δράσης, (Πάρνηθος 21, Βριλήσσια). Tαυτόχρονα μεταδίδεται διαδικτυακά μέσω της πλατφόρμας zoom: Meeting ID: 850 0197 3068 Passcode: 497276 Κινηματογραφική Λέσχη Βριλησσίων Cine-Δράση