...με ρίζες βαθιές και ασύνορες ελπίδες...

Έξοχη η παρέμβασή σας. Συμπληρώσατε ιδανικά το μικρό μου κείμενο και δώσατε αυτήν την διαλεκτική διάσταση της εξέλιξης του σινεμά που δεν τόνισα επαρκώς. Βεβαίως η κριτική στάση είναι σημαντικότατη, στην εξέλιξη συμμετέχουν ισότιμα δημιουργοί και θεατές. Από τη μεριά μου οφείλω να διευκρινίσω ότι δεν παίρνω θέση υπέρ των τραγικών ποιητών ή του Πλάτωνος, όπως δεν παίρνω θέση ας πούμε υπέρ της αποστασιοποίησης του Μπρεχτ. Όλες αυτές οι θέσεις και αντιθέσεις συμβάλλουν στην εξέλιξη, όπως, σε άλλη ασφαλώς κλίμακα, συμβάλλει και ο διάλογος από αυτό το βήμα. Ευχαριστώ εσάς και την Δράση για την ευκαιρία.

Κύριε Σκιάνη, σας ευχαριστώ για τον σχολιασμό του σχολίου μου και με την αφορμή αυτή την έκθεση των σκέψεων σας τόσο για τον διδακτισμό της αρχαίας τραγωδίας, όσο και για τα διλήμματα που αυτή θέτει από την κυριαρχία των παθών. Τώρα, όσον αφορά για τον κορεσμό του κοινού κατά την εποχή του λαϊκού, εμπορικού κινηματογράφου που όλοι βιώσαμε με το happy end, την διαλεκτική υιοθέτηση από τον νεότερο των διλημμάτων της τραγωδίας το επακόλουθο μπέρδεμα των θεατών και την διαφαινόμενη κατ' εσάς μεταστροφή του σε έναν νέο διδακτισμό, ας ελπίσουμε ανώτερης ποιότητας, δεν θα διαφωνήσω. Θα είναι πάλι απαίτηση της διαλεκτικής πορείας του θεάματος, της τέχνης γενικότερα μέσα σε μια σύγρονη αγχώδη διαβίωση και την έλλειψη ελεύθερου χρόνου για διλήμματα και σκέψη. Η ενδυνάμωση όμως του κριτικού πνεύματος από το πλατύ κοινό, θα παραμένει πάντα σαν το μεγάλο ζητούμενο.

Δημήτρη συμφωνώ μαζί σου: Τέσσερα χρόνια πριν τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Λιγότερο σύνθετα, όχι τόσο πολύπλοκα, ούτε το ίδιο απαιτητικά. Επίσης, πράγματι, αυτή η διαπίστωση είναι δυσβάσταχτη και απογοητευτική. Αρκετοί το νιώθουμε. Παρακάτω...

Για να μπορέσει να υπάρξει ειλικρινής δημόσιος διάλογος για την Παιδεία προϋποθέτει τη συμμετοχή όλων των μελών της εκπαιδευτικής κοινότητας, ήτοι εκπαιδευτικούς, γονείς και μαθητές. Οι τελευταίοι, που με τον ενθουσιασμό που τους χαρακτηρίζει θα μπορούσαν να ζωντανέψουν τη συζήτηση και να τη φέρουν στα πραγματικά προβλήματα που τους απασχολούν, απουσίαζαν. Οι δε γονείς (Σύλλογοι Γονέων ή απλά μέλη) για ακόμα μια φορά επιβεβαίωσαν με εκκωφαντικό θόρυβο την πλήρη αδιαφορία τους. Οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί, παραιτημένοι, κουρασμένοι, εγκλωβισμένοι στην εσωστρέφειά τους και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν καθημερινά, απόντες. Στο πάνελ 3 διευθυντές (νηπιαγωγείου, δημοτικού, γυμνασίου, αλλά όχι λυκείου) που λίγο πολύ προσπάθησαν να παρουσιάσουν το θετικό τους έργο στο σχολείο τους, αλλά για την ταμπακιέρα, τις χρόνιες παθογένειες του εκπαιδευτικού συστήματος, σιωπή. Έκδηλη η αμηχανία στο ερώτημα γονέα «ποιον ρόλο του μαθητή θα έπρεπε το σχολείο να προάγει περισσότερο, του υπεύθυνου πολίτη, οικογενειάρχη ή επαγγελματία;», κανένα ίχνος αυτοκριτικής από πλευράς εκπαιδευτικών (δε φέρουν εκείνοι ευθύνες;), η γνωστή εύκολη και επαναλαμβανόμενη -πλην όμως δίκαιη- κριτική απέναντι στους γονείς που δεν ασχολούνται με τα παιδιά τους και τα αφήνουν ώρες στα κινητά και τα τάμπλετ. Χλιαρή συζήτηση σε ένα ακροατήριο 20 ατόμων με μέσο όρο ηλικίας τα 60! Ε, δε θα το έλεγες και εποικοδομητική κουβέντα όλο αυτό για «το σχολείο των ονείρων μας»… Στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές, σε μια πραγματικά ενδιαφέρουσα προεκλογική ομιλία της ΔΡΑΣΗΣ για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι των Βριλησσίων, ήταν προσκεκλημένοι και μίλησαν ένας φοιτητής και δύο μαθήτριες εκπρόσωποι των 15μελών των σχολείων τους. Ο φρέσκος – και ουχί ξύλινος- λόγος τους με εντυπωσίασε και ένιωσα για πρώτη φορά μετά από χρόνια αισιοδοξία πως υπάρχει ελπίδα και μέλλον για την κοινωνία, όταν δίνεται βήμα στους νέους. Μετά από 4 χρόνια, και με την απόσταση που μας χωρίζει από εκείνη τη μέρα, έχω καταλήξει πως δυστυχώς επρόκειτο για ένα πυροτέχνημα, που ενδεχομένως να ξαναδούμε του χρόνου ενόψει των επικείμενων δημοτικών εκλογών. Παραφράζοντας το γνωστό ρητό, πλέον «δεν ελπίζω τίποτα, φοβάμαι για τα χειρότερα, είμαι συμβιβασμένος»