Σχόλια
Γεράσιμος Κακλαμάνης (1940 – 2003): Διαφωτιστικές αχτίδες φωτός στο προπαγανδιστικό σκότος
3/3/2024

Εξαιρετικό...

Εύα Χατζάκη
Αναφορά στο έργο του Γεράσιμου Κακλαμάνη (1940 – 2003)
2/1/2024

Σίγουρα έχουμε υποχρέωση να προωθούμε κείμενα ικανά να αφυπνίζουν τίς συνειδήσεις ατόμων μίας κοινωνίας, η οποία ζεί μέσα στό ψέμμα. Εάν μπορώ να βοηθήσω σε μία τέτοια προσπάθεια, θα το κάνω μετά χαρ

Ζέρβας Δημήτρης
Σε εξέλιξη η καταστροφή των πεύκων της Λ. Πεντέλης
24/12/2023

Να υπογειοποιηθούν - υπογειοποιούνται τα καλώδια. Όχι να κόβονται υπεραιωνόβια δένδρα.-

Μιχάλης Πυρουνάκης
Όλα στο φως!
9/12/2023

"Όλα στο φως" για τα προηγούμενα αλλά και για τα μελλούμενα, πριν τις αναθέσεις.

Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος
Τοπίο σε διχασμό (μέρος 2ο)
2/12/2023

Αγαπητά ξαδέλφια. Εάν, με θέλημα θεού, δεν έπεφτε εξ ουρανού ο εκ Ρωσίας ορμώμενος πόντιος Ιβάν ο τρομερός, να διαλύσει την ερυθρή «παράγκα», τώρα ο «δαφνοστεφανωμένος» έφηβος, εκ προοιμίου «διορισμέ

Δημήτρης Καλαμπούκας

Στο Μάτι με τους εθελοντές

Η Αθηνά, η Νάντια, ο Άγγελος, ο Γιώργος, η Νίνα, η Κλεοπάτρα.

Στη διάρκεια της ζωής μου βρέθηκα αρκετές φορές στο Μάτι. Άλλοτε για λίγο, για κολύμπι στο Κόκκινο Λιμανάκι, άλλοτε πιο μόνιμα, όταν μια φίλη μου είχε νοικιάσει για χρόνια διαμέρισμα σε μια από αυτές τις τεράστιες πολυκατοικίες με τα δεκάδες διαμερίσματα και τα κλειστά πορτάκια που οδηγούν στην παραλία, κτίρια που έζησαν λαμπρές στιγμές στη δεκαετία του ΄60 και του 70, αλλά παρήκμασαν αργότερα, όταν οι κάτοικοι του λεκανοπεδίου ανακαλύψαμε τη Μύκονο και εγκαταλείψαμε τα παράλια της Αττικής - βοήθησε κι η μόλυνση του Σαρωνικού. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ αυτή η περιοχή δεν μου άρεσε. Πάντα είχα την αίσθηση ότι βρισκόμουν μέσα σε μία παγίδα, ιδιαίτερα τα Σαββατοκύριακα όταν ο σχεδόν παραλιακός κεντρικός δρόμος, στενός, χωρίς καθόλου πεζοδρόμια, όπως άλλωστε και όλοι οι δρόμοι της πόλης, διπλής κατεύθυνσης, με αυτοκίνητα παρκαρισμένα και από τις δύο πλευρές, μποτιλιάριζε, είτε γιατί κάποιοι αποφάσιζαν να πάνε στο τοπικό σινεμά, είτε γιατί οι επισκέπτες της ημέρας έπρεπε να επιστρέψουν στην Αθήνα. Ένοιωθα πάντα, με μόνη διαφορά την αίσθηση της θάλασσας, ότι βρίσκομαι σε μια πυκνοδομημένη και πυκνοκατοικημένη συνοικία, όπως η Κυψέλη ή οι Αμπελόκηποι, μπλοκαρισμένη σε ένα στενό δρομάκι χωρίς δυνατότητα διαφυγής. Στα χρόνια του μνημονίου η έλλειψη χρημάτων σε πολιτεία και ιδιώτες έκαναν ακόμα εντονότερη την παρακμή της περιοχής. Οι δημόσιες υποδομές όχι μόνο δεν βελτιώθηκαν, αλλά εγκαταλείφθηκαν. Τα κτίρια έμειναν χωρίς συντήρηση και φροντίδα, οι κήποι και τα πεύκα τους χωρίς την αναγκαία περιποίηση, τα αδόμητα οικόπεδα χωρίς στοιχειώδεις καθαρισμούς. Έτσι όταν ξέσπασε η πυρκαγιά της περασμένης Δευτέρας όλα αυτά όχι μόνον έγιναν εύκολη λεία, αλλά και τροφοδότησαν τις φλόγες, πολλαπλασιάζοντας τις συνέπειες της καταστροφής. Δεν είναι του παρόντος η κουβέντα για τις αιτίες και τις αφορμές. Αυτά θέλουν πολύ και ψύχραιμη μελέτη. Ο καθένας όμως αντιλαμβάνεται ότι παρακολουθούμε το χρονικό μιας προαναγγελθείσας καταστροφής που οι ρίζες της βρίσκονται πολλές δεκαετίες πίσω. Πολιτεία και κάτοικοι, σε στενή συνεργασία, φύτεψαν μέσα σε ένα μεσογειακό δάσος που καίγεται εύκολα, έναν πυκνοκατοικημένο οικισμό, αρχικά αυθαίρετο, που στην πορεία νομιμοποιήθηκε. Οι κάτοικοι είχαν ανάγκη από ένα σπίτι ή μια εξοχική κατοικία για διακοπές (αλήθεια τι ακριβώς «διακόπτει» κάποιος, όταν από μια εχθρική για τον πολίτη συνοικία της Αττικής όπου μένει μόνιμα, μεταφέρεται το καλοκαίρι σε μια πανομοιότυπη περιοχή;). Και έκτισαν, με άδειες ή χωρίς, πληρώνοντας το γνωστό «γρηγορόσημο» σε διεφθαρμένους υπαλλήλους της πολεοδομίας. Και ήρθαν μετά οι κυβερνήσεις, όλες, μα όλες, συντηρητικές, δικτατορικές, σοσιαλδημοκρατικές, αριστερές και νομιμοποίησαν τα αυθαίρετα. Η ΔΕΗ τους έδωσε ρεύμα, ο δήμος νερό, και κάποιοι υπάλληλοι εισέπραξαν το κάτι τις τους για να κάνουν τα στραβά μάτια. Και όλοι έμειναν ευχαριστημένοι. Οι μεν είχαν το σπιτάκι τους, οι δε εισέπρατταν τον ΕΦΚΑ, τα πρόστιμα για την νομιμοποίηση των αυθαιρέτων. Είναι πολλά τα λεφτά άλλωστε, γιατί να χάσει η πολιτεία έσοδα; Και κανείς δεν αναρωτήθηκε τι μέλει γενέσθαι όταν έρθει η κακιά η ώρα που το μεσογειακό δάσος θα πάρει φωτιά και ο δυνατός αέρας θα την μεταφέρει στον οικισμό. Αν στα παραπάνω προσθέσουμε τον δικαιολογημένο πανικό των κατοίκων που κινδύνευαν και την ανικανότητα όλων των αρμοδίων να διαχειριστούν με επάρκεια μια τόσο σοβαρή κατάσταση, το ελλιπές προσωπικό της πυροσβεστικής, την κακή κατάσταση των οχημάτων και του εξοπλισμού (λόγω μνημονίου δεν έχουν χρήματα να αλλάξουν τα ελαστικά στα οχήματα, δεν έχουν μέσα ατομικής προστασίας κ.ά. δήλωσε ο πρόεδρος του σωματείου των πυροσβεστών), ακούγεται ρεαλιστικό αυτό που πολύ άνθρωποι που γνωρίζουν την περιοχή λένε αυτές τις ημέρες: «Ευτυχώς που η πυρκαγιά δεν έγινε Σαββατοκύριακο. Τα θύματα θα ήταν πολύ περισσότερα». Μέσα σε αυτές τις συνθήκες της απόλυτης τραγωδίας επιλέγω να είμαι ψύχραιμη. Να μην βρίζω, να μην καταριέμαι, να μην αποδίδω στις αμαρτίες μας την καταστροφή. Και αυτό γιατί δεν θέλω να εκτονωθώ. Δεν θέλω να ξεχάσω. Θέλω να προβληματιστώ για το είδος εξουσίας που χρειάζεται ο τόπος, μιας εξουσίας που θα μπορεί να υπηρετεί σταθερά τα λαϊκά συμφέροντα. Θέλω να απαιτήσω να αποδοθούν οι ευθύνες στους υπαίτιους και να παρθούν μέτρα για να αλλάξουν όλα όσα πρέπει να αλλάξουν. Μέτρα, που δεν θα είναι εύκολα, ούτε δημοφιλή, θα κοστίσουν σε ψήφους, αλλά απαραίτητα για να μην πάει χαμένος ο θάνατος τόσων ανθρώπων. Όπως πήγε χαμένος ο χαμός δεκάδων στην Μάνδρα, την Ηλεία, την Ικαρία και σε άλλες, ων ουκ έστιν αριθμός, καταστροφές. Αισθάνομαι ότι αυτό το οφείλω, όχι στους νεκρούς, αλλά στους ζωντανούς. Με αυτό το σκεπτικό, επέλεξα να βοηθήσω όπως μπορώ και βρέθηκα μετά την καταστροφή και πάλι στο Μάτι, με φίλους από την Κίνηση Δημοτών Βριλησσίων «Δράση για μια Άλλη Πόλη» που ανταποκρίθηκαν άμεσα σε μια αυθόρμητη ανακοίνωση στο διαδίκτυο. Όσοι βρεθήκαμε εκεί για δύο συνεχόμενες ημέρες, μείναμε εντυπωσιασμένοι και συγκινημένοι. Εντυπωσιασμένοι από την ανοργανωσιά και την αδυναμία των υπεύθυνων να οργανώσουν τη δουλειά των εθελοντών. Μια αντίθεση κυριαρχούσε στο χώρο. Από τη μια εκατοντάδες εθελοντές, ταλαιπωρημένοι και κουρασμένοι από την πολύωρη προσφορά, αλλά και πάλι έτοιμοι να ανταποκριθούν σε οτιδήποτε τους ζητούνταν, και από την άλλη δημοτικοί παράγοντες ατσαλάκωτοι, που ολοφάνερα δεν μπορούσαν, ούτε και τους ενδιέφερε να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Προφανώς τη σκέψη τους βασάνιζε το ερώτημα πως θα ξαναεκλεγούν μετά από τέτοια καταστροφή. Αυτή η αδυναμία δεν μπορεί να απαντηθεί με το συνηθισμένο επιχείρημα «μα δεν έχουμε πείρα σε τέτοιες καταστάσεις, δεν τις έχουμε ξαναζήσει». Μάλλον πρέπει να αναζητήσουμε την αιτία σε κάτι πολύ βαθύτερο. Διακινδυνεύω να πω εδώ, ότι πιθανότατα οφείλεται στην ποιότητα των ανθρώπων που οι δημότες επιλέγουν να εκλέξουν ως δημοτικούς άρχοντες, δημάρχους και δημοτικούς συμβούλους. Ακριβώς επειδή η απαξίωση της πολιτικής στις ημέρες μας έχει παροπλίσει πολλούς ικανούς και ανιδιοτελείς ανθρώπους της Αυτοδιοίκησης και παράλληλα έχει αυξήσει την έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών στους «επαγγελματίες» της πολιτικής, στα τοπικά όργανα εκλέγονται άτομα χωρίς τις απαραίτητες ικανότητες, και συχνά αμφιβόλου ηθικής. Τα κριτήρια εκλογής είναι άσχετα με τις γνώσεις, τις οργανωτικές δυνατότητες ή τη διάθεση του κάθε υποψήφιου να διεκδικήσει το καλύτερο για τον τόπο του. Οι δημοτικοί άρχοντες επιλέγονται ανάλογα με το πόσο διάσημοι είναι, την πειστικότητα των υποσχέσεων ότι θα «βολέψουν» τους ψηφοφόρους τους ή τη δυνατότητα που έχουν να ξοδεύουν χρήματα για να εξασφαλίσουν την εκλογή τους, χρήματα που όμως πρέπει μετά να βρεθεί τρόπος, όχι πάντα νόμιμος, να αναπληρωθούν. Παρακάμπτοντας το δίλημμα «είναι η εξουσία που διαφθείρει ή οι διεφθαρμένοι που επιδιώκουν την αναρρίχησή τους σε θέσεις εξουσίας», επισημαίνω ότι μπορεί να φαίνεται «χαριτωμένο» να έχεις τον Ψινάκη δήμαρχο γιατί υπόσχεται να κάνει το Μαραθώνα Ριβιέρα, αλλά πρέπει να γνωρίζεις ότι στα δύσκολα δεν θα μπορεί να «μοιράσει δυο γαϊδουριών άχυρα». Δήμαρχο και δημοτικό συμβούλιο ψηφίζουμε για τα δύσκολα, που τελευταία προκύπτουν όλο και συχνότερα. Συγκινητική και εξαιρετικά ελπιδοφόρα είναι η διαπίστωση ότι η νέα γενιά κινητοποιείται και δείχνει την αλληλεγγύη της με κάθε τρόπο, αφού ο μεγαλύτερος αριθμός όσων ανταποκρίθηκαν μαζικά στις εκκλήσεις και έσπευσαν για βοήθεια είναι άτομα νεαρής ηλικίας. Τη δεύτερη ημέρα της συμμετοχής μας, επικεφαλής της ομάδας ήταν η Αθηνά, μια πανέμορφη, πανύψηλη κοπέλα με σκουλαρίκι στη μύτη και τατού σε κάποια σημεία του σώματος της. Σοβαρή, υπεύθυνη, χαμογελαστή, μοίραζε τη δουλειά και δούλευε και η ίδια. Στο τέλος μας αποκάλυψε ότι μόλις τον περασμένο μήνα αποφοίτησε από το Γυμνάσιο. Η Νάντια, από τα Βριλήσσια, ήρθε μαζί μας από την πρώτη κιόλας ημέρα, έχοντας μόλις κατέβει από το αεροπλάνο που την έφερε στην Αθήνα από το Λας Πάλμας της Ισπανίας, όπου μετανάστρια δουλεύει στο τοπικό Πανεπιστήμιο. Ήταν εκείνη, με τον δικό μας Άγγελο, που πήδηξαν μάντρες για να διαπιστώσουν ποιο ακριβώς είναι το μισοκαμένο σπίτι και με ξεχωριστή υπομονή και επιμονή κατάφεραν να βγάλουν από μέσα μια σοκαρισμένη οικογένεια, για να την οδηγήσουμε μετά, όλοι μαζί, σε ασφαλές κατάλυμα. Ο Γιώργος, φοιτητής των ΤΕΙ, ήρθε στο Μάτι με τη συγκοινωνία από τον Άλιμο και παρά τα κάποια προβλήματα στην κίνηση του, επέμενε να μεταφέρει βαριά κιβώτια. Νέος, ανθεκτικός στη δουλειά, στο διάλειμμα του κατέφευγε, όπως και πολλοί άλλοι, στο κινητό για να αναζητήσει στο facebook και το Twitter σπίτια για άστεγους, κτηνιάτρους ή φιλοξενία για ζώα που έχασαν τη συντροφιά τους. Αυτοί είναι μόνον μερικοί από τους εθελοντές. Άνθρωποι με ονοματεπώνυμο. Αλλά διασταυρωθήκαμε και με εκατοντάδες που δεν θα μάθουμε ποτέ τα ονόματα τους. Μια ομάδα από την Γεωργία που ήρθαν διακοπές στην Ελλάδα σε φίλη που γνώρισαν στο πρόγραμμα Erasmus και άφησαν την παραλία να βοηθήσουν. Ινδοί και Πακιστανοί εργάτες, που άφησαν τις δουλειές τους και άρχισαν τις μεταφορές και την καθαριότητα. Αισιόδοξο να διαπιστώνει κανείς ότι οι τύχες της χώρας βρίσκονται σε καλά χέρια, στα χέρια των νέων ανθρώπων της. Είναι εκείνοι οι ίδιοι νέοι, που βιαζόμαστε να τους κατηγορήσουμε, κρίνοντας από τα εξωτερικά χαρακτηριστικά τα σκουλαρίκια, τα τατού, τη σχέση τους με τους υπολογιστές, τα κινητά και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ως απολίτικους, αδιάφορους, «στον κόσμο» τους, ανίκανους να επικοινωνήσουν. Τι υπέροχη διάψευση. Σίγουρα αυτοί δεν είναι σαν τη δική μας γενιά. Αλλά αυτό είναι και το προτέρημα τους. Ας μην ξεχνάμε, η δική μας γενιά είναι εκείνη που υποστήριξε ή ανέχτηκε πολιτικές που οδήγησαν τη χώρα στη δεινή θέση που είναι σήμερα, υπονομεύοντας το μέλλον της νεολαίας. Για αυτό, σε τέτοιες συνθήκες, θα επιλέγω πάντα να είμαι με την Αθηνά, τη Νάντια, τον Άγγελο, το Γιώργο, την Νίνα, την Κλεοπάτρα! Μαρίνα Παπαχριστοδούλου

ΣΧΕΤΙΚΑ: Συμβαίνουν και αλλού
ΣΧΟΛΙΑ
  1. Μάρκος
    29 Ιουλίου 2018, 13:40

    Μαρίνα μου χωρίς υποτίμηση στα στοιχεία που παραθέτεις για τη στάση των εκπροσώπων του δήμου, αυτό που κυρίως διακρίνεις στους εντεταλμένους ''υπεύθυνους'' νομίζω δεν είναι τόσο η ανικανότητα ή ανοργανοσιά αλλά η πλήρης αναντιστοιχία τους με τη διάθεση προσφοράς των εθελοντών.Η διεκπεραιωτική αγγαρεία χωρίς ψυχή. Ευτυχώς, βρίσκονται σε αναντιστοιχία μ΄όλους αυτούς τους ανώνυμους, καθημερινούς αφανείς ήρωες που δίνουν περίσσεια ψυχής.,

Πείτε μας τη γνώμη σας
Τα σχόλια δημοσιεύονται άμεσα και είναι αποκλειστική ευθύνη του συντάκτη του σχολίου. Οι διαχειριστές της παρούσας ιστοσελίδας διατηρούν το δικαίωμα διαγραφής των σχολίων εκείνων που έχουν διαφημιστικούς σκοπούς, κρίνονται ως ρατσιστικά ή προσβάλλουν πρόσωπα.
Τοιχο-διωκτικά

Έρχονται όλα κάποτε μαζεμένα. Πού να πας τότε; Πού να κρυφτείς; Τι την έκανες την ανεπανάληπτη ζωή σου;

Τάσος Λειβαδίτης - Καντάτα , Κέδρος 1960
Ημερολόγιο Δράσεων και Εκδηλώσεων

Δεν υπάρχουν προγραμματισμένες Δράσεις για τις επόμενες ημέρες...

Newsletter