της Μαρίας Μανωλικάκη

Ονομάζομαι Μαρία, είμαι 17 χρονών και είμαι μέλος της ομάδας «Μέχρι Τέλους». * Είμαι ένα από τα πολλά παιδιά που η συνείδηση μας μας οδήγησε εδώ, μπροστά στο ιερό μνημείο των ηρώων που κάποτε θυσιάστηκαν για όλους εμάς, για την ενότητα και την ειρήνη... για το δικαίωμα μας να ζούμε ελεύθεροι. Αυτό το έγκλημα, κατάφερε να βγάλει στην επιφάνεια την ανθρωπιά και την αγάπη που έχουμε μέσα μας. Να βγάλει τον καλό μας εαυτό. Αυτόν που χρειάζεται μια κοινωνία για να λειτουργήσει σωστά. Στο τρένο αυτό θα μπορούσα να είμαι εγώ, εσείς... Στο τρένο αυτό αν και όχι με την υλική μας υπόσταση ήμασταν όλοι. Το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου το ‘23 κ τις επόμενες μέρες που ακολούθησαν όλοι χάσαμε άδικα 57 συνανθρώπους μας, αδέρφια μας, ψυχές που αν και δεν τις γνώριζα προσωπικά έγιναν και θα για πάντα εμάς οικογένεια. Ο κ. Πάνος θα μπορούσε να είναι ο πατέρας μου κι εγώ το παιδί του. Θα μπορούσα να είμαι το παιδί όλων σας απόψε κι όλοι εσείς η οικογένεια μου. Εγώ θα σας πω ότι η αυτοθυσία του κ. Πάνου με την δύο εβδομάδων απεργία πείνας είναι η μέγιστη πράξη αγάπης. Δεν θυσιάζεται μόνο για τον γιο του, τον Ντένι, αλλά για όλα τα παιδιά. Και αυτό είναι η μεγαλύτερη αρετή. Η παιδεία αυτού του ανθρώπου είναι αυτή που πραγματικά θα φέρει την αλλαγή. Και λέγοντας παιδεία δεν εννοώ τα πτυχία. Εννοώ τον τρόπο που συνομιλεί και αγκαλιάζει του ανθρώπους που έρχονται καθημερινά εδώ, τον τρόπο που αγωνίζεται. Παιδεία είναι η επιμονή στις αξίες μας. Είναι το να σεβόμαστε τον άνθρωπο... το παιδί του άλλου. Παιδεία να μπορούμε να έρθουμε απέναντι στο σύστημα και τους συστημικούς. Με λίγα λόγια παιδεία είναι το να είσαι «άνθρωπος». Και σας ευχαριστώ όλους από καρδιάς που είστε εδώ και εκπέμπετε «ανθρωπιά» με την στήριξη σας. Ακόμη κι αυτοί που δεν στηρίζουν τον αγώνα για την επικράτηση της αλήθειας και της δικαιοσύνης, είτε γιατί φοβούνται είτε γιατί οι υποχρεώσεις για την επιβίωση τους άδειασαν ψυχικά και τους γέμισαν με αδιαφορία και απάθεια... ακόμη κι εκείνοι που κατέχουν ανώτατες θέσεις και αποφασίζουν χωρίς να μας υπολογίζουν, εκείνοι που μπαίνουν εμπόδιο στον ιερό αγώνα των συγγενών των θυμάτων, κι όλοι που απλά έχουν άλλη άποψη επί του θέματος, έχουμε ένα κοινό. Έχουμε τον ήλιο στον ουρανό που μας φωτίζει κάθε μέρα. Έχουμε το χώμα που θα μας αγκαλιάσει αφού πεθάνουμε. Ανεξαρτήτως αν είμαστε φτωχοί ή πλούσιοι, μορφωμένοι ή αμόρφωτοι, υπουργοί ή ζητιάνοι. Είμαστε άνθρωποι. Οι καρδιές μας χτυπάνε το ίδιο. Και οι χτύποι στις καρδιές μας είναι λέξεις. Ακούστε όλοι εσείς που στέκεστε εδώ μπροστά μου, τις καρδιές σας πως χτυπούν... Φωνάζουν: Δικαιοσύνη! Αλήθεια! Τιμωρία των ενόχων! Ακούστε την καρδιά μου πως χτυπά... Φωνάζει: ΟΝΕΙΡΑ,ΕΛΠΙΔΑ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΑΝΘΡΩΠΙΑ. Ακούστε την καρδιά του κ. Πάνου... Φωνάζει!!! Πόνος! Αυτοθυσία! Αγάπη! Ακούστε τις καρδιές όλων των συγγενών... Φωνάζουν!!! Θάρρος! Φως! Επιμονή! Και τώρα όλοι εσείς, πίσω μου, που τόσο καιρό δεν αφήνετε τους ανθρώπους αυτούς να θρηνήσουν με αξιοπρέπεια και γαλήνη τις ψυχές που χάθηκαν, ακούστε τις καρδιές σας! Χτυπούν κι αυτές όπως και οι δικές μας! Σας μιλούν! Είναι η ευκαιρία σας να γίνετε καλύτεροι άνθρωποι. Το έχετε ανάγκη. Φαίνεται στα πρόσωπα σας, στις κινήσεις του σώματος σας, στα μάτια σας. Κοιτάξτε τον κ. Πάνο στα μάτια αν μπορείτε!!! Τον ευχαριστώ που με έκανε καλύτερο άνθρωπο, που με έσφιξε στην αγκαλιά του, που θυσιάζεται για το μέλλον μου, για τα όνειρα μας και την ελπίδα μας για ένα καλύτερο αύριο. Αυτόν κ όλους τους συγγενείς των ανθρώπων που δολοφονήθηκαν! Τιμωρία στους δολοφόνους, Ανάπαυση στις ψυχές που χάθηκαν, Και λύτρωση στις οικογένειες τους! Ο πόνος μας είναι ευλογία. Είναι η δύναμη μας. Το φως θα νικήσει!!! (Ευχαριστώ τα υπέροχα πλάσματα του Μέχρι Τέλους/Μέχρι Τέλους - 28.02.2023 που μου δώσανε την ευκαιρία να εκφραστώ και που όλοι μαζί οργανώσαμε αυτή την συγκέντρωση και καταφέραμε για ακόμα μια φορά να ενώσουμε τις φωνές μας. Και ευχαριστώ όλους εσάς που μας στηρίξατε με την παρουσία σας.) Μαρία Μανωλικάκη (από τη σελίδα της σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης) * Μέχρι Τέλους: "Δεν είμαστε κόμμα, ούτε σύλλογος. Είμαστε οι νέοι που αρνούνται να ξεχάσουν. Ανεξάρτητη συλλογικότητα, τα Τέμπη δεν θα ξεχαστούν. Κάθε βράδυ έξω από τη Βουλή ενώνουμε τις φωνές μας. Μέχρι τη δικαίωση, Μέχρι Τέλους. Αναζητήστε μας σε όλα τα κανάλια επικοινωνίας μας εδώ"