του Μπάμπη Δαμουλιάνου - Ευαγγελάτου

Φοιτητές Ιατρικής στη Θεσσαλονίκη. Η συζήτηση για το κυνήγι σε ένα διάλειμμα, μου έφερε ένα ανέλπιστο δώρο! Συμφοιτητής μου κυνηγός με ρώτησε αν ήθελα ένα κουτάβι κυνηγόσκυλο που του περίσσευε. Χωρίς να το πολυσκεφτώ το δέχθηκα, πήγα και το παρέλαβα. Στο σπίτι που νοίκιαζα στο συνοικισμό των Σαράντα εκκλησιών, υπήρχε δυνατότητα να το κρατήσω. Σε ενάμιση μήνα θα έφευγα για καλοκαιρινές διακοπές στην Κεφαλλονιά. Ήταν ένα πανέμορφο σερνικό Σέτερ, πουλόσκυλο. Θα το έκανα δώρο στον πατέρα μου που μπορούσε να εκπαιδεύει και πουλόσκυλα στο κυνήγι του λαγού. Ήταν μανιώδης λαγοκυνηγός. Οι μέρες περνούσαν και ο Μων –έτσι τον ονομάτισα σε ανάμνηση ενός που είχε παλιά ο γέρος- κέρδιζε σε αγάπη και φροντίδα. Είχαν αρχίσει τα μπάνια και μέχρι την πλαζ της Αγίας Τριάδας τον πήγα με το καραβάκι που έκανε χρέη θαλάσσιου λεωφορείου από την παραλία της συμπρωτεύουσας. Ένα πράγμα με ανησυχούσε, η ηλικία του. Έκλεινε τον 4ο μήνα και μέχρι να τον παραδώσω στον φάδερ θα γινόταν πέντε μηνών γεμάτων. Θα ήταν κάπως αργά να αρχίσει η εκπαίδευση του έστω και παράνομα, με τους απαγορευτικούς μήνες του Καλοκαιριού μπροστά του. Έπρεπε κάτι να κάνω. Με τον Κύπριο φίλο και συμφοιτητή μου Γιάγκο Σιβιτανίδη που διαβάζαμε μαζί κείνο τον καιρό και πηγαίναμε αραιά και που κυνήγι την επιτρεπόμενη περίοδο στη λίμνη του Αγίου Βασιλείου για καμιά μαυρόκοτα ή στον κάμπο των Σερρών με ένα μονόκανο τουφέκι δικό του, ψωμί, τυρί, ψητό κρεμμύδι και παγούρι νερό, αποφασίσαμε να βγάλουμε τον Μων στο δάσος του Σέιχ Σου. Ελπίζαμε να πάρει μυρωδιά θηράματος και να ακολουθήσει το ντορό. Για τουφέκι ούτε λόγος. Κατάσχεση, ψειρού, αυτόφορο, ξεφτίλα! Κανονίσαμε να μπούμε στο δάσος από το σπίτι του Γιάγκου που ήταν ψηλά στον φτωχομαχαλά του Αγίου Παύλου κοντά στα τείχη. Με τον Μων πήρα το λεωφορείο και ανέβηκα μέχρι κει. Μόλις μπήκαμε στα πρώτα δέντρα, ο σκύλος έτρεξε λίγα μέτρα και κάθισε κάτω. Δεν είχε κουραστεί καθόλου. Πήγα κοντά, του μίλησα, σηκώθηκε και πάλι τα ίδια. Πέντ’ έξη βήματα και κάτω. Τον πήρα στην αγκαλιά μου. Βραδυκαρδία! Το λέω στον Γιάγκο. Και τώρα; Θα τον πάω στην Κτηνιατρική Σχολή του λέω. Και εδώ ας μου επιτραπεί μία παρένθεση. Στην πατρίδα μας την Ελλάδα, μέχρι τις αρχές της 10ετίας του 1950 δεν υπήρχε σχολή για χαϊβάν ντόκτορς. Όλοι οι κτηνίατροι που υπηρετούσαν σε δημόσιες υπηρεσίες όπως στο στρατό κ.α. ήταν σπουδαγμένοι στο εξωτερικό. Κάποιοι με δικά τους έξοδα και άλλοι με υποτροφίες. Οι περισσότεροι στο Βέλγιο –η δημοφιλέστερη γλώσσα τότε ήταν τα Γαλλικά- κάποιοι στην Ιταλία αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Εγώ π.χ. στις Σαράντα εκκλησιές που νοίκιαζα, είχα γείτονα έναν κτηνίατρο σπουδαγμένο με υποτροφία στην Ουγγαρία του Χόρτι, με υποτροφία της αδελφής δικτατορίας του Μεταξά! Με αυτή την κατάσταση της έλλειψης, αποφασίστηκε η ίδρυση της πρώτης Ελληνικής Κτηνιατρικής Σχολής στη Θεσσαλονίκη. Την πρωτοεγκατέστησαν στα κτίσματα ενός παλιού υποστατικού δυτικά της πέραν από την πλατεία Βαρδαρίου. Η πολιτική της να δέχεται δωρεάν τα άρρωστα ζώα της περιοχής για διάγνωση, συμβουλές, συνταγές αλλά και νοσηλεία όπως εγχειρήσεις. Διέθετε και αναγνωστήριο, όχι μόνο για τους φοιτητές της. Αρκετές φορές πήγαινα με το φοιτητικό μου πάσο αλλάζοντας λεωφορεία και τραμ μέχρι εκεί. Μία για να διαβάσω και δέκα για χάζι. Εξοχή! Χειρουργικό τραπέζι-κρεβάτι το υπολόγιζα περίπου 2 επί 2 μέτρα ή και μεγαλύτερο για αγελάδες και άλλα μεγάλα ζώα. Καισαρική τομή σκύλας πολύ γουστόζικη! Η μήτρα φασόλι. Τα κουταβάκια το ένα μετά το άλλο σαν βαγόνια τρένου. Μικρή τομή επιμήκης κοντά στον τράχηλο της, διαδοχική προώθηση από τον γιατρό του κάθε εμβρύου μέχρι εκεί, άδειασμα της και συρραφή. Η πιο νέα και πανθολογουμένως η δυσκολότερη σχολή του Αριστοτελείου. Δεν ήταν παίξε-γέλασε. Τα εργαστήρια σε στρατιωτικά τολ αλλά ο εξοπλισμός καινούργιος με την τελευταία λέξη τεχνολογίας από τις ΗΠΑ, δωρεάν του ιδρύματος Ροκφέλερ. Νεαροί ελληνοαμερικάνοι καθηγητές με προτεσταντική νοοτροπία. Όταν με την εναλλαγή δύο ή τριών λεωφορείων έφθασα εκεί με αγκαλιά τον Μων, τον άκουσαν με το ακουστικό και τον πήραν στο εργαστήριο για εξετάσεις. Με κάλεσαν μέσα και μου έδειξαν στο μικροσκόπιο το παράσιτο Φιλάριες στο αίμα του που προσβάλλουν τα αγγεία, την καρδιά, τους πνεύμονες. Ενδημεί στη Βόρεια Ελλάδα. Μου έδωσαν συνταγή, μου σύστησαν φαρμακείο στο Βαρδάρι που διέθετε κτηνιατρικά φάρμακα και μου είπαν για έξη συνεχόμενες μέρες να του κάνω από μία ενδοφλέβια ένεση. Φύγαμε και οι δυο μας σκεφτικοί. Ο δάσκαλος πατέρας μου, μου είχε μάθει να κάνω ενδομυϊκές ενέσεις παυσίπονες, στο τελικό στάδιο καρκίνου πνεύμονος ενός θείου μου. Αλλά ενδοφέβιες; Τώρα έπρεπε να τρυπήσω και να μπω σε μια φλέβα του Μων που ήξερε μόνο χάδια. Καλού- κακού αγόρασα και ένα φίμωτρο στα μέτρα του, μαζί μπαμπάκι και οινόπνευμα. Με ένα λαστιχάκι έδεσα ελαφρά το ένα από τα μπροστινά του πόδια. Φούσκωσε η φλέβα, μπήκα εύκολα, αναρρόφησα, έλυσα το λάστιχο και του χορήγησα το φάρμακο. Το ίδιο έκανα και τη δεύτερη φορά. Καθόταν φρόνιμος, καμία αντίδραση και με κοίταζε σαν να με ευχαριστούσε. Τις υπόλοιπες τέσσαρες μέρες χωρίς φίμωτρο. Η μαμά του σίγουρα δεν τον είχε ποτέ φοβερίσει όταν έκανε αταξίες με γιατρό που θα του έκανε ένεση! Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος, Βριλήσσια.