Σχόλια
Γεράσιμος Κακλαμάνης (1940 – 2003): Διαφωτιστικές αχτίδες φωτός στο προπαγανδιστικό σκότος
3/3/2024

Εξαιρετικό...

Εύα Χατζάκη
Αναφορά στο έργο του Γεράσιμου Κακλαμάνη (1940 – 2003)
2/1/2024

Σίγουρα έχουμε υποχρέωση να προωθούμε κείμενα ικανά να αφυπνίζουν τίς συνειδήσεις ατόμων μίας κοινωνίας, η οποία ζεί μέσα στό ψέμμα. Εάν μπορώ να βοηθήσω σε μία τέτοια προσπάθεια, θα το κάνω μετά χαρ

Ζέρβας Δημήτρης
Σε εξέλιξη η καταστροφή των πεύκων της Λ. Πεντέλης
24/12/2023

Να υπογειοποιηθούν - υπογειοποιούνται τα καλώδια. Όχι να κόβονται υπεραιωνόβια δένδρα.-

Μιχάλης Πυρουνάκης
Όλα στο φως!
9/12/2023

"Όλα στο φως" για τα προηγούμενα αλλά και για τα μελλούμενα, πριν τις αναθέσεις.

Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος
Τοπίο σε διχασμό (μέρος 2ο)
2/12/2023

Αγαπητά ξαδέλφια. Εάν, με θέλημα θεού, δεν έπεφτε εξ ουρανού ο εκ Ρωσίας ορμώμενος πόντιος Ιβάν ο τρομερός, να διαλύσει την ερυθρή «παράγκα», τώρα ο «δαφνοστεφανωμένος» έφηβος, εκ προοιμίου «διορισμέ

Δημήτρης Καλαμπούκας

Φρανσουά Τρυφώ: ο δημιουργός που αγαπούσε τους θεατές του

Δευτέρα 26 Απριλίου, Κινηματογραφική Γεωγραφία, 13η Διαδικτυακή Συνάντηση

Κινηματογραφική Γεωγραφία Συνάντηση 13η (Διαδικτυακή) Δευτέρα 26 Απριλίου, 8:00μμ Θέμα:Φρανσουά Τρυφώ: ο δημιουργός (auteur) που αγαπούσε τους θεατές του «...Tο σινεμά του αύριο δεν θα γίνει από υπαλλήλους της κάμερας, αλλά από καλλιτέχνες για τους οποίους το γύρισμα θα είναι μια περιπέτεια εκπληκτική και παθιασμένη... Tο σινεμά του αύριο, θα είναι μια ερωτική πράξη» Φρανσουά Τρυφώ (1957) Ένας από τους υπεύθυνους για τον τρόπο που βλέπουμε και διαβάζουμε το σινεμά, ο Τρυφώ είναι ο σκηνοθέτης που βιώνει διαρκώς και με έντονο τρόπο την κατάληξη της κινηματογραφικής πράξης, δηλαδή τις τελετουργίες της σκοτεινής αίθουσας. Για τον Τρυφώ εκεί είναι ο τόπος όπου τα προσωπικά φαντάσματα ενσαρκώνονται και ασκείται μια παραμυθία για τις οδύνες και λύπες του βίου. Παιδί τσακισμένων παιδικών χρόνων, είχε από νωρίς αναπτύξει απέχθεια στις φιγούρες εξουσίας, αντίδραση που τον συνόδεψε σε όλη τη διάρκεια των σχολικών του χρόνων, τα οποία πέρασε κυρίως εκτός σχολείου, χωμένος κρυφά στα σινεμά της γαλλικής πρωτεύουσας μέχρι τα 14 του, οπότε κι αποφάσισε να παρατήσει το επίσημο εκπαιδευτικό σύστημα και να γίνει αυτοδίδακτος. Η γνωριμία του με το παγκόσμιο σινεμά ξεκίνησε μέσω της Γαλλικής Ταινιοθήκης του Ανρί Λανγκλουά. Η εμπειρία του εκεί τον οδήγησε να ιδρύσει τη δική του κινηματογραφική λέσχη, μέσω της οποίας γνώρισε τον Αντρέ Μπαζέν, ηγετική μορφή των σινεφιλικών κοινοτήτων της εποχής και φιγούρα που θα καθόριζε την επαγγελματική και προσωπική πορεία του άγουρου τότε Τρυφώ. Ο Μπαζέν τον πήρε δίπλα του στο περιοδικό Cahiers du Cinema, στο οποίο ο νεαρός πολύ σύντομα κέρδισε μια θέση ως κριτικός. Γνωστός ως ο Νεκροθάφτης του Γαλλικού Σινεμά, το ‘54 ξεσήκωσε θύελλα με το μνημειώδες κείμενό του «Μια Συγκεκριμένη Τάση του Γαλλικού Σινεμά», όπου έκανε ολομέτωπη επίθεση στην ατολμία και την εξάρτηση των ισχυρών δημιουργών της χώρας του από τος σεναριογράφους. Ως το ‘58, είχε τέτοια σχέση με τους επαγγελματίες του χώρου, που έγινε ο μοναδικός συντάκτης του περιοδικού ο οποίος κηρύχθηκε ανεπιθύμητος στο Φεστιβάλ των Κανών. Στην Expo ‘58 των Βρυξελλών, την πρώτη παγκόσμια εμπορική έκθεση μετά από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, θα έβρισκε στο φιλμ «Ο Άρχων του Τρόμου» (1958) του Όρσον Γουέλς την ώθηση για να αλλάξει ο ίδιος τα στραβά που έβρισκε στο γαλλικό σινεμά. «Ο καλύτερος τρόπος να κριτικάρεις μια ταινία, είναι να κάνεις μια άλλη ταινία» θα έλεγε κάποια στιγμή ο Ζαν Λυκ Γκοντάρ, συνάδελφός του στα Cahiers du Cinema και συνδιαμορφωτής της θεωρίας του auteur, που θέλει τον σκηνοθέτη άρχοντα του κινηματογραφικού του σύμπαντος και απόλυτο διαμορφωτή της κινηματογραφικής του άποψης. Κάνοντας πράξη το παραπάνω ρητό, και όλα όσα εξέφραζε επί σειρά ετών μέσα από τις κριτικές και τα κείμενά του, ο Τρυφώ ανέλαβε να αλλάξει τον ρου του γαλλικού και κατ’ επέκταση του παγκόσμιου σινεμά μονομιάς. Με τα «400 Χτυπήματα» (Les Quatre Cents Coups, 1959), ίδρυσε ουσιαστικά τη γαλλική Nouvelle Vague, παρουσιάζοντας ένα σινεμά ανθρωποκεντρικό, απελευθερωμένο από τις μυθιστορηματικές δομές των ως τότε πανίσχυρης σεναριακής νόρμας και παράλληλα ένα σινεμά αποδεσμευμένο από την ασφάλεια των κρατούντων αισθητικών κανόνων. Αγκαλιάζοντας όλες τις κινηματογραφικές του αγάπες ο Τρυφώ άπλωσε στην οθόνη ατόφια την συναισθηματική του ενηλικίωση, μέσα από την ιστορία του alter ego του, του απείθαρχου Αντουάν Ντουανέλ. Παρεμπιπτόντως ο σκηνοθέτης οφείλει πολλά στον Ζαν Πιέρ Λεό, που ερμήνευσε με ουσιαστική ελευθερία παρεμβάσεων και αποκλίσεων από το σενάριο, τον αυτοβιογραφικό χαρακτήρα του σκηνοθέτη. Το 1962 κάνει το «Ζιλ και Ζιμ» (Jules et Jim), αυτήν την εκστατική οπερέτα κινηματογραφικής αναρχίας και απογειωτική επίδειξη φορμαλιστικής ευλυγισίας, που πηδάει από το ένα κινηματογραφικό είδος στο άλλο, επανακαθορίζει και επανεφευρίσκει τον εαυτό του από καρέ σε καρέ. Το «Ζιλ και Ζιμ» είναι ίσως το τελευταίο δείγμα δημιουργικής θυσίας της κινηματογραφικής τελειότητας χάριν της απελευθέρωσης της απεικόνισης της ζωής. Σε σύγκριση με αυτό και τα «400 Χτυπήματα», οι επόμενες ταινίες του Τρυφώ μοιάζουν με έργα ενός σπουδαίου δημιουργού ξεθυμασμένου και η κατάρα του ανθρώπου που πυροδότησε τη Nouvelle Vague, ήταν να δει τον εαυτό του να ξεπερνιέται απ’ το καλλιτεχνικό κίνημα που δημιούργησε. Ο Τρυφώ παρέδωσε δυο ακόμα, αλλά λιγότερο αναγνωρισμένα αριστουργήματά του στις αρχές του δεύτερου μισού της καριέρας του. Με το «Ένα Αγρίμι στην Πόλη» (L’ Enfant Sauvage,1970) εμβάθυνε την αξεπέραστη ικανότητά του να διαχειρίζεται ηθοποιούς-παιδιά, μέσα από την ερμηνεία του νεαρού Ζαν Πιέρ Καργκόλ σε μια ιστορία εμπνευσμένη από αληθινά περιστατικά. Και επέκτεινε τη βασική ανησυχία της πρώτης του ταινίας, αναζητώντας όχι μόνον τη σημασία της εκπαίδευσης, αλλά και το κατά πόσον μια εκπαίδευση έξω από τα κοινωνικά στεγανά μπορεί να εμφυσήσει στον άνθρωπο τη δικαιοσύνη και την ισότητα ως μόνες αξίες που μπορούν να εγγυηθούν την ηθική αξιοπιστία μιας κοινωνίας. Αργότερα, με το «Η Ιστορία της Αντέλ Ουγκό» (L’ Histoire d’ Adelle H., 1975), ο Τρυφώ παρέδωσε έναν καινούριο, ίσως πιο ώριμο από το «Ζιλ και Ζιμ» ύμνο στην αγάπη και το στενό της φλερτ με την εμμονή, την τρέλα και την συνεπακόλουθη καταστροφή. Με τις δυο αυτές του ταινίες, ο σκηνοθέτης κατάφερε να ξαναφτάσει στα δημιουργικά ύψη των δυο κορυφαίων φιλμ της αρχής της καριέρας του, ως στιβαρός και αυτάρκης δημιουργός, περισσότερο κυρίαρχος των ενδοσκοπικών και υπαρξιακών βεβαιοτήτων του, παρά ενθουσιώδης εξερευνητής των ανησυχιών του. Ο Τρυφώ ήταν σίγουρα ο λιγότερο διανοούμενος από την παρέα της Νουβέλ Βάγκ. Ως σκηνοθέτης επέλεξε ένα δρόμο που περισσότερο δοξάζει τις τελετουργίες της κινηματογραφικής αίθουσας και λιγότερο την στοχαστική φύση του κινηματογράφου. Το ιδιαίτερο ύφος του δεν δυναστεύει την αφήγηση, δεν της επιβάλλεται, αλλά αντίθετα αφήνει χώρο για να κινηθούν και να αναπνεύσουν τα φιλμικά πρόσωπα. Καθώς η αφήγηση παραμένει ακρογωνιαίος λίθος της μυθοπλασίας, ο κινηματογραφικός φακός παρακολουθεί τα πρόσωπα με καθαρό βλέμμα, απαλλαγμένο από τις όποιες πολιτικές ή ψυχαναλυτικές παρεμβολές που ταλανίζουν το έργο άλλων σκηνοθετών της εποχής. Μαγεμένος από την τελετουργία της σκοτεινής αίθουσας ο Τρυφώ εμμένει πεισματικά προσκολλημένος, σέ όλες τις ταινίες του, στην απόλαυση της αφήγησης -αναζητά την γοητεία των προσώπων (ηθοποιών), επικεντρώνεται στις εντάσεις του διαλόγου, προσαρμόζει το κινηματογραφικό κάδρο στις διαστάσεις του ανθρώπινου προσώπου. Αυτά είναι και κάποια από τα στοιχεία που προσδιορίζουν την μαγεία των κινηματογραφικών του εικόνων. Διδασκαλία: Παναγιώτης Δενδραμής, σκηνοθέτης και διδάκτορας του Πανεπιστημίου της Κρήτης. Το σεμινάριο μπορείτε να το παρακολουθήσετε διαδικτυακά στη διεύθυνση: https://us02web.zoom.us/j/86989079267?pwd=RmRnS3V5NGg4ck9rRGEzVGJVeDQzUT09 Meeting ID: 869 8907 9267 Passcode: 986330 Κινηματογραφική Λέσχη Βριλησσίων Cine – ΔΡΑΣΗ

ΣΧΕΤΙΚΑ: Συμβαίνουν στην πόλη μας
ΣΧΟΛΙΑ
Πείτε μας τη γνώμη σας
Τα σχόλια δημοσιεύονται άμεσα και είναι αποκλειστική ευθύνη του συντάκτη του σχολίου. Οι διαχειριστές της παρούσας ιστοσελίδας διατηρούν το δικαίωμα διαγραφής των σχολίων εκείνων που έχουν διαφημιστικούς σκοπούς, κρίνονται ως ρατσιστικά ή προσβάλλουν πρόσωπα.
Τοιχο-διωκτικά

Έρχονται όλα κάποτε μαζεμένα. Πού να πας τότε; Πού να κρυφτείς; Τι την έκανες την ανεπανάληπτη ζωή σου;

Τάσος Λειβαδίτης - Καντάτα , Κέδρος 1960
Ημερολόγιο Δράσεων και Εκδηλώσεων

Δεν υπάρχουν προγραμματισμένες Δράσεις για τις επόμενες ημέρες...

Newsletter