του Μπάμπη Δαμουλιάνου - Ευαγγελάτου

Μέχρις ότου γίνει συνείδηση στην πλειοψηφία των συνδημοτών μας ότι τα στενά μας πεζοδρόμια για να δικαιολογούν το όνομά τους δεν επιθυμούν κανένα δέντρο ή θάμνο πάνω τους. Μέχρις ότου καταλάβουμε οι περισσότεροι ότι τουλάχιστον στο 10% των συμπολιτών μας με ειδικές ανάγκες που συνεχώς πληθαίνουν, δεν πρέπει να τους στερούμε την δυνατότητα πάνω τους να βαδίζουν, ίσως πρέπει να ασχοληθούμε μ’ αυτά τα εμπόδια μ’ ένα κι’ ένα χωριστά. Έτσι σήμερα διαλέγω πρώτα να πω, να γράψω λίγα λόγια για τις ελιές της φυτεμένες πάνω τους. Γι’ αυτό το άγιο δέντρο που στον ίδιο χώρο μαζί του υποφέρουμε! Χωρίς να είμαι γεωργός ή γεωπόνος, η συνύπαρξη μαζί τους από ανάγκη στα χρόνια τα παλιά με φόρτωσε με γνώσεις απλές, που θα’ θελα να μοιραστώ μαζί σας. Επιτρέψτε μου. Με επιφανειακή ριζοβολία κάνουν ζημιά στα πεζοδρόμια. Το διαπιστώνετε με την πρώτη σας ματιά. Αειθαλές, μας στερεί τον ήλιο τις κρύες μέρες του Χειμώνα και αυξάνει την επικινδυνότητα όταν κρατάει το χιόνι πάνω του για τους αποκάτω του πεζούς και εποχούμενους, χώρια τις ζημιές στους φράκτες και τ’ αυτοκίνητα. Έτσι όπως είναι στριμωγμένο ανάμεσα στον δρόμο που αναγκαστικά άτσαλα, άσχημα και βιαστικά κλαδεύεται και στην μάντρα δίπλα του, ασφυκτιά, παίρνει ύψος και γίνεται επικίνδυνο σε όσους άμαθους τολμούν να σκαρφαλώνουν πάνω του ακόμη και με σκάλα, σε χώρους πολυσύχναστους. Μια μόνιμη αναπηρία με κάταγμα στην σπονδυλική στήλη πάντα καραδοκεί. Η κακιά για εμάς συνήθεια να πετάει άγριους βλαστούς στη βάση του κορμού του, μετατρέπουν αυτό το μέρος του σε θάμνο απαγορευτικό έστω και για ένα δύσκολο πέρασμα. Δέντρο μαζί και θάμνος. Δύο εμπόδια βάδισης σε ένα! Και τι γίνεται με τον καρπό του; Θα περίμενε να δει κανείς να δίνεται σε κάποιους που έχουν ανάγκη να τον μαζεύουν με δική τους ευθύνη και την υποχρέωση να το κλαδεύουν όμορφα. Και πάνω σ’ αυτό θέλω, τολμώ να πω μια γνώμη αντίθετη μ’ εκείνη των γεωπόνων. Η επιστήμη τους συνηγορεί υπέρ της μικρότερης πληγής στο δέντρο και το κόψιμο του άγριου βλαστού λίγο μακρύτερα από την έκφυση του. Έχουν δίκιο, πλην όμως αφήνονται έτσι κολοβώματα που το ασχημίζουν. Εγώ είμαι της άποψης να κλαδεύονται σύριζα με τον κορμό που εκφύονται, έτσι που η ελιά με την μεγάλη αναγεννητική της ικανότητα να επουλώνει σε σχετικά σύντομο χρόνο την πληγή της και το δέντρο να γίνεται ομορφότερο. Όσο για τον καρπό είδα κάποιους να τον μαζεύουν για κάποιο φυσικά βαζάκι. Ο περισσότερος αφήνεται να πέσει χάμου, πατιέται από πεζούς και αυτοκίνητα και η ασχήμια βγάζει μάτι μέχρι τον Μάη ή και πολύ αργότερα. Χώρια που είναι και επικίνδυνος. Ένα γλίστρημα με μια καινούργια σόλα μπορεί να επιφέρει ένα σπάσιμο λεκάνης, χεριού ή έναν άλλο τραυματισμό. Πρωτογνώρισα το δέντρο της ελιάς πανύψηλο σε λιοστάσια παλιά, μερικά αιωνόβια όπου παράλληλα φύτευαν και βίκο για την χλωρή τους λίπανση. Τις λιομαζώχτρες πάνω σε σκάλες να μαζεύουν τις ελιές χαϊδεύοντας τις κλάρες με σάκο στην ποδιά τους. Παιδάκι χωνόμουν στους βάτους στου λιοστασιού την άκρη, όπου πετούσε τον καρπό ο αέρας. Παράσημα τα γδαρσίματα και οι χιονίστρες από τον δροσόπαγο στα χέρια. Τελευταίος στον κόπο, πρώτος στην απολαβή με μια γωνία ζεστού καρβελιού στο λιτρουβιό να αφαιρώ με τον σουγιά κωνοειδώς προσωρινά την ψίχα για το φρέσκο μοσχομύριστο λάδι στη λακκούβα, και την αξέχαστη γεύση. Οι καιροί άλλαξαν! Χιλιάδες νέα δέντρα με καρπερές ποικιλίες, επιθυμητό μέγεθος και σχήμα στοιχημένα σε αλέες για μηχανοκαλλιέργεια, ήρθαν για να αντικαταστήσουν τα παλιά. Σε όμορφα δάση τα ελαιόδεντρα μας στους κάμπους και τα χαμηλά βουνά δηλώνουν την αγάπη και αντίσταση των γεωργών μας στις παραινέσεις ξένων και ντόπιων συνεργατών τους, για αμαρτωλές χρήσεις της δικής μας γης. Και αν σήμερα η νεολαία μας απελπισμένη τα εγκαταλείπει και καλοθελητές πρόθυμα τα καίνε μαζί με τα άλλα αδέρφια τους, αυτά αναγεννιούνται και περιμένουν την επιστροφή, για να νοικοκυρευτεί ελεύθερος ο τόπος μας. Εκεί είναι και η θέση των φυτεμένων στα στενά πεζοδρόμια ελιών μας που εμάς εμποδίζουν να βαδίζουμε και αυτές ανάμεσα στις μάντρες και τα αυτοκίνητα έχουν αλυσοδέσει... Έτσι για να μοιράζουμε ακριβοδίκαια τους στίχους του Ναζίμ! Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος, Βριλήσσια.