του Χρήστου Ι. Βατούσιου

(Το κείμενο γράφτηκε στις 26/1/2022 «μέσα» στα χιόνια της Αττικής οδού) Παρακολουθώντας - ευτυχώς, εξ αποστάσεως - το ελάχιστο δυνατόν, ως κεντρική ιδέα, την κατάσταση των τελευταίων ημερών, δεν μπόρεσα να συγκρατήσω και να διαχειριστώ, όλο αυτό το μίγμα ντροπής, λύπης και αηδίας που με κατέκλυσε και με πλημμύρισε ως αιφνίδιος εμετός. Δεν έχω τίποτα με τον Νυν (Αεί;) Πρωθυπουργό ή Δήμαρχο - άλλος ένας από εμάς, απ’ τους πολλούς, πολλαπλούς εαυτούς μας - ούτε με τον Πρώην/Επόμενο, και ούτε θα ήθελα να αποκτήσω. Πέρα από τις όποιες ευθύνες, συλλογικές/ατομικές, που σίγουρα υπάρχουν και ήδη τις κάλυψε το χιόνι, η λήθη, ο άρτος και τα θεάματα, θέλω να πιστεύω ότι όλοι, μα όλοι πια εννοήσαμε πόσο μόνοι είμαστε όταν έρθουν τα δύσκολα. Πόσο απομακρυνόμαστε, πόσο αποτυγχάνουμε καθημερινά ως συνοχή, ως κοινωνία, και πόσο δίκιο τελικά έχει ο λαός, που δυστυχώς μέσα απ’ τα παθήματά του και όχι από την κρίση του, κατέληξε στα νύχια που πρέπει να ‘χεις για να ξυθείς. Έτσι, λοιπόν, αγαπητοί συμπολίτες μου, θα πρέπει να αναμένουμε καρτερικά - ίσως και μαρτυρικά πολλές φορές - οι μη έχοντες, τα νύχια μας να μεγαλώσουν, τη θάλασσα να σβήνει τις φωτιές, τον ήλιο να λιώνει τα χιόνια, και κυρίως, τον καθρέφτη μας, να μας κοιτά και να μας λέει για άλλη μία φορά πόσο σωστοί, πόσο εντάξει είμαστε εμείς, και πόσο (καταλάβετέ το, επιτέλους!), φταίνε οι άλλοι, πάντα και μόνο οι Άλλοι! «Καταλάβατε;! Ή θέλετε να κάνω και κακά μου ... ;» Που έλεγε ο απίθανος μπέμπης, στην πετυχημένη διαφήμιση πάνας, προ πολλών, πολλών ετών... Φευ! Με εκτίμηση ΧΡΉΣΤΟΣ Ι. ΒΑΤΟΎΣΙΟΣ ΠΊΝΑΚΑΣ: Κου Κου, Γιώργος Ιακωβίδης