Ένα με τον καημό της ρωμιοσύνης

Το Πολυτεχνείο ζει. Περιφέρεται ολοζώντανο και νικηφόρο, ενίοτε και σαν σκιά, απέναντι σε όσους «βαρέθηκαν» ή «κουράστηκαν με τις αφηγήσεις». Απέναντι σε όσους το ανακαλούν υποτιμητικά, στα «να τελειώνουμε με τις πορείες και τις παρελάσεις». Το Πολυτεχνείο ζει. Ενάντια και στις εταιρείες των πρωταγωνιστών του. Πεισματικά, 51 χρόνια, αρνείται να αποσυρθεί, παρά τις κηλιδώσεις. Και πώς αλλιώς; Αφού παραμένει αδικαίωτο. Ένα με τον καημό της ρωμιοσύνης. Ζει τώρα και στην Παλαιστίνη. Στα τρομαγμένα μάτια των παιδιών. Στις γκρεμισμένες πόλεις των ανθρώπων. Στη «γενική αντιιμπεριαλιστική ενότητα», που κι αυτή μπορεί να έχει ξεχαστεί, αλλά ούτε κι αυτή έχει ακόμη ησυχάσει. «Έξω αι ΗΠΑ, έξω το ΝΑΤΟ», έγραφε η κολώνα της πύλης. Και μπορεί να έχει ο καιρός γυρίσματα, αλλά κάποια ρήγματα παραμένουν ενεργά. «Κίνηση Δημοτών Βριλησσίων ΔΡΑΣΗ για μια Άλλη Πόλη»