Πέμπτη 16 Ιανουαρίου , 8:15΄μμ, ΤΥΠΕΤ από το Cine Δράση

Το Cine Δράση συνεχίζει τις προβολές του την Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2025 στις 8:15΄μμ στο ΤΥΠΕΤ με τις «Ακακίες», μια βαθιά ανθρώπινη, λιτή ταινία δρόμου που μας παρουσιάζει έναν οδηγό φορτηγού ο οποίος αναλαμβάνει απρόθυμα να μεταφέρει από την Ασουνσιόν της Παραγουάης στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής μια νεαρή γυναίκα με το μωρό της. Δύο πεπρωμένα συναντιούνται, οι αποτυχίες του παρελθόντος αποκαλύπτονται και δημιουργούνται υποσχέσεις ευτυχίας. Ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Pablo Giorgelli εντυπωσιάζει με ένα σινεμά λακωνικό, τρυφερό, διακριτικό, γενναιόδωρο στοχεύοντας κατευθείαν στην καρδιά μας. «Οι Ακακίες» του έκαναν την πρεμιέρα τους στην Εβδομάδα της Κριτικής του 64ου Φεστιβάλ Καννών (2011), όπου κέρδισαν δύο Βραβεία (ACID και Νέων Κριτικών) πριν αποσπάσουν τη Χρυσή Κάμερα για το καλύτερο ντεμπούτο. Συνέχισαν το ταξίδι τους στα φεστιβάλ όλου του κόσμου κερδίζοντας πολλές διακρίσεις, ανάμεσα τους τα Βραβεία Orizontes Latinos στο 59ο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν και Sutherland για τον καλύτερο πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη στο 53ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λονδίνου. Μετά το τέλος της προβολής θα κόψουμε την πίτα μας! Δύο άνθρωποι διαφορετικής ηλικίας, το ίδιο όμως κουρασμένοι από τη ζωή και ένα πλάσμα ανυποψίαστο, ένα μικρό θαύμα της φύσης, είναι οι ήρωες της πρώτης μεγάλου μήκους ταινίας του Pablo Giorgelli. Ένας οδηγός νταλίκας, ο Rubén, (Germán de Silva) μεταφέρει ξυλεία από χώρα σε χώρα για λογαριασμό κάποιας εταιρίας. Η Jacinta (Hebe Duarte) είναι μια φτωχή Παραγουανή της αυτόχθονης φυλής των Γκουαρανί, που επιθυμεί να φύγει για το Μπουένος Άιρες με την πέντε μηνών κόρη της, την Anahí (Nayra Calle Mamani) σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Κοινός γνώριμος των δύο ο Fernando, αφεντικό του Rubén και της μητέρας της Jacinta, ο οποίος και μεσολάβησε για την μεταφορά της κοπέλας στην Αργεντινή, φέρνοντας σε επαφή αυτούς τους δύο διαφορετικούς ανθρώπους. Το ταξίδι τους των 1500 χιλιομέτρων διαρκεί μόνο 24 ώρες, είναι όμως αρκετό για να φέρει ριζικές αλλαγές στη ζωή τους (κυρίως του Rubén) καθώς γίνονται αναγκαστικά συνοδοιπόροι σε μια διαδρομή στο τέλος της οποίας κάτι μέσα τους έχει αλλάξει. Η γυναίκα, ποτισμένη από μια ήρεμη θλίψη και περηφάνια, γήινη και προσιτή βλέπει το δρόμο απλά ως το μέσο για φτάσει κάπου αλλού, εκεί που πιστεύει ότι μπορεί να χτίσει ένα μέλλον καλύτερο για αυτήν και το παιδί της. Για τον απόμακρο, εσωστρεφή, συμφιλιωμένο με τη μοναξιά του άντρα, με χαραγμένα τα σημάδια της κόπωσης στο πρόσωπο και το σώμα, ο δρόμος είναι η ίδια η ζωή. Αν και στο μεγαλύτερό της μέρος η ταινία, είναι γυρισμένη στην καμπίνα ενός φορτηγού, με μοναδική ηχητική υπόκρουση το θόρυβο της μηχανής, δεν κουράζει, ούτε περιορίζει το βλέμμα του θεατή, το οποίο κινείται σε ένα χώρο οριοθετημένο από τα κοντινά πλάνα των προσώπων. Σε αυτά τα εξαιρετικά κάδρα βρίσκεται συμπυκνωμένος όλος ο ψυχικός κόσμος των δύο ηρώων. Τα λόγια φαίνεται να περιττεύουν, αυτό που κυριαρχεί είναι η ένταση των βλεμμάτων, οι γκριμάτσες των προσώπων, οι χειρονομίες και κάποιες πράξεις που αποκαλύπτουν θραύσματα από την προσωπική ιστορία και το χαρακτήρα του καθενός. Οι παρατεταμένες σιωπές και οι λιγοστοί διάλογοι παραπέμπουν σε ένα παρελθόν που παραμένει ως το τέλος σκοτεινό και το οποίο έχουν αφήσει οριστικά πίσω τους, με τον ίδιο τρόπο που οι δρόμοι και τα τοπία περνούν από το καθρεφτάκι του φορτηγού και χάνονται στον ορίζοντα. Η απώλεια και η απογοήτευση ρίχνουν αρχικά τη σκιά τους πάνω και στις δύο αυτές μοναχικές ψυχές. Και ενώ στην πραγματικότητα δε συμβαίνει τίποτα, αρχίζουν να αναδύονται σιγά σιγά οι ενδείξεις μιας αλλαγής. Δύσπιστος, σκληρός, κλειστός ο άντρας μεταμορφώνεται από ώρα σε ώρα σε έναν γλυκό και στοργικό άνθρωπο, αποδεικνύοντας ότι κάθε χαρακτήρας πλάθεται σχεδόν εξ ολοκλήρου από τα καθημερινά γεγονότα της ζωής του και μπορεί να διαλυθεί με την ίδια ευκολία που δημιουργήθηκε. Το μωρό, ο πρωταγωνιστής ίσως της ιστορίας, θα γίνει η γέφυρα για τη σύνδεση τους. Όσο κι αν προσπαθεί να αγνοήσει την ύπαρξη της Jacinta ο Ruben και να μείνει κλεισμένος στο δικό του κόσμο το έντονο βλέμμα και το χαμόγελο της μικρής που κρατάει στην αγκαλιά της η γυναίκα γίνονται σταδιακά ο κινητήριος μοχλός για τη συναισθηματική ενεργοποίηση του άντρα, την υπέρβαση της αμηχανίας του και της παθητικής του παραίτησης. Η Anahí με την αθωότητα της εισβάλλει μέσα του, χτίζοντας τελικά τη σχέση των δύο ενηλίκων. Ο Pablo Giorgelli κατάφερε να κάνει μια ταινία απλή, ερασιτεχνική με την έννοια του έρωτα για την τέχνη. Απαλλαγμένος από κάθε επαγγελματικό κλισέ, αιχμαλώτισε τα βλέμματα, τις εκφράσεις και τις κινήσεις των πρωταγωνιστών, αφήνοντας τη σιωπή να πει όλα αυτά που οι λέξεις αδυνατούν. «Κατασκευαζόταν ένας νέος εθνικός δρόμος που έπρεπε να περάσει μέσα από ένα δάσος με ακακίες. Με σόκαρε πραγματικά το θέαμα των κομμένων κορμών. Οι Ακακίες είναι πολύ συνηθισμένα δένδρα. Και αυτό ήταν πολύ σημαντικό για μένα. Ο Ruben είναι σαν μια ακακία: μοναχικός, δυνατός και επιβλητικός. Ταυτόχρονα, με ενδιέφερε να μιλήσω για ένα ρεύμα μετανάστευσης που είναι καθημερινότητα στο Μπουένος Άιρες. Η Jacinta φεύγει από την Παραγουάη για να βρει καλύτερη τύχη στην Αργεντινή, όμως καθώς έχει Γκουαρανί ρίζες αντιμετωπίζει έναν υπόγειο ρατσισμό. Αυτά τα στοιχεία ήταν καθοριστικά για τη δημιουργία της ιστορίας, αυτής της συνάντησης δυο τόσο διαφορετικών ανθρώπων». Αναπτύσσει τους δυο συνταξιδιώτες ως γοητευτικές φιγούρες, αφήνοντας στην διάρκεια του ταξιδιού τους να έρθουν στην επιφάνεια κομμάτια από τις ζωές και τα συναισθήματά τους. Σε μια ιστορία όπου τίποτα δεν είναι ανάγκη να δηλωθεί ξεκάθαρα, ο θεατής μοιάζει συνένοχος σε κάτι που θα μπορούσε να είναι φλερτ, αλλά πατά σε πολύ πιο βαθιές ανάγκες και σε πιο ουσιαστική βάση από το επιφανειακό ερωτικό παιχνίδι ενός άντρα και μιας γυναίκας. Έχει να κάνει με την ματιά του στους χαρακτήρες, με τον μετρημένο τρόπο που ξετυλίγει τις ιστορίες τους, την διακριτικότητα με την οποία κοιτάζει τα μυστικά και τις αδυναμίες τους, την τρυφερότητα με την οποία περιγράφει τα συναισθήματα που ανθίζουν ανάμεσά τους. Ο σκηνοθέτης, ο οποίος συν-έγραψε το σενάριο της ταινίας με τον Salvador Roselli, ξέρει επίσης να εκμεταλλεύεται τη δύναμη της παιδικής αθωότητας με τις πιο αγνές μορφές, διατηρώντας μακρινά πλάνα από την οπτική γωνία του Rubén, αποφεύγοντας τυχόν απολαυστικά κοντινά πλάνα. Το παιδί συμπεριφέρεται όπως ένα παιδί, επιτρέποντας στον θεατή να συλλογιστεί την υπέροχη αθωότητα του. Η ταινία επίσης δεν έχει καθόλου μουσική ως ένδειξη της αλλαγής της διάθεσης των ηρώων. Αλλά αυτό δεν λειτουργεί ως μειονέκτημα, καθώς αφήνει χώρο για περισυλλογή. Στο επιτυχημένο αποτέλεσμα του φιλμ του Giorgelli συνδέεται και με τους δυο εξαιρετικούς ηθοποιούς του, που χτίζουν πειστικά την εξέλιξη της σχέσης τους από τις πρώτες άβολες στιγμές τους στην καμπίνα του φορτηγού στην αρχή του ταξιδιού, μέχρι την αβεβαιότητα της κατάληξης τους λίγο πριν τον τέλος, όταν ο θεατής εύχεται με όλη του την καρδιά, ο Ruben, η Jacinta και το υπέροχο γλυκό μωρό της να συνεχίσουν να είναι μαζί. Οι German de Silva και Hebe Duarte έχουν την όψη προσγειωμένων ανθρώπων και δεν αποπνέουν ποτέ υπερβολή και με αυτό το στυλ κατάφεραν να θριαμβεύσουν, μεταβαίνοντας πολύ ομαλά από τις αρχικές στις τελικές τους συμπεριφορές. Μέσα από μικρές λεπτομερείς και πράξεις που οι προθέσεις τους δεν χρειάζονται να δηλωθούν, μέσα από κλεμμένες ματιές του ενός προς τον άλλο κι από την όμορφη εικόνα αυτού του αρχικά αταίριαστου τρίο ταξιδιωτών που καταλήγει να μοιάζει με οικογένεια, ο Giorgelli στήνει μια χαμηλών τόνων ιστορία αγάπης που της παραδίνεσαι. Αργεντινή, Ισπανία, Κοινωνική, 2011. Διάρκεια: 82’. Σενάριο Pablo Giorgelli, Salvador Roselli. Σκηνοθεσία: Pablo Giorgelli. Πρωταγωνιστούν: German de Silva, Hebe Duarte, Nayra Calle Mamani. Πληροφορίες: Το χειμερινό Cine-Δράση προβάλει τις ταινίες του κάθε Πέμπτη στην αίθουσα του πάρκου «Μ. Θεοδωράκης» (ΤΥΠΕΤ) Υμηττού & Πλαταιών, Βριλήσσια, στις 8.15 το βράδυ. Κινηματογραφική Λέσχη Βριλησσίων Cine-Δράση